ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ นิยาย บท 230

ถึงตอนนี้ฝูงชนได้รวมตัวกันซุบซิบนินทาแล้ว

วินนี่เฟรด ซีตรวจดูนาฬิกาของเธอและตระหนักว่าเธอสายแล้ว ลูกค้าคนสำคัญกำลังรอพบเธออยู่ที่บริษัท ดูเหมือนว่าเธอจะต้องชำระบางอย่างด้วยเงินสด เธอหยิบกระเป๋าเงินของเธอออกมาและหยิบเงินหนึ่งพันเหรียญแล้วส่งให้ชายคนนั้น

“มาเถอะ ลุกขึ้น วันนี้ดูเหมือนว่าโชคจะไม่เข้าข้างฉัน ฉันยังมีเรื่องด่วนที่ต้องดูแล จะพูดว่าอย่างนั้นก็ได้”

ชายคนนั้นเอื้อมมือไปหยิบเงิน แต่ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้พยายามจะลุกขึ้นจากพื้น

“พันเดียวไม่พอ ผมไม่สามารถตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาลด้วยเงินแค่นี้ได้ หนึ่งหมื่นดอลลาร์”

"หมื่น…" วินนี่เฟรดอ้าปากค้าง

แม้ว่าจะไม่ใช่เงินจำนวนมากสำหรับเธอ แต่เธอก็ลังเลที่จะจ่ายเงินจำนวนนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในสถานการณ์ที่เธอไม่ได้เป็นคนผิด

ที่สำคัญตอนนี้เธอไม่มีเงินสดมากขนาดนั้น

“คุณมันไม่สมเหตุสมผล”

“คุณชนผม! จะเกิดอะไรขึ้นถ้าผมได้รับบาดเจ็บและพิการถาวร? มันมากเกินไปที่จะขอหนึ่งหมื่นดอลลาร์เหรอ? คุณจะไม่มีวันได้ไปถ้าคุณไม่ให้เงินสดฉันหนึ่งหมื่นตอนนี้!”

ในตอนนี้เธอสายมากแล้ว ซึ่งเธออาจจะพลาดการประชุมกับลูกค้าคนสำคัญไป ในทางกลับกัน เธอติดอยู่ในการทะเลาะวิวาทที่นี่และไม่สามารถออกไปได้ วินนี่เฟรดจึงรู้สึกหมดหวัง

ทันใดนั้น เงาก็พุ่งผ่านเธอไป

ผัวะ!

ผู้ชายที่อยู่บนพื้นถูกเตะออกไปด้วยการเตะเข้าที่หน้าอก

เขาลงจอดห่างออกไปหนึ่งเมตร เขาหายใจเหนื่อยหอบและใบหน้าก็บิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด

“ฉันล่ะเกลียดคนอย่างนาย แข็งแรง สุขภาพดี แทนที่จะทำงานอย่างซื่อสัตย์ แต่นายกลับหลอกคนไปทั่ว! นายต้องการหนึ่งหมื่นดอลลาร์ใช่ไหม เอาล่ะ ไสหัวไปซะ!”

เธอเดินไปหาชายคนนั้นและโยนเงินก้อนใหญ่ใส่เขาทันที

ในที่สุด วินนี่เฟรดก็ได้เห็นคนแปลกหน้าผู้นั้นชัดเจน

เธอเป็นสาวผมสั้นที่ดูอายุราว ๆ ยี่สิบและมีเสน่ห์มาก

จะอธิบายยังไงดี?

ถ้าเธอมีทรงผมที่สั้น คงไม่มีใครในโลกนี้คู่ควรกับความอ่อนโยนและความหล่อเหลาของเธอ

ถ้าเธอมีผมยาว เธอจะเป็นหญิงที่ยุติธรรมที่สุดในบรรดาผู้หญิงทั้งหมดบนโลกใบนี้

ผลงานอันงดงามชิ้นเอกที่สร้างขึ้นจากพระเจ้าโดยเฉพาะ มีคนสงสัยว่ามนุษย์สามารถดูเหมือนเธอได้จริงหรือไม่

ที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอคือชายคนหนึ่งที่อายุใกล้เคียงกัน แต่เขาดูหยาบคายและดุร้าย ตรงกันข้ามกับคู่ของเขา

มองแวบเดียวก็เพียงพอแล้วที่จะรู้ว่าคนเหล่านี้มาจากภูมิหลังที่มั่งคั่งและมีอิทธิพลมากมาย

ผู้หญิงคนนั้นเป็นทายาทของตระกูลชื่อดังอย่างไม่ต้องสงสัย

สำหรับชายผู้นั้น ดูเหมือนเขาจะเป็นผู้คุ้มกันของเธอ และไม่มีออร่าอันประณีตดั่งเช่นเจ้านายของเขา เขาแผ่รัศมีของความแข็งแกร่งและการทะเลาะวิวาทออกมา

“เอาตัวมา เจย์ แสดงให้เขาเห็นว่าการได้เงินหนึ่งหมื่นนั้นหมายความว่ายังไง”

ตามคำสั่งของหญิงสาวผมสั้น ชายที่ชื่อ เจย์ เบลดเดินไปหาชายผู้นั้น

อย่างไรก็ตาม หญิงสาวผมสั้นมองวินนี่เฟรดอย่างกล้าหาญ เธอดูเหมือนนางเอกจากหนังสือการ์ตูนผจญภัย

“เอาน่า มันไม่ใช่เรื่องใหญ่! ฉันเกลียดคนชั่วอย่างเขาจริง ๆ และฉันยินดีที่จะช่วยคนแปลกหน้าที่ต้องการความช่วยเหลือ! ฉันมักจะไม่เปิดเผยตัวตนของฉันเมื่อฉันทำการกุศล”

เธอดีดนิ้ว “เจย์ เราไปกันเถอะ”

พวกเขาจากไปโดยทิ้งให้วินนี่เฟรดที่ยังคงงุนงงไว้ข้างหลัง

แต่เธอก็ไม่ได้กังวลกับเรื่องนี้มากนัก เพราะเธอยังมีนัดทีสำคัญ เธอวิ่งกลับไปที่รถเบนซ์ของเธอและสตาร์ทรถอย่างรวดเร็ว

ในเวลานี้ สาวผมสั้นและเจย์ก็มาถึงทางแยกข้างหน้า

รถยนต์มาเซราติสีแดงจอดอยู่ตรงหน้าสัญญาณไฟจราจรและมีรถยนต์แถวยาวรออยู่ด้านหลัง

รถก็บีบแตรอย่างไม่อดทน คนขับหลายคนใช้โทรศัพท์มือถือเพื่อพยายามติดต่อกับตำรวจจราจร

เจย์ดูงุนงง “คุณหนู คุณควรทำอะไรบางอย่างกับอารมณ์ของคุณ ดูคุณจอดรถตรงสัญญาณไฟจราจรแล้วดูความแออัดข้างหลังเราสิ!”

ผู้หญิงผมสั้นจ้องไปที่เจย์แล้วพูดว่า “นายกำลังโทษฉันอยู่เหรอ?”

เขาอ้าปากค้าง “ไม่ ฉันไม่เคย! รีบไปจากที่นี่กันเถอะ ฉันไม่ต้องการให้ผู้คนโมโหจนขับรถมาเตะตูดของเรา”

พวกเขาขึ้นรถมาเซราติและสตาร์ทอย่างรวดเร็ว พวกเขาออกไปทันทีเมื่อไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียวและทิ้งเพียงแค่ร่องรอยควันเอาไว้

บังเอิญว่าพวกเขากำลังมุ่งหน้าไปยังออทัมน์ฟิลด์กรุ๊ปเช่นกัน

ในขณะที่ขับรถไปที่นั่น มือของเขาอยู่บนพวงมาลัย เจย์ถามว่า “คุณหนู คุณแน่ใจเหรอว่าคุณต้องการเห็นไทร์ ซัมเมอร์จริง ๆ ? คุณยังไม่เคยเจอเขาหรือเห็นรูปถ่ายของเขาเลยด้วยซ้ำ คุณแน่ใจเหรอว่าคุณต้องการที่จะแต่งงานกับเขา? จะเกิดอะไรขึ้นถ้าหากว่าเขามีรูปลักษณ์ที่เตี้ยและน่าเกลียดแถมใบหน้ายังเต็มไปด้วยกระ? คุณไม่คิดว่าการตัดสินใจของคุณจะรีบร้อนไปหน่อยเหรอ? คุณควรจะพิจารณาเรื่องนี้อีกครั้ง”