อุ้มรักซาตานลวง (ซีรีส์ หลอกเด็ก) นิยาย บท 24

รีสอร์ตอินธิรากรณ์...แม่ทัพฟังแผนการตลาดใหม่คร่าวๆ ร่วมสามชั่วโมง แต่จิตใจกลับเอาแต่คิดถึงช่อเอื้อง ที่ไม่รู้ว่าป่านนี้กำลังทำอะไรอยู่ จึงหยิบมือถือมากดส่งข้อความไลน์ไปถาม

แม่ทัพ : ทำอะไรอยู่ครับ

ช่อเอื้อง : กำลังจะออกไปทานข้าวกับรูมเมทค่ะ

แม่ทัพ : ใครบ้าง?

ช่อเอื้อง : ดรีม แล้วก็ฝาแฝด แฮปปี้กับเอ็นจอยค่ะ

แม่ทัพ : ไปทานที่ไหนกันครับ

ช่อเอื้อง : ร้านบุฟเฟต์หมูกระทะที่อยู่ตรงทางเข้ามหาลัยค่ะ

แม่ทัพ : คิดถึงจัง

ช่อเอื้อง : คิดถึงเหมือนกันค่ะ

แม่ทัพ : จริงเหรอ?

ช่อเอื้อง : จริงสิคะ แล้วพี่ทัพทานข้าวหรือยัง กำลังทำอะไรอยู่?

“เอ่อ...บอสคิดยังไงบ้างครับกับแผนที่ผมเสนอไป” เมธี (ผู้จัดการของรีสอร์ตอินธิรากรณ์ สาขา เชียงราย) เอ่ยถามหลังจากที่เสนอแผนงานต่างๆ เสร็จ

“อืม...เข้าท่าครับ รีสอร์ตของเพื่อนๆ ผมก็ทำกันอยู่” แม่ทัพพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย

“ผมว่าเราอาจจะได้ลูกค้าทั้งในรีสอร์ตและลูกค้าข้างนอกเพิ่ม”

“ใช่ครับ แต่ต้องวางแผนโปรโมทโดยใช้เมนูที่หาทานยากแล้วก็วัตถุดิบที่พรีเมียมกว่าที่อื่นๆ” แม่ทัพเพิ่มเติมส่วนสำคัญ

“ถ้าบอสรับของทะเลโดยตรงจากคุณภัคคินัย ผมว่าทุกอย่างคงจะออกมาดีมากๆ” เมธีแนะนำ

“นั่นสิ! คุณหิวข้าวหรือยัง?” แม่ทัพเลิกคิ้วถามหลังก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือ

“นิดๆ ครับ” เมธีตอบยิ้มๆ

“งั้นไปหาอะไรกินกันดีกว่า”

“เอ่อ...หมายถึง...”

“ไปทานที่ข้างนอกครับ เอารถผมไป” แม่ทัพพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน

“ได้ครับบอส” เมธีลุกตามและเดินออกไปที่ด้านนอก แล้วเข้าไปนั่งในรถสปอร์ตสุดหรูของผู้เป็นนายอย่างดีใจ เพราะทุกครั้งที่ถูกชวนออกไปเที่ยวข้างนอก มักจะมีสาวแจ่มๆ มาร่วมทานข้าวด้วยเสมอ

ยี่สิบห้านาทีต่อมา...ร้านหมูกระทะย่างเนย

“เอ่อ...บอสจะกินที่ร้านนี้จริงๆ เหรอครับ” เมธีถามอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาว่าผู้เป็นนายจะพามากินหมูกระทะใกล้กับมหา’ลัยดัง

“ครับ คุณเมธีมีอะไรหรือเปล่า” แม่ทัพถามก่อนจะเลี้ยวรถเข้าไปจอดที่ด้านหน้าของร้าน

“ปะ...เปล่าครับ” คนที่คาดหวังว่าจะเจอสาวๆ รีบส่ายหน้าปฏิเสธ

“ก็คุณเสนอให้เปิดร้านบุฟเฟต์ปิ้งย่าง ผมก็พามาสำรวจตลาดไงครับ” แม่ทัพให้เหตุผลก่อนจะเปิดประตูก้าวออกจากรถไปด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

เมธีกลอกตาก่อนจะรีบตามไปติดๆ “แหม...ไอ้ผมก็ตกใจ นึกว่าบอสจะพามาดูนักศึกษาสาวๆ ที่นี่ซะอีก”

“ผมเลิกเกี้ยวสาวนานแล้วครับ” แม่ทัพหันไปบอก

“ฮั่นแน่! แสดงว่าเจอคนที่ถูกใจแล้วใช่ไหมครับ” เมธีเอ่ยแซว เพราะรู้สึกผิดสังเกตที่ผู้เป็นนายเอาแต่หมกตัวอยู่แต่ในบ้านพักมาร่วมสองเดือนเต็ม เพิ่งจะโผล่ออกมาที่ออฟฟิตก็วันนี้ ตอนที่ตนตั้งใจเสนอแผนงานก็ทำหน้าเหมือนเบื่อโลก แต่พอมาถึงร้านหมูกระทะกลับอารมณ์ดีขึ้นมาซะงั้น

“ก็ทำนองนั้นครับ” แม่ทัพยอมรับก่อนจะส่งสายตามองหาใครบางคน ที่ทำให้ตนเอาแต่คิดถึง

“มากี่ที่ครับ” พนักงานชายเดินเข้าไปต้อนรับหนุ่มหล่อที่ขับรถหรูมาจอดเด่นเป็นสง่าอยู่หน้าร้าน เรียกสายตาของเหล่าพนักงานและลูกค้าคนอื่นๆ ให้พากันหันไปมองกันเป็นแถว

“สองที่ครับ” แม่ทัพฉีกยิ้มบางๆ เมื่อเหลือบไปเห็นช่อเอื้องกำลังลุกเดินไปตักของที่ซุ้มอาหาร

“เชิญทางนี้ได้เลยครับ” พนักงานชายผายมือเชิญ แล้วออกเดินนำไปยังโต๊ะที่อยู่ใกล้ๆ

“ลูกค้าเยอะจังเลยนะครับ” เมธีบอกอย่างรู้สึกเขินๆ เพราะภายในมีแต่นักศึกษามหา’ลัย แทบจะทุกโต๊ะ

“นั่นสิครับ” แม่ทัพหันไปตอบคนสนิท

“โต๊ะนี้นะครับ” พนักงานชายบอกลูกค้าทั้งสองคนที่เดินตามมาติดๆ

“ครับ เอ่อ...ไปตักของได้เลยใช่ไหม?” แม่ทัพถามอย่างใจลอยพลางเหลือบไปมองที่ซุ้มอาหารอีกครั้ง

“ตักได้เลยครับ” พนักงานชายตอบด้วยรอยยิ้ม

“งั้นคุณเมธีสั่งเครื่องดื่มรอได้เลยนะครับ” แม่ทัพบอกคนสนิทจบก็รีบเดินตรงไปยังซุ้มอาหารทันที