Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 63

“เด็กดี ขอผมดูก่อนนะว่าบลูไหวหรือเปล่า”

ติณห์ถอดชั้นในตัวน้อยของเธอออก แล้วก้มลงไปสำรวจดูชัดๆ

โอ๊ยถ้าจะจ้องขนาดนี้ เธอต้องอายไหม

บุรฉัตรเอื้อมมือมาปิดที่กลางกายของตัวเองไว้ เห็นเป็นคนบ้าๆบอๆแบบนี้ เธอก็อายเป็นเหมือนกันนะ เขาเล่นก้มลงไปดูใกล้ขนาดนั้น หน้าห่างจากตรงนั้นของเธอไม่เกินไม้บรรทัด แม้เขาจะไม่ได้ใส่แว่นก็เถอะ แต่เธออาย

“ปิดทำไมล่ะบลู แล้วผมจะดูได้ยังไง ผมอยากรู้ว่ามันระบมมากหรือเปล่า”

ติณห์พยายามจะดึงมือเธอออก แต่เธอก็ขืนมือไว้ไม่ยอมให้เขาดึงออก

“บลูอาย”

ติณห์หัวเราะอย่างเอ็นดู

“อายทำไมล่ะครับ ผมเคยเห็นแล้ว”

“แต่คุณติณห์ไม่ได้มาจ้องแบบนี้นี่คะ”

“ผมดูนิดเดียวไงจะได้รู้ว่าบลูไหวไหม นะครับ นะคนดี กางขาออกให้ผมดูหน่อย”

ติณห์รู้สึกว่าเหมือนเขาเป็นป๋าที่กำลังจะหาทางเคลมอีหนูอย่างไรอย่างนั้น

แต่พอคิดแบบนั้น ลูกชายของเขาก็ผงกหัวหงึกหงักขึ้นมาอีกแล้ว

แค่ได้ยินคำว่าคนดี ขาขาวก็ค่อยๆกางออกทันที คุณติณห์พูดกับเธอเพราะขนาดนี้ เป็นใครก็ต้องใจอ่อนล่ะวะ

บุรฉัตรยอมเปิดเปลือยให้เขาดู แม้จะอายแสนอาย และติณห์ก็ดูแบบตั้งใจจริงๆ มือสากแบบผู้ชายสัมผัสตรงนั้นของเธอแล้วค่อยๆแหวกดูเพื่อพิจารณาความบอบช้ำที่ความเป็นหญิง

บุรฉัตรเสียวจนสั่นไปหมด ไหนจะมือที่สัมผัส ไหนจะลมหายใจที่รดรินจนทำให้กายสาวสั่นสะท้าน

“อื้อ~ คุณติณห์ขาบลูเสียว”

ต้นขาเธอสั่นระริก ปลายเท้าจิกเกร็งโดยอัตโนมัติ สะโพกยกขึ้น จนมันขึ้นมาใกล้หน้าของเขาอีก

กลิ่นของความเป็นหญิงดึงดูดให้เขาก้มหน้าลงไปใกล้ตรงนั้นของเธอมากขึ้น ตรงนั้นของเธอบอบช้ำนิดหน่อย มีร่องรอยบวมแดง หากวันนี้เขารังแกเธออีก มันต้องช้ำมากกว่านี้แน่นอน

แต่สาวฮอตตัวน้อยก็ดูจะกำลังทรมานกับความปรารถนานำ้หวานหลั่งรินออกมาจากช่องทางรักโชว์ความปรารถนาเร่าร้อนภายใน

ปกติไม่เคยใช้ปากกับตรงนั้นของผู้หญิงที่ไม่ใช่แฟน แต่คราวนี้ขอแหกกฏนั้นเถอะก็เธอน่ารักน่าใคร่ขนาดนี้

“อ๊ะ~ อื้อ คุณติณห์ ทำอะไรคะ ไม่เอา อ่าส์~”

บุรฉัตรพยายามจะส่ายสะโพกหลบริมฝีปากของคนที่กำลังกลืนกินตรงนั้นของเธอ แต่เขากลับล็อกสะโพกของเธอไว้แล้วลากลิ้นลงตรงใจกลางความเป็นหญิงราวกับจะปลอบประโลมความบอบช้ำที่เขาเป็นคนทำ

สัมผัสของเขาทำเอาบุรฉัตรแทบจะขาดใจ จากที่ส่ายสะโพกหนี กลับแอ่นให้เขาสัมผัสเธอได้อย่างถนัดมากขึ้น

“ดีไหมคนดี”

ติณห์มองใบหน้าสวยที่หลับตาพริ้มมือจิกเกร็งโซฟาแน่น ดูเหมือนเธอจะทรมานเอาเสียมากๆ เขาอยากจะปรนเปรอให้เธอใจจะขาด แต่ก็เกรงว่าเธอจะรับไม่ไหว

“คุณติณห์บลู ..ไม่ไหว”

เธอต้องการเขาต้องการเขาเดี๋ยวนี้เลย

“บลูไม่โทษคุณติณห์อยู่แล้ว”

เมื่อเห็นคนช่างยั่วที่ไม่ได้มีท่าทีว่าจะกลัว ติณห์ก็ไม่มีอะไรต้องกังวล บางทีบุรฉัตรอาจต้องได้รับบทเรียนของการเป็นคนช่างยั่วของเธอบ้าง

เขาเอื้อมมือไปดันท้ายทอยของเธอให้เข้ามาใกล้ แล้วจูบที่ปากจิ้มลิ้มช่างเจรจานั่น กวาดต้อนความหวานในโพรงปากหอมกรุ่นอย่างเอาแต่ใจ มืออีกข้างของเขากอบกุมสะโพกกลมแล้วบีบหนักๆ จับตรงไหนก็เนียนไปหมด และไม่ใช่เนียนธรรมดา ทั้งเนียนทั้งเด้งและเต็มไม้เต็มมือไปหมดด้วย

“อ่าส์ คุณติณห์ขา”

บุรฉัตรขนลุกเกรียวไปทั้งตัวเมื่อติณห์ลากลิ้นไปที่ต้นคอและขบเม้มอย่างเอาแต่ใจ เหมือนจะเจ็บนิดๆ แต่เธอกลับชอบ มือน้อยๆแกะกระดุมเสื้อเขาจนหมดทุกเม็ดแล้วถอดมันออก

แอ่นอกให้เขาดูดดึงอย่างเต็มใจ ขยับเข้าไปจนชิดและโอบกอดเขาไว้ คุณติณห์เป็นของเธอ ผู้ชายที่เธอหลงใหลคลั่งไคล้เขา ถึงขนาดเก็บเอาไปฝันถึง แต่ตอนนี้เขาอยู่ตรงนี้แล้ว อยู่ในอ้อมกอดของเธอ และกำลังกลืนกินปลายยอดอกของเธออยู่

เขาสัมผัสเธอ สัมผัสแบบที่ไม่เคยมีใครได้สัมผัสแบบนี้มาก่อน มีแค่เขาคนเดียว คนเดียวเท่านั้น

“บลูไหวแน่นะ”

แม้จะแข็งจนปวดไปหมด แต่ก็อยากจะมั่นใจว่าเธอจะไหวจริงๆ

“ไหวค่ะ คุณติณห์ขา บลูต้องการคุณติณห์”

เมื่อร่างน้อยเบียดตัวเข้าหาและไม่มีท่าทีว่าจะอยากให้เขาหยุด ติณห์จึงอุ้มเธอขึ้นและพอเดินไปยังห้องนอน วางเรือนร่างเย้ายวนที่เปลือยไปหมดทั้งตัวลงบนเตียง

เขาถอดกางเกงออกจนเปลือยเปล่าเสมอกันกับเธอ แล้วไปคุกเข่าอยู่ตรงหน้า จับขาเธอตั้งขึ้นหยิบคอนด้อมที่หัวเตียงออกมาสวม มองสบตาคนที่มองเขาแล้วแก้มแดงอย่างขำๆ ท่าทางไม่ค่อยจะเก่งเหมือนปากสักเท่าไหร่

“กำลังคิดว่าใหญ่จัง แบบวันนั้นหรือเปล่าบลู”