อุ้มท้องหนีรัก นิยาย บท 7
ในที่สุดหล่อนก็จำต้องยินยอมเดินทางกลับมายังลาสเวกัสอีกครั้ง หลังจากหนีหายไปนานกว่าสิบเก้าเดือน
“ที่นี่ยังเหมือนเดิมเลยนะคะ”
หล่อนกวาดตามองไปรอบๆ ตัว ผู้คน และสิ่งก่อสร้างไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลย
คริสเตียโน่หยุดก้าวเท้า และโน้มศีรษะลงมาหา ดวงตาของเขามองจ้องมา
“ไม่ใช่ทุกอย่างเสียหน่อยที่เหมือนเดิม”
“คะ?”
คริสเตียโน่ระบายยิ้ม ก่อนจะฉวยโอกาสจูบแก้มของหล่อนหนึ่งฟอด และก็แก้มของไพลินหนึ่งฟอด
“ก็ผมไง... เมื่อสิบเก้าเดือนก่อน คุณกับผมไม่รู้จักกัน ไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อน แต่ตอนนี้เราไม่ใช่แค่รู้จักกันเท่านั้น แต่เรายังรักด้วยกัน”
หล่อนน้ำตาซึม แก้มนวลแดงระเรื่อ และก็รู้สึกราวกับกำลังฝันไป
“คุณคริสอย่าล้อเล่นสิคะ”
“ผมไม่เคยล้อเล่นกับเรื่องความรู้สึกหรอกนะ ถ้ารักผมจะบอกว่ารักโดยไม่ลังเล...”
“เอ่อ...”
หล่อนเสหลบสายตาคมกริบของผู้ชายหล่อเหลาตรงหน้าพัลวัน
คริสเตียโน่ระบายยิ้มบางๆ ก่อนจะยืดตัวตรง และรั้งหล่อนให้เดินตามไปขึ้นรถสีดำคันยาวเฟื้อย
“ผมโทรบอกคุณแม่แล้วว่าคุณกับไพลินกำลังจะเดินทางไปถึง”
“เอ่อ...”
“ไม่ต้องกังวลนะคนดี... คุณแม่ของผมท่านใจดีมาก ผมรักใคร ท่านก็จะรักด้วยเช่นกัน”
แม้เขาจะปลอบใจหล่อนเช่นนั้น แต่ลึกๆ ในอกก็ยังอดรู้สึกประหม่าไม่ได้
“ไว้ใจผมนะ”
มือใหญ่ยื่นมากุมมือเล็กที่เย็นเฉียบของหล่อนเอาไว้ พร้อมกับบีบเบาๆ ให้กำลังใจ
“ค่ะ”
บ้านของคริสเตียโน่หลังใหญ่มาก...
มันเหมือนกับพระราชวังที่หล่อนเคยเห็นผ่านตาในโทรทัศน์ไม่มีผิด
คริสเตียโน่ร่ำรวยล้นฟ้า ในขณะที่หล่อนเป็นแค่อดีตสาวใช้ยากจนไร้ญาติ
มันช่างไม่มีอะไรเหมาะสมกันเลย...
แต่เขาบอกว่ารักหล่อน
พลอยแพรวาตั้งสติ และก็เลือกที่จะต่อสู้สักครั้งในชีวิต อย่างน้อยๆ ก็เพื่อไพลิน
หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ ก่อนจะหันมองลูกสาวที่กำลังหลับอยู่ในอ้อมแขนของคริสเตียโน่
“ไม่มีอะไรน่ากลัว เชื่อผมสิ”
เขายื่นมือมาตรงหน้า หล่อนลังเลอยู่เล็กน้อย ก็ยื่นมือวางลงไปในนั้น
อบอุ่น...
ปลอดภัย...
นี่คือความรู้สึกที่อุ้งมือของคริสเตียโน่ถ่ายทอดมายังจิตวิญญาณ
คริสเตียโน่จูงหล่อนและอุ้มไพลินผ่านประตูบ้านหรูหราเข้ามาภายในของตัวตึกสีขาวขนาดใหญ่ หล่อนอดทึ่งกับการตกแต่งภายในที่เห็นไม่ได้
“บ้านคุณสวยจังเลยค่ะ เหมือนสวรรค์เลย...”
คริสเตียโน่หันมายิ้มให้ ก่อนจะเอียงหน้าลงมากระซิบที่ข้างหูเบาๆ
“ต่อจากนี้ไปที่นี่คือบ้านของคุณทูนหัว...”
หล่อนละสายตาจากความงดงามของสิ่งรอบๆ ตัวมามองเขา
“ขอบคุณมากนะคะ...”
“คุณขอบคุณผมไปแล้ว... บนเครื่องบินไงทูนหัว จำไม่ได้หรือ...”
คำพูดของเขาทำให้หล่อนแก้มแดงก่ำ เมื่อนึกถึงฉากสวาทบนเครื่องบิน
คริสเตียโน่เคลื่อนไหวอยู่ในกายสาวอย่างร้อนแรง ในขณะที่บอกให้หล่อนมองก้อนเมฆที่เครื่องบินลอยผ่าน
“แต่ผมจะยอมให้คุณขอบคุณผมอีกบนเตียงของเราในไม่ช้านี้...”
ช่องท้องของหล่อนปั่นป่วนรวดร้าว
“คุณคริส...”
เขาอมยิ้ม และรั้งหล่อนให้เดินก้าวขึ้นไปภายในตัวคฤหาสน์หลังงามลึกยิ่งขึ้น
ผู้หญิงสูงวัยคนหนึ่งนั่งอยู่บนโซฟาหรูสีทอง เนื้อตัวห่อหุ้มด้วยอาภรณ์สีขาวเรียบๆ แต่กลับดูมีความเป็นผู้รากมากดีในทุกกระเบียดนิ้ว
พื้นใต้ฝ่าเท้าของหล่อนสั่นคลอนจนแทบยืนทรงตัวไม่อยู่
“คุณแม่ของผม พลอย...”
เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นเหนือศีรษะ ซึ่งมันก็ช่วยให้หล่อนมีสติขึ้นมาเล็กน้อย
“สะ...หวัดดีค่ะ”
“สวัสดีจ้ะ”
มารดาของคริสเตียโน่ลุกขึ้นยืนทักทายหล่อนด้วยท่าทางเป็นมิตร และนั่นก็ทำให้หล่อนหายใจหายคอได้โล่งขึ้นมากเลยทีเดียว
“หน้าตาน่าเอ็นดูแบบนี้ไง พ่อคริสถึงได้ตามหาไม่ลดล่ะ ฉันดีใจนะที่ได้หนูเข้ามาเป็นสมาชิกใหม่ในบ้าน”
“ขอบคุณค่ะคุณท่าน”
“เรียกฉันว่าแม่สิ...”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อุ้มท้องหนีรัก