อุ้มท้องหนีรัก นิยาย บท 12
“คุณพลอยจะไปไหนเหรอคะ”
สาวใช้เอ่ยถาม เมื่อเห็นพลอยแพรวาอุ้มลูกสาวพร้อมกับลากกระเป๋าเดินทางลงมาจากห้องนอน
“พอดี... พลอยจะกลับบ้านสักพักน่ะค่ะ”
หล่อนฝืนยิ้มตอบออกไป และพยายามทำตัวเป็นปกติที่สุด
“เอ่อ... แล้วคุณผู้หญิงกับคุณคริสทราบแล้วใช่ไหมคะ”
“ทราบแล้วล่ะ ฉันบอกทุกคนแล้ว”
หล่อนจำใจต้องโกหกออกไป
“ถ้าคุณแม่กลับมา ฝากจดหมายนี่ให้กับท่านด้วยนะคะ”
หล่อนยื่นซองจดหมายสีขาวที่ด้านในเขียนคำร่ำลาเอาไว้ให้กับสาวใช้
“ได้ค่ะ”
“ส่วนฉบับนี้... สำหรับคุณคริสนะ”
หล่อนยื่นซองจดหมายสีชมพูให้กับสาวใช้อีกฉบับและกำชับเหมือนเดิม
“เอ่อ... แล้วคุณพลอย... จะกลับมาเมื่อไหร่เหรอคะ”
หล่อนไม่ได้ตอบสาวใช้ แต่เลือกที่จะยิ้มให้แทน
“หนูลากกระเป๋าไปส่งที่รถค่ะ”
“ฉันไปแท็กซี่น่ะ ไม่ได้ให้คนขับรถไปส่งหรอก”
สีหน้าของสาวใช้แสดงความมึนงงไม่น้อย แต่หล่อนไม่คิดจะรอเวลาอีกแล้ว เพราะหากยังชักช้าลังเล หล่อนคงไม่อาจจะตัดใจจากไปได้
“ลาก่อนนะ”
“คุณพลอย...”
หล่อนลากกระเป๋าเดินทางพร้อมกับอุ้มไพลินออกไปนอกตัวตึกใหญ่ รถแท็กซี่จอดรออยู่ก่อนหน้าแล้ว
“ลาก่อน...”
น้ำตาไหลท่วมหน้า หัวใจของหล่อนเจียนจะขาดรอนๆ อยู่แล้ว
“ผมช่วยครับ”
แท็กซี่วิ่งมาช่วยถือกระเป๋าของหล่อนไปใส่ไว้ท้ายรถ ในขณะที่หล่อนยังคงยืนมองบ้านของคริสเตียโน่อย่างอาลัยอาวรณ์
หล่อนคงไม่ได้กลับมาที่นี่อีกแล้ว...
ในที่สุดก็ต้องจากลา หล่อนตัดสินใจขยับเท้าเดินตรงไปยังรถแท็กซี่ที่ติดเครื่องรออยู่ แต่ยังไม่ทันได้ก้าวขึ้นไปบนนั้น รถสปอร์ตของคริสเตียโน่ก็แล่นเข้ามาจอดใกล้ๆ เสียก่อน พร้อมกับเขาที่แทบจะกระโดดลงมา
“กำลังจะไปไหนน่ะพลอย!”
คริสเตียโน่คว้าแขนของหล่อนเอาไว้ สีหน้าและแววตาของเขามีแต่ความตกใจ
“พลอย... ต้องไปแล้วค่ะ”
“ผมไม่ให้คุณไปไหนทั้งนั้นแหละ จำคำสัญญาของเราไม่ได้แล้วหรือไง” เขากระชากหล่อนเข้ามาหา ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยความผิดหวัง
“ถ้าผมไม่เอะใจ คุณก็คงหนีผมไปอีกครั้ง”
“พลอยจำเป็นต้องไปค่ะ”
“ผมรักคุณมากขนาดนี้ มันยังไม่พอที่จะทำให้คุณเลิกหนีผมอีกหรือ พลอยแพรวา”
“พลอยขอโทษค่ะ แต่พลอยไม่มีทางเลือก... พลอยไม่อยากทำร้ายคุณท่าน...”
“คุณไม่อยากทำร้ายคนอื่น แต่คุณยอมที่จะทำร้ายผมที่รักคุณมากอย่างนั้นหรือพลอยแพรวา...”
น้ำตาของคริสเตียโน่ไหลออกมา แต่เขาก็ยกมือขึ้นป้ายทิ้ง พร้อมกับถอยห่างออกไป
หล่อนเห็นความผิดหวังในแววตาแดงก่ำของเขาอย่างชัดเจน
“คุณไม่ได้รักผมเลย... ไม่ได้รักผม... เหมือนกับที่ผมรักคุณเลย...”
เขาก้าวห่างออกไปอีก ห่างไกลจนหล่อนหวาดหวั่นหัวใจ
“ผมจะไม่รั้งคุณแล้ว... อยากไปไหนก็เชิญเถอะ ขอให้คุณโชคดี”
“คุณคริส... พลอยขอโทษ...”
เขาได้ยินคำขอโทษของหล่อน แต่เขาไม่หยุดเดิน ไม่ช้าคริสเตียโน่ก็หายเข้าไปในบ้าน
หล่อนแทบล้มทั้งยืน พยายามคิดทบทวนทุกอย่างอีกครั้งด้วยเหตุด้วยผล
‘คุณไม่อยากทำร้ายคนอื่น แต่คุณยอมที่จะทำร้ายผมที่รักคุณมากอย่างนั้นหรือพลอยแพรวา...’
คริสเตียโน่พูดถูกต้อง หล่อนนี่มันโง่เขลานัก ยอมที่จะทำตามความต้องการของคนอื่น เพื่อทำร้ายตัวเอง และคนที่รักตัวเองอย่างสุดซึ้ง
“ทำไมเธอโง่แบบนี้นะ พลอยแพรวา”
ในที่สุดหล่อนก็คิดได้ คิดได้แล้วว่าควรจะมีชีวิตต่อไปเพื่อใคร
“หนู ตกลงจะไปไหมเนี่ย”
เสียงของลุงคนขับแท็กซี่ดังขึ้น หล่อนรีบยื่นค่าเสียเวลาไปให้
“ไม่ไปแล้วค่ะ ขอโทษที่ทำให้เสียเวลานะคะ”
หล่อนพูดจบก็ไม่สนใจกระเป๋าที่ค้างอยู่ท้ายรถแท็กซี่ หล่อนอุ้มไพลินกลับเข้าไปในบ้าน
“คุณพลอยไม่ไปแล้วเหรอคะ”
“จ้ะ ฝากน้องไพลินหน่อยนะ”
“ได้ค่ะ”
สาวใช้อุ้มไพลินเอาไว้ ในขณะที่หล่อนรีบวิ่งขึ้นบันได มุ่งหน้าไปหาคริสเตียโน่
“คุณคริสคะ พลอยขอคุยด้วยหน่อยได้ไหมคะ”
คนตัวโตหันหน้าเคร่งขรึมมามอง หล่อนปวดใจที่เห็นเขาเจ็บปวดเหลือเกิน
“ผมนึกว่าคุณไปแล้วเสียอีก”
พลอยแพรวาน้ำตาไหลริน หล่อนเดินเข้ามาหยุดข้างเตียง และก็ก้มหน้าลงจูบแก้มสากของคริสเตียโน่แผ่วเบา
“คุณพูดถูกค่ะ พลอยคิดถึงแต่คนอื่น กลัวว่าคุณอื่นจะไม่สบายใจ จนลืมคิดถึงความรู้สึกของคุณ...”
หล่อนสะอื้นไห้ด้วยความละอายใจ
“พลอยขอโทษนะคะ... พลอยจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว”
คริสเตียโน่ถอนใจออกมา ขณะช้อนตาขึ้นมองหน้าของหล่อน
“คุณแน่ใจหรือว่าจะทำได้น่ะ”
“พลอยทำได้ค่ะ... ต่อจากนี้ไป พลอยจะไม่สนใจใครอีกแล้ว ชีวิตของพลอยจะมีแค่คุณกับลูกๆ ของเราเท่านั้นค่ะ พลอยสัญญา...”
“ผมเชื่อได้แค่ไหนกัน”
เขาทำเสียงแง่งอน แต่ไม่ได้จริงจังอะไรนัก เพราะเขาไม่เคยโกรธเคืองผู้หญิงคนนี้ได้จริงๆ เสียที
พลอยแพรวาคว้ามือใหญ่ของสามีขึ้นมากุมที่หน้าอกข้างที่มีหัวใจของตัวเอง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อุ้มท้องหนีรัก