Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 65

ติณห์ดันขาของเธอกางออก แล้วสำรวจใกล้ๆ บุรฉัตรสังเกตว่าติณห์ไม่ได้มีปัญหาในตอนที่ถอดแว่น เขาไม่ได้มีท่าทีว่าจะมีปัญหาเรื่องของการมองเห็น

“คุณติณห์มองเห็นชัดเหรอคะ”

เธอถามอย่างแปลกใจ ติณห์ส่งยิ้มให้

“ทำไมกลัวผมจะมองของบลูไม่ชัดเหรอ”

บุรฉัตรหน้าแดงเมื่อได้ยินคำถาม

“เปล่าค่ะ แค่บลูสงสัยว่าเวลาคุณติณห์ถอดแว่นก็ดูปกติดี”

เขาจ้องที่กลางกายของเธอ และสัมผัสมันเบาๆ จนเธอเผลอเกร็งตัว

“มันบวมนิดหน่อย”

เขาบอกกับเธอและมองสบตาใสแจ๋วที่มองกลับมาอดยิ้มออกมาไม่ได้ ที่เห็นเธอทำหน้าคล้ายสงสัย

“ผมมองเห็นชัดครับ ทำเลสิคมาสองปีแล้ว”

ติณห์เฉลยสิ่งที่เธอสงสัย

“อ้าว”

แล้วใส่แว่นทำไม

“ผมชินกับการใส่แว่น ไม่ใส่แล้วมันแปลกๆก็เลยยังใส่อยู่ จริงๆมันเป็นเลนส์ธรรมดา”

อีกอย่างก็เพื่อเสริมบุคลิกให้ดูน่าเชื่อถือเท่านั้นเอง

“งั้นคุณติณห์ก็มองเห็นชัดเลยน่ะสิคะ”

บุรฉัตรถามเสียงสูง ติณห์ยิ้ม

“ชัดครับ”

คำตอบของเขาทำให้บุรฉัตรรีบหุบขาอย่างไว ตอนแรกก็ปลอบใจตัวเองว่า เขาคงมองไม่ชัดหรอก เลยข่มความอายไว้ได้ แต่นี่เขาบอกว่ามองเห็นชัด

ตายแล้วอีบลู

ติณห์หัวเราะเมื่อเห็นสีหน้าและท่าทางของเธอ

“อายอะไรกันบลูผมดูมาหลายรอบแล้ว”

บ้าสิใครจะไม่อาย

“ก็คุณติณห์เห็นชัด”

“บลูสวยออกไม่มีอะไรต้องอายเลย”

บุรฉัตรหน้าแดงให้กับคำชมของเขา

“แต่...”

“บลูควรทำตัวให้ชินนะ เพราะบลูคงต้องให้ผมดูไปอีกหลายครั้งเลยไม่ต้องอายหรอกนะ”

ติณห์ส่งยิ้มหล่อละมุนมาให้ บุรฉัตรพยักหน้าไม่อายก็ไม่อาย ทำหน้าหนาๆเข้าไว้อีบลู

ติณห์ก้มลงไปมองที่เดิมอีกครั้ง

“ผมว่ามันบวมขึ้นอีกแล้ว เราควรต้องพักก่อนสักสี่ห้าวันนะ เอาไว้ให้บลูหายดีจริงๆ ตอนนั้นก็คงพอดีกับยาคุมออกฤทธิ์ ตอนนั้นผมคงอึ๊บบลูได้แบบไม่ต้องใส่ถุง”

ติณห์ทำหน้าเป็นยิ้มตาใสใส่หน้าเธอ

“คุณติณห์ พูดอะไรมันดูไม่เข้ากับคุณติณห์เลยสักนิด”

ติณห์หัวเราะร่าไม่ได้ดูมีท่าทีจะสนใจกับคำต่อว่าของเธอเลย

“บางทีเราก็มีบางมุมที่เราเก็บเอาไว้นะบลู มุมที่เราไม่เคยเปิดเผยให้ใครได้เห็น”

ติณห์ยกแขนของตัวเองขึ้นไปด้านบนแล้วนอนหนุนแขนของตัวเอง

“บลูโอเคไหมล่ะ ที่จะเห็นมุมนั้นของผม เป็นคนเดียวที่ผมจะอนุญาตให้เห็น”

“มึงก็รู้ว่ากูมีความรัก”

ก็มีความรักไง รักคุณติณห์รักจนจะบ้าตายอยู่แล้ว หลังจากวันที่ครบกำหนดที่ยาคุมออกฤทธิ์แล้วเธอกับคุณติณห์สามารถมีอะไรกันได้โดยที่ไม่ต้องมีอะไรมาขวางกั้น

คุณติณห์ก็ขยันมาหาเธอทุกวัน มีอะไรกับเธอทุกคืน บางวันก็ไม่ยอมกลับห้องตัวเอง กระซิบบอกเธอตลอดว่าการได้มีอะไรกับเธอโดยที่ไม่ต้องใส่ถุงมันดีแค่ไหน

แม้แต่เมื่อคืนเขาก็เรียกร้องจากเธอหนักมาก แต่เธอชอบจัง ยิ่งได้ยินเสียงหอบหายใจครวญครางในตอนที่เขาเสร็จสมและกอดรัดเธอแน่น ซบหน้าลงกับซอกคอของเธอ เธอมีความสุขมาก

แม้แต่ตอนนี้เธอยังรู้สึกถึงน้ำรักของเขาที่ฝากไว้ในตัวเธอ มันหยาดเยิ้มอยู่ภายใน ซึ่งเธอรู้สึกดีมาก เพราะเหมือนกับว่าเธอกับเขาคือคนที่ใกล้ชิดกันมากๆ

“อีบลู มึงใจลอยไปไหน”

แนทตี้ที่เรียกบุรฉัตรหลายรอบว่าจะกินอะไร แต่อีเพื่อนสาวก็ไม่มีทีท่าว่าจะได้ยิน เหมือนจมจ่อมอยู่กับฝันหวานของตัวเองเพราะแก้มแดงและยิ้มอยู่ตลอดเวลา

“อะไรก็ได้มึง แต่ปลาร้าไม่เอานะ”

บุรฉัตรบอกกับเพื่อน แนทตี้ถึงกับเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ

“ทำไมล่ะ มึงชอบกินตำปูปลาร้าออก”

เวลาที่มากินส้มตำด้วยกันแบบนี้ อีบลูชอบสั่งตำปูปลาร้าเผ็ดๆจะตายไป เวลามากินแต่ละทีต้องสั่งสองครกเพราะกินกันคนละครกถึงจะอิ่ม

“ไม่อ่ะเดี๋ยวกลิ่นมันออกตามตัว ติดปากด้วย”

“หืม”

แนทตี้เลิกคิ้วอย่างแปลกใจ

“เออน่า มึงอยากสั่งมึงสั่งเลย กูกินตำไทย”

บุรฉัตรคร้านจะบอกกับเพื่อนว่า ติณห์ชอบชมว่าเธอตัวหอม และเขาก็จะซุกซบเธออยู่ตลอดเธอกลัวว่าถ้ากลิ่นปลาร้าหรืออาหารรสจัดกลิ่นมันจะออกมาตามรูขุมขน

อีกอย่างเธอไปอ่านเจอว่า อาหารหมักดองจะทำให้ตรงนั้นของผู้หญิงมีกลิ่น เธอเลยอยากหลีกเลี่ยง และหันมากินอาหารที่จะทำให้ตัวหอมแทน

“มึงแปลกไปมากเลยอีบลู”