ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ นิยาย บท 142

แม้ว่าโทรศัพท์ของสเวน เฟนเดอร์ จะดังขึ้นหลายครั้งในสวนสนุก แต่เขาก็ไม่ได้สังเกตเลย เมื่อใดก็ตามที่เขาไปเดทกับแฟนสาว เขาจะเก็บโทรศัพท์ไว้เงียบ ๆ เพราะเขาไม่ต้องการให้ความสนุกถูกขัดจังหวะ และถ้าเขาดูโทรศัพท์ตอนนี้ เขาจะต้องตกใจ ภายในไม่กี่นาที โนอาห์ ลีพยายามโทรหาเขามากกว่าสิบครั้ง

ในขณะเดียวกัน สเวน เริ่มหัวเราะเยาะไทร์ ซัมเมอร์ สำหรับการกระทำของเขา

“เฮ้ย แกโทรหาท่านปรมาจารย์โนอาห์จริง ๆ เหรอ แกช่างเป็นนักแสดงที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ!”

ใบหน้าของสเวนเปลี่ยนเป็นเย็นชาหลังจากแสดงความคิดเห็นสั้น ๆ

“กล้าดียังไงมาแกล้งเป็นเพื่อนกับปรมาจารย์โนอาห์? ฉันจะหักแขนขาของแกอย่างง่ายดายเลยคอยดู!” สเวนโบกมือของเขา “จับมัน ฉันจะหักขามันเอง!”

ชายร่างใหญ่หลายสิบคนรุมล้อมไทร์ทันที

ทันใดนั้น รถเก๋งคันหนึ่งพุ่งชนประตูสวนสนุกและกำลังเร่งไปทางนั้น ทันทีที่รถหยุด ชายหัวล้านก็เดินออกไป

“พวกแกหยุดเดี๋ยวนี้! สเวน เฟนเดอร์ แกบ้าไปแล้วเหรอ?”

สเวนตกตะลึง “บัลดี นายกำลังจะทำอะไร? ทำไมนายดูกังวล?”

บัลดีรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว เขาไม่กล้าแม้แต่จะมองตาไทร์ด้วยซ้ำ บัลดีเตะสเวนออกไปทันที

“ต่อให้แกอยากตาย ก็อย่าดึงคนอื่นเข้าไปยุ่งด้วย แกรู้บ้างไหมว่าแกกำลังมีปัญหากับใครอยู่?”

สเวนดูตกใจ เขาเป็นเพื่อนที่ดีกับบัลดีมาโดยตลอด เนื่องจากทั้งคู่เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาโดยตรงของโนอาห์ ลี

อันที่จริง เขาไม่เคยเห็นบัลดีโกรธแบบนี้มาก่อน บัลดีจะไม่กระทำต่อเขาเช่นนี้เมื่อพวกเขาพบกัน ก่อนที่สเวนจะได้โต้ตอบ บัลดีก็หันกลับมาและคุกเข่าลงต่อหน้าไทร์

“บราเธอร์ไทร์ ท่านปรมาจารย์โนอาห์จะมาถึงในอีกไม่ช้านี้ ได้โปรดอย่าโกรธเลย!”

คนรอบข้างต่างก็เงียบ ผู้เห็นเหตุการณ์จำนวนมากยังไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น

ผ่านไปครู่หนึ่ง รถเก๋งสีดำหลายคันก็แล่นผ่านประตูทางเข้าหลักของสวนสนุก รถเก๋งหยุดห่างออกไปประมาณแปดเมตร ด้วยเหงื่อที่ไหลลงมาท่วมหน้าผาก โนอาห์ ลี จึงรีบกระโดดลงจากรถทันทีและวิ่งไปพร้อมกับผู้ติดตามหลายสิบคนที่อยู่ข้างหลัง

“ท่านปรมาจารย์โนอาห์!” จู่ ๆ สเวนก็รู้สึกได้ถึงความพ่ายแพ้

เมื่อสเวนนึกถึงปฏิกิริยาของบัลดี เขาก็รู้สึกเย็นยะเยือกผ่านกระดูกสันหลัง โนอาห์ ลีดูโกรธมากในตอนนั้น เหงื่อที่หน้าผากของเขาเริ่มหยดลงมา

ในขณะเดียวกัน ผู้ติดตามเดินเข้าไปหาไทร์ด้วยความเร็ว หลังจากนั้น กลุ่มคนก็โค้งคำนับไทร์ด้วยความเคารพ “บราเธอร์ไทร์!”

“บราเธอร์ไทร์…” ทุกคนทักทายไทร์พร้อมกันอย่างให้เกียรติ

จากนั้นทุกคนที่อยู่รอบ ๆ ต่างก็กลั้นหายใจด้วยความตกใจ โนอาห์เป็นราชาใต้ดินคนใหม่แห่งเมืองคานห์ แต่ทำไม เขาจึงแสดงความนับถืออย่างสุดซึ้งต่อเด็กหนุ่มวัยยี่สิบได้ถึงเพียงนี้ มันค่อนข้างยากที่จะเชื่อสายตา ทุกคน รวมถึงผู้คนรอบ ๆ และผู้ติดตามของสเวน ต่างก็ตกตะลึง ผู้คนเริ่มรู้สึกว่าหนังศีรษะมีหนาม

“ลูกน้องของนายต้องการหักแขนขาของฉัน!” ไทร์กล่าวออกมา

นั่นทำให้หัวใจของโนอาห์แทบหยุดเต้น

“บราเธอร์ไทร์ ผมขอมอบการตัดสินเรื่องนี้ให้คุณเลยครับ”

โนอาห์หันกลับมาและเริ่มเดินไปหาสเวน ทันใดนั้น สเวนก็คุกเข่าลงกับพื้นด้วยความกลัว

“ปรมาจารย์โนอาห์ ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย!”

ผัวะ…

โนอาห์เตะสเวนอย่างแรงเข้าที่หน้าอกและทำให้กระดูกหน้าอกของเขาหัก

“ไอ้คนตาบอด อะไรทำให้แกล้าไปยุ่งกับบราเธอร์ไทร์? แกรู้ไหมว่าเขาเป็นใคร?”

ไทร์และวินนี่เฟรดต่างงุนงง

วินนี่เฟรดรู้สึกแย่กับเรื่องนี้ หรือว่าแบลร์จะคิดไอเดียลับ ๆ ล่อ ๆ เหมือนที่เธอเคยทำรึเปล่า? ที่จริงแล้ว แบลร์กำลังลากไทร์ไปที่ห้องนอนที่เธอกับวินนี่เฟรดนอนอยู่ด้วยกัน “พ่อคะ พ่อกับแม่ทะเลาะกันหรือเปล่า?”

“ไม่นะ แบลร์ ทำไมลูกถึงคิดอย่างนั้นล่ะ?” ไทร์ถาม

“ก็เพราะ เพื่อนร่วมชั้นของหนูบอกหนูว่า พ่อแม่ของเราจะนอนแยกกันหากพวกเขาทะเลาะกัน ถ้าไม่ทะเลาะกัน ทำไมไม่นอนด้วยกัน? พ่อคะ พ่อต้องนอนกับแบลร์และแม่คืนนี้ หนูอยากให้พ่อเล่านิทานก่อนนอนให้หนูฟัง!”

ใบหน้าของวินนี่เฟรดเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที แต่ก่อนที่เธอจะได้ปฏิเสธ ไทร์ก็พูดว่า “โอเค แบลร์ คืนนี้พ่อจะนอนกับลูกและแม่สองคน”

วินนี่เฟรดตกใจมาก ไทร์กลายเป็นคนไร้ยางอายตั้งแต่เมื่อไหร่? แม้ว่าไทร์และวินนี่เฟรดจะแต่งงานกันแล้ว แต่ทั้งคู่ก็แยกกันนอนเพราะว่าวินนี่เฟรดยังไม่พร้อม และไทร์เองก็ไม่ได้บังคับอะไรเธอเช่นกัน ท้ายที่สุด เขารู้ดีว่า ช่องว่างหกปีทำให้วินนี่เฟรดต้องใช้เวลาสักพักเพื่อทำความคุ้นเคยกับสิ่งนี้ พวกเขาจะมองว่ามันเป็นความสัมพันธ์ใหม่ทั้งหมด อย่างไรก็ตาม ไทร์จะปล่อยโอกาสที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ไปได้อย่างไร?

แบลร์เริ่มปรบมือและเชียร์ทันที “สุดยอดไปเลยค่ะพ่อ จากนี้ไปนอนกับเราตลอดไปได้ไหมคะ?”

วินนี่เฟรดกัดฟันขณะที่เธอสาปแช่งลูกสาวของเธอ

“คงไม่ได้หรอกนะแบลร์!” ไทร์รีบพูด

วินนี่เฟรดถอนหายใจอย่างโล่งอก เธอกังวลอยู่ครู่หนึ่งว่าไทร์ อาจเห็นด้วยกับคำขอของแบลร์ พูดตามตรง วินนี่เฟรดยังไม่พร้อมที่จะนอนบนเตียงเดียวกันกับไทร์

“ทำไมล่ะคะ คุณพ่อ?” แบลร์ถาม

“นั่นเป็นเพราะว่า แบลร์จะเติบโตขึ้น และเมื่อลูกเริ่มเข้าโรงเรียนประถมแล้ว ลูกจะต้องนอนคนเดียวในห้องของลูก” ไทร์อธิบาย

“แต่พ่อกับแม่จะนอนด้วยกันตลอดไป” แบลร์กล่าว

"ฮะ?" วินนี่เฟรดตกตะลึง