ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 8

หลี่เหนียนฟ่านกำลังนั่งอยู่ที่ลานด้านในและ ต้าเฮย ก็นอนอยู่ที่เท้าของเขา

เสี่ยวไป๋ กำลังตั้งเตาย่างไว้ตรงหน้าเขา

ซากเสือดาวถูกทำความสะอาดวและมันถูกเสียบบนตะแกรง ถ่านสีแดงกำลังไหม้อยู่ใต้ตะแกรง

เสี่ยวไป๋ เพลิกเตาย่างและดูเหมือนพ่อครัวมืออาชีพชั่วคราว

แม้ว่า หลี่เหนียนฟ่านจะรู้วิธีทำทุกอย่าง แต่เขาก็ไม่รู้ว่าจะทำงานหนักด้วยตัวเองทำไม เสี่ยวไป๋ คือปัญญาประดิษฐ์ที่มาถึงจุดสุดยอด ด้วยสูตรอาหารมากมายที่บันทึกไว้ในระบบการทำอาหารจึงง่ายและเก่งกว่าพ่อครัวห้าดาวหลายร้อยเท่า .

ถ้าเจ้าขี้เกียจได้เจ้าก็อยากจะทอดเกลือมิฉะนั้นเจ้าจะไม่เป็นคนโง่(น่าจะเป็นสำนวนมั้ง?)

“ ท่านหลี่อยู่ที่บ้านหรือเปล่า?” เสียงที่คุ้นเคยดังเข้ามาจากนอกประตู

มีคนมากินข้าวด้วยกันเพิ่มแล้ว

หลี่ เหนียนฟ่าน เปิดประตูและมองไปที่ผู้หญิงสองคนที่ยืนอยู่ที่ประตูด้วยรอยยิ้ม: “ข้าไม่คิดว่าจะเป็นท่านหลัวยินดีต้อนรับ”

ลัวซือหยูแนะนำ: “ปรมาจารย์ หลี่ นี่คือแม่ของข้า”

“สวัสดีข้าชื่อจงซิ่วมาที่นี่โดยไม่ได้รับเชิญ ขออภัย” จงซิ่วมองไปที่หลี่เหนียนฟานและพบว่าตามที่ลั่วซือหยูพูดถ้ามองอย่างไม่ละเอียด ชายคนนี้ก็ไม่แตกต่างจากคนธรรมดาเลย

หลี่เหนียนฟานกำลังมองไปที่จงซิ่วและอดไม่ได้ที่จะแปลกใจ ไม่แปลกใจเลยที่นางสามารถให้กำเนิดหญิงงามอย่างลั่วซือหยูได้

หลี่ เหนียนฟ่าน พูดด้วยรอยยิ้ม: “มันดีที่เจ้าเพิ่งมา ข้าเพิ่งทำอาหารเสร็จ”

จงซิ่วพยักหน้าและเดินเข้าไปในสนาม

นางเห็นเสี่ยวไป๋ที่กำลังยุ่งอยู่ตรงกลางสนามอย่างรวดเร็วและสีหน้าของนางก็เปลี่ยนไป

“แม่คือ เสี่ยวไป๋ ที่ข้าพูดถึง มันฉลาดมาก!” ลัวซือหยูแนะนำและนางโบกมือให้ เสี่ยวไป๋

“สวัสดี เสี่ยวไป๋”

“สวัสดีคุณผู้หญิง โปรเให้ข้าเตรียมอาหารให้เสร็จก่อนใ เจ้าจะต้องชอบมันแน่ ๆ ” ข้าไม่รู้ว่ามันเป็นภาพลวงตาหลี่เหนียนฟานรู้สึกว่าเสียงของเสี่ยวไป๋ราวกับเป็นแม่เหล็ก

มันแกล้งหรอ?

แน่นอนว่า ลัวซือหยูก็หัวเราะคิกคัก

จงซิ่วดูโง่อย่างสิ้นเชิง

นางมีความรู้มากกว่า ลัวซือหยูดังนั้นนางจึงตกใจมาก

นี่คือเครื่องมือชนิดใดไม่เพียง แต่สามารถปรุงอาหารได้ แต่ยังสามารถสื่อสารกับผู้คนได้อย่างเป็นธรรมชาติเมื่อเทียบกับมันสมบัติของราชวงศ์นั้นเป็นขยะโดยสิ้นเชิง

ในตอนนี้นางเชื่อคำพูดของลูกสาวอย่างสมบูรณ์และในขณะเดียวกันนางก็คิดถึงเรื่องนี้มันเป็นโอกาสที่จะได้พบกับปรมาจารย์เร้นลับและนางต้องผูกมิตร!

“ นั่งลงเถอะเนื้อใกล้จะสุกแล้ว เจ้าจะพบว่ามันมีรสชาติที่ดี” หลี่เหนียนฟานกล่าวด้วยรอยยิ้ม

เขามองไปที่เนื้อเสือดาวด้วยความคาดหวังในใจไม่ต้องพูดถึงการกินมันเลยในชาติก่อน เขายังเห็นเสือดาวในสวนสัตว์ด้วยซึ่งไม่ต้องพูดถึงว่านี่คือเนื้อของเสือดาวmujskpkd

“ จะอร่อยจริงเหรอ”

ลัวซือหยูสูบจมูกของนาง ดวงตาที่สวยงามของนางจ้องมองไปที่เตาย่างด้วยความสงสัยเล็กน้อย

นางเป็นเจ้าหญิงและนางกินอาหารอร่อย ๆราคาแพง มากมาย แต่นางไม่สามารถบอกได้ว่าอะไรที่อยู่บนเตา

เสี่ยวไป๋ ตอบโต้อย่างมีมนุษยธรรม: “แม้ว่าเจ้าจะสวย แต่นี่ไม่ใช่เหตุผลที่เจ้าจะดูหมิ่นทักษะการทำอาหารของข้า”

จงซิ่วเองก็ไม่ได้คาดหวังอะไรมากนักในใจนางรู้ได้ทันทีว่านี่คือวิญญาณเสือดาว แต่เนื้อของเสือดาวนั้นเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับนางมันจะอร่อยแค่ไหน?

อย่างไรก็ตามนางกังวลว่าคำพูดของ ลัวซือหยูจะรบกวนผู้เชี่ยวชาญและดุอย่างรวดเร็ว: “ซือหยู อย่าหยาบคาย! ปรมาจาย์ หลี่มีเหตุผลที่จะพูดแบบนี้”

หลี่เหนียนฟ่านยิ้มและไม่พูด

แม้ว่า ผู้ฝึกตน จะเป็นระดับชนชั้นสูง แต่หลาย ๆ ด้านของโลกนี้ก็เทียบเท่ากับระดับของสมัยโบราณในโลกเก่าและวิธีการปรุงอาหารนั้นล้าหลังมาก

เสี่ยวไป๋ ทำงานอย่างรวดเร็วและทาเครื่องปรุงบางอย่างลงบนร่างกายของเสือดาวเป็นครั้งคราว

“ ซิซซี่!”

“ขอรับ”

เสี่ยวไป๋ ตอบกลับมีดทำครัวที่ยืดหยุ่นราวกับงูในมือทันทีที่แสงของมีดกระพริบชิ้นเนื้อเสือดาวก็ถูกตัดลง เสิร์ฟมาในชาม

เสี่ยวไป๋ ยังไม่ลืมที่จะอธิบายว่า: “พลังของเสือดาวล้วนกระจุกตัวอยู่ที่ขาดังนั้นกล้ามเนื้อขาจึงได้รับการพัฒนามากที่สุดเนื้อจะส่วนที่ดีที่สุดและรสชาติจะดีขึ้น”

ขอบคุณ.”

ลัวซือหยูและ จงซิ่ว เอ่ยขอบคุณพวกเขาแทบรอไม่ไหวที่จะกินบาร์บีคิว

สีด้านนอกเป็นสีน้ำตาลไหม้และเนื้อด้านในเป็นซอสสีแดงความร้อนที่ปะทุออกมาพร้อมกลิ่นหอมและไม่ว่าใครเห็นน้ำลายก็จะหลั่งออกมาอย่างรวดเร็ว

ลัวซือหยูไม่สามารถอดที่จะเลียลิ้นของนางได้และปากเชอร์รี่เล็กๆกอ้าออกเล็กน้อย

กับ!

เมื่อกัดด้านนอกเนื้อเด้งเล็กน้อยและทำให้เกิดเสียงที่คมชัดรสชาติที่รุนแรงเกือบทำให้ ลัวซือหยูคร่ำครวญ

เนื้อถูกย่างด้วยถ่านไฟกลิ่นหอมอบอวลและเนื่องจากสีของเครื่องปรุงรสต่างๆจึงมีรสชาติมากขึ้นมันนุ่มเนียนกรอบจืดและเค็มเผ็ดและรสชาติอื่น ๆ ผสมผสานกันอย่างลงตัวมันระเบิดในปากทันทีและอร่อยจนเกือบฆ่านางด้วยรสสัมผัสนี้

มันอร่อยมาก!

นางเร่งความเร็วในการเคี้ยวโดยไม่ได้ตั้งใจและน้ำลายในปากของนางแทบจะหยด]’

ความรู้สึกแห่งความสุขเกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ

มองไปที่จงซิ่วอีกครั้งแม้ว่าอาหารจะยังดูหรูหรา แต่เขาก็ได้กินเนื้อชิ้นที่สามไปแล้วโดยไม่รู้ตัว

ลัวซือหยูรีบพูดว่า: “แม่ท่านกินเร็วเกินไปแล้ว!”

ปากของจงซิ่วหยุดลงเล็กน้อยใบหน้าสวยของนางแข็งขึ้นfh;pก็โกรธและพูดว่า “ลูกเจ้าพูดยังไง?”

แต่ในขณะที่นางพูดนางก็ยัดชิ้นเนื้อเข้าไปในปากของนางดูเหมือนจะทิ้งภาพลักษณ์ของนางไว้ข้างหลัง

เสียงของ ลัวซือหยูดังขึ้นอีกครั้ง “แม่เดี๋ยวก่อนเนื้อชิ้นนี้เป็นสิ่งที่ข้าจองไว้!”