Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 64

เขาพูดถึงคืนที่เธอเข้าห้องผิด แล้วเธอบอกว่าไม่เคยเห็นของใครใหญ่ขนาดนั้นมาก่อน ในตอนนั้นเขาคิดว่าเธอเคยมาแล้ว ถึงได้พูดแบบนั้นออกมา

“ก็มันใหญ่จริงๆนี่คะ ของบอสไม่ใหญ่แบบนี้”

ติณห์ขมวดคิ้วอย่างสงสัย ใครคือบอส

เขาเป็นคนแรกของเธอแน่ๆ แล้วเธอจะไปเห็นของผู้ชายคนไหนมาก่อนหน้าเขา

เหมือนบุรฉัตรจะเห็นแววของความไม่พอใจในสายตาของเขา เธอเลยรีบแก้ความเข้าใจผิด

“บอสคือน้องชายของบลูค่ะ อายุเจ็ดขวบ”

ห๊า เธอจะเอาของเขาไปเปรียบเทียบกับน้องชายที่อายุเจ็ดขวบนี่นะ บ้าหรือเปล่า มันจะเปรียบกันได้ยังไง

ตอนเขาอายุเจ็ดขวบเขาก็มั่นใจว่าของเขาก็ใหญ่กว่าเพื่อนที่อายุเท่ากัน แน่นอน

“บลูเอาผมไปเทียบกับเด็กเจ็ดขวบเนี่ยนะ!”

ติณห์ส่ายหัวแล้วจับความเป็นชายเสียบเสยเข้าไปด้านในอย่างไม่เบานัก เธอจะได้รู้ว่ามันไม่เหมือนกัน

“มันเทียบกันไม่ได้นะบลู”

เสียงครางออกมาจากคนตัวเล็กที่จิกผ้าปูที่นอนแน่น

“คุณติณห์ขาเบาก่อน”

บุรฉัตรทำหน้าเหยเก ประสาททุกส่วนตื่นตัวเสียวจนไม่รู้จะเสียวยังไงแล้ว

“เจ็บเหรอบลู”

ติณห์มองภาพที่จะเชื่อมต่อของเขาและเธอ ที่ตอนนี้มันบวมขึ้นมานิดๆเพราะเขาใส่เข้าไปจนสุด

“ไม่..ไม่เจ็บค่ะ แต่เสียวแล้วก็จุกนิดหน่อย คุณติณห์ใส่เข้ามาลึกมาก ซี้ด~”

เมื่อได้ยินว่าเธอไม่เจ็บเขาก็ค่อยๆขยับตัวช้าๆเพื่อให้คลายจากความอึดอัดที่มี บุรฉัตรรัดเขาแน่นมาก มากจนเคลื่อนไหวลำบาก

“บลูรัดผมแน่นมาก”

ติณห์กัดปากล่างครางเสียงทุ้มต่ำ ซึ่งมันเป็นภาพที่โคตรเซ็กซี่เลย ภาพที่เธอมีโอกาสได้เห็นแค่คนเดียว

“บลูไม่ได้รัดนะคะบลูไม่ได้ทำอะไรเลย คุณติณห์เจ็บเหรอคะ”

บุรฉัตรกังวลที่อาจจะทำให้เขาเจ็บ แต่เธอไม่รู้จะทำยังไง เพราะเธอไม่ได้รัดเขาเลย

“ไม่ครับ ไม่ได้เจ็บ แต่ชอบ ชอบมาก”

ติณห์กัดฟันข่มกลั้นความเสียวที่กำลังก่อตัวขึ้น เขาขยับตัวเข้าออกเนิบช้า แต่เข้าสุดออกสุดในทุกการเคลื่อนไหว จนบุรฉัตรทนไม่ไหวรั้งเขามากอดไว้แน่น

“อื้อ คุณติณห์ขา บลู อื้อ”

เสียงครวญครางจากร่างเล็กที่กอดเขาเอาไว้ ทำให้ติณห์อดไม่ได้ที่จะก้มลงไปดูดยอดปลายทรวงที่ไหวระริกและแข็งชูชันอย่างเอาใจ

ในขณะที่ท่อนล่างก็ขยับทำหน้าที่ของมัน

บุรฉัตรกอดเขาแน่นและจิกข่วนไปทั่วแผ่นหลังเพื่อระบายอารมณ์ ปากก็ขบเม้มที่ไหล่หนาเพื่อกลั้นเสียงคราง ที่นอนที่เด้งรับกับจังหวะการเคลื่อนไหวอย่างดีเหมือนถูกผลิตมาเพื่อสิ่งนี้โดยเฉพาะ

เขาโอบกอดเธอไว้และดันแผ่นหลังให้สูงขึ้นเพื่อให้สะดวกในการดูดดึง

ผิวเนื้อหอมกรุ่นที่ไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมยี่ห้อใดใดเลย แต่กลับทำให้เขาร้อนรุ่มเมื่อได้กลิ่น

และพึงใจที่จะซุกซบอยู่แบบนี้

“คุณติณห์ขา อื้อ~”

ติณห์ขยับเข้าออกรัวเร็วเมื่อเส้นทางรักของเธอเป็นใจในทุกๆการเคลื่อนไหว ยิ่งบุรฉัตรครวญครางเสียงดัง เขายิ่งเร่งจังหวะ

“บลู อ๊า บลูครับ โคตรตอดเลย ผมไม่ไหวแล้วเด็กดี”

ติณห์โหมสะโพกเข้าใส่สะโพกกลมรัวแรง จนบุรฉัตรแทบทรุด ถ้าติณห์ไม่จับสะโพกเธอไว้ เธอคงทรุดลงไปแล้ว

บุรฉัตรไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า ชื่อของเธอที่ออกจากปากของเขาจะฟังไพเราะจับใจขนาดนี้ เขาเรียกชื่อเธอได้อย่างอ่อนหวาน จนใจของเธอมันอ่อนระทวยไปหมด

จากคนที่เขาไม่เคยมองเห็น แต่ตอนนี้เขาและเธอกลับสนิทชิดเชื้อกันมากในกิจกรรมที่มีแต่คนที่สนิทกันมากๆเท่านั้นที่จะทำด้วยกัน และเขาเรียกชื่อเธอซ้ำๆ เธอมีตัวตนสำหรับเขาแล้ว จะมีอะไรที่ดีไปกว่านี้ เมื่อเรามีตัวตนสำหรับคนที่เรารัก เขามองเห็นเรา แนบชิดเรา และลุ่มหลงเรา เธอมีความสุขมาก

ติณห์ถอนตัวตนออกจากตัวเธอและรูดเก็บถุงยางอนามัยลงถังขยะ และกลับมานอนซุกซบคนที่คว่ำหน้ากับหมอน เขาดึงตัวเธอให้มานอนหนุนแขน และใช้มืออีกข้างโอบกอดเธอไว้

“บลูเจ็บไหม”

ตอนที่อารมณ์ขึ้นสุด เขาก็ลืมไปแล้วว่าเธอยังระบมอยู่ พอเสร็จสมถึงได้นึกได้ว่าอาจจะทำให้เธอบาดเจ็บซ้ำอีก

“ไม่ค่ะ บลูโอเค”

จริงๆก็เจ็บนิดๆ แต่เธอทนไหว เพราะความสุขในใจมันล้นปรี่จนเธอไม่สนใจกับความเจ็บเล็กน้อยนั่นแม้แต่นิดเดียว

ปรารถนาจะให้เขาร่วมรักกับเธอซ้ำๆ

“คนเก่ง”

ติณห์จูบลงที่ข้างขมับของเธอ ก่อนจะลุกขึ้น

“ขอผมดูหน่อยว่าตรงนั้นของบลูมันบวมขึ้นไหม”