ตรวนหวามพ่อเลี้ยง ชุด One Night Stand นิยาย บท 5

ทอฝันร้องกรีด ผลักไส แต่เขาก็ทำได้แค่หยุดสอดใส่ แต่ไม่ยอมถอนถอยแม้แต่น้อย

เขาเฝ้าปลุกปลอบ และปลุกเร้าสาวน้อยไร้เดียงสาอีกครั้งจนหล่อนคลายความเจ็บปวด จากนั้นก็โยกคลึงมอบความหฤหรรษ์แสนบ้าคลั่งให้เป็นรางวัล

เขาแตกกับรูเสียวของทอฝันนับครั้งไม่ถ้วน และก็ใจดำไม่ยอมให้หล่อนได้หยุดพักเลย ตักตวงเกมกามอย่างตะกละตะกลาม ไม่สนใจว่าหล่อนจะสลบไสล จนกระทั่งตัวเองหมดเรี่ยวหมดแรงนั่นแหละถึงยอมหยุด

“อาวินคะ... อาวิน...”

อิงฟ้าสะกดที่แขน ทำให้ธาวินได้สติ สามารถพาตัวเองออกจากความทรงจำหวามแสนเสียวได้สำเร็จ เขาแทบจะกราบขอบคุณหลานสาวเลยทีเดียว

“มีอะไรหรือ”

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ อิงก็แค่เห็นอาวินจ้องฝันไม่วางตาก็เลยสะกิดน่ะค่ะ”

ธาวินยกมือขึ้นลูบต้นคอของตัวเองไปมา ก่อนจะตัดบทด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

“งั้นเราไปที่รถกันเถอะ อิงกับทอฝันจะได้พักผ่อน เดินทางกันมาเหนื่อยๆ”

“ค่ะ อาวิน” อิงฟ้ายิ้มหวานให้อาหนุ่ม

“ส่งกระเป๋ามา เดี๋ยวอาช่วยถือให้”

ธาวินบอกกับหลานสาว ก่อนจะมีน้ำใจมาถึงหล่อนด้วยเช่นกัน

“เธอด้วย ทอฝัน ส่งกระเป๋ามา”

“เอ่อ... ฝันลากไปเองได้ค่ะ”

หล่อนปฏิเสธ แต่เขาไม่ยอม เดินเข้ามาใกล้ และแย่งกระเป๋าเดินทางของหล่อนไปไว้ในอุ้งมือได้สำเร็จ

“ให้ฉันช่วยน่ะดีแล้ว”

เมื่อธาวินได้กระเป๋าของสองสาวแล้ว เขาก็เดินนำหน้าไปยังรถที่ลานจอดรถ

“ฉันเห็นอาวินมองเธอนานมาก ไม่แน่นะ บางทีครั้งนี้เธออาจจะสมหวังก็ได้ฝัน”

อิงฟ้าหันมามองเพื่อนรัก และก็อดที่จะแซวขึ้นไม่ได้ แต่ทอฝันส่ายหน้าไปมา

“ก็อย่างที่ฉันบอกเธอนั่นแหละอิง ฉันถอดใจไปนานแล้ว ตอนนี้ก็ไม่ได้คิดอะไรอย่างนั้นกับอาวินอีกแล้ว”

“ไม่เชื่อหรอก เมื่อกี้เธอยังมองอาวินตาเชื่อมอยู่เลย อย่าคิดว่าฉันไม่เห็นนะ”

พวงแก้มของทอฝันเป็นสีแดงระเรื่อ ก่อนจะตัดบทเพื่อจบการสนทนา

“เราไปกันเถอะ เดี๋ยวอาวินจะรอนานนะอิง”

“แหม พูดแทงใจดำเข้าหน่อย ทำเป็นเดินหนีเลยนะ ยายฝัน...”

อิงฟ้าหัวเราะคิกคักก่อนจะเดินตามหลังเพื่อนรักไปติดๆ

บรรยากาศบนรถไม่ได้เงียบงัน เพราะอิงฟ้าชวนธาวินคุยมาตลอดทาง ในขณะที่หล่อนก็ถูกบังคับให้ตอบคำถามบ้างในบางครั้ง

จนกระทั่งรถยกล้อสูงแล่นผ่านรั้วเข้ามายังไร่สตอเบอรี่กว้างใหญ่ที่คุ้นเคย และสักพักล้อรถยนต์ทั้งสี่ก็หยุดหมุนที่หน้าบ้านไม้สักหลังใหญ่

“เย้ ถึงบ้านสักที”

ยังไม่ทันขาดคำของอิงฟ้าเลย ทอฝันก็รีบละล่ำละลักร้องคัดค้านขึ้นราวกับเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย แต่อิงฟ้าไม่ยอม

“ไม่ต้อง! ฝัน... เดินเองได้”

“จะเดินเองได้ยังไง นี่ยืนยังไม่อยู่เลย ถ้าฉันไม่พยุงเอาไว้ เธอก็ร่วงไปกับพื้นแล้วล่ะฝัน อาวินคะ รบกวนด้วยนะคะ”

ธาวินไม่ได้ตอบในทันที แต่เลือกที่จะเดินมาหยุดตรงหน้าของหล่อนกับอิงฟ้าแทน

“เอ่อ... ไม่... ไม่เป็นไรค่ะอาวิน ฝันเดินเองได้”

หล่อนสบประสานสายตากับคนตัวโต และพยายามปฏิเสธ

“ไม่ต้องเกรงใจหรอกทอฝัน เรื่องแค่นี้เอง”

“อ๊ะ... อย่าค่ะ”

หล่อนร้องได้แค่นั้น ร่างก็ถูกธาวินช้อนขึ้นไปอุ้มเอาไว้ในอ้อมแขน

หล่อนรู้สึกประหม่า ขัดเขิน และเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ การถูกเนื้อต้องตัวกันอีกครั้งระหว่างกันมันคือหายนะดีๆ นั่นเอง

กายสาวร้อนวูบวาบ แม้จะรู้ดีว่าธาวินไม่ได้ตั้งใจจะสัมผัส แต่การหัวใจไม่รักดีมันก็คิดเกินเลยไปไกล

จังหวะที่เขาก้าวเดิน สองร่างเสียดสีกันไปมา เขาคงไม่รู้สึกรู้สาอะไร แต่สำหรับหล่อน ร่างกายกำลังโหยหาสิ่งนั้นที่มีแต่เขาคนเดียวที่มอบให้ได้อย่างรวดเร็วเลยทีเดียว

หล่อนกัดฟัน หลับตาลง พยายามควบคุมความร่านร้อนที่อยากจะถูกธาวินสัมผัสเอาไว้อย่างสุดกำลัง และก็ภาวนาให้ถึงห้องพักเสียที