Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 62

แต่พอเด็กอ้อนขนาดนี้คงไม่ไหวแล้วล่ะ

เขาช้อนสะโพกของเธอขึ้นมานั่งบนตัก สาวน้อยของเขาก็เงยหน้าขึ้นมาสบตาเขา เธอถอดแว่นของเขาออกและมองจ้องสบตา เขาสังเกตว่าบุรฉัตรจะชื่นชอบการมองตาเขาเป็นพิเศษ และตาแป๋วแหว๋วที่มองมามันน่ารักมากๆ

“เวลาคุณติณห์ถอดแว่นออกแล้วหล่อมาก”

เธอบอกกับเขาและลากนิ้วขึ้นลงที่ข้างแก้มสัมผัสแผ่วเบาจากเธอทำให้เขาขนลุกไปหมด และลุกไปจนถึงด้านล่าง

“เหมือนซงจุงกิเลย”

เธอพูดเหมือนเพ้อ

“ซงจุงกิ? ”

เขาทวนคำอย่างงงๆ ใครวะ

“ใช่ค่ะซงจุงกิเป็นพระเอกเกาหลี หล่อมากเท่ห์มาก บลูปลื้มเขามากๆ”

ติณห์ไม่รู้จะทำหน้ายังไงดี ที่เธอชมว่าเขาหน้าตาเหมือนพระเอกเกาหลี ควรจะดีใจใช่ไหม แต่เธอบอกว่าเธอปลื้มมันมากๆ นี่เขาเป็นตัวแทนของคนที่เธอแอบปลื้มอยู่หรือเปล่า ไม่ชอบใจเลย เขาไม่อยากเป็นตัวแทนของใคร

“ผมว่าผมน่าจะหล่อกว่านะ แล้วก็ดีกว่าด้วย”

ติณห์พูดอย่างงอนๆ

“หืม หลงตัวเอง”

บุรฉัตรอดขำไม่ได้ คนแก่งอน

“ก็มันจริง ดีกว่าเห็นๆ”

บุรฉัตรมองหน้าเขา เธอชอบจังเวลาที่ได้อยู่ใกล้ๆเขาแบบนี้ มันเหลือเชื่อมากเลย เมื่อไม่กี่วันก่อนเธอยังพร่ำเพ้อถึงเขาอยู่เลย

เรื่องของเขาและเธอมันไม่น่าจะมีทางมาบรรจบกันได้ แต่ดูสิตอนนี้เธอนั่งอยู่บนตักของเขา และกำลังกอดเขาอยู่ มันเหลือเชื่อมาก

“ดีกว่ายังไงคะ”

บุรฉัตรยิ้มตาพราวที่เห็นเขาทำหน้างอนๆ ทำไมเขาถึงน่ารักแบบนี้ น่ารักจนบุรฉัตรอดไม่ได้ที่จะหอมแก้มเขาหนักๆ ไปสองที ซึ่งการกระทำของเธอทำให้ติณห์ใจเต้นแปลกๆ ยิ่งพอสบตากลมโตของเธอแล้ว ยิ่งเต้นหนักกว่าเดิม

“พระเอกคนนั้นคงไม่อุทิศตักให้บลูนั่งแบบนี้ ไม่อุทิศแก้มให้บลูมาหอมแบบนี้ และคงไม่ได้ให้บลูมากอดแบบนี้ด้วย เห็นไหมผมดีกว่าเห็นๆ”

บุรฉัตรยิ้มกว้างเมื่อได้ยินคำตอบของเขา

“จริงด้วยค่ะ ซงจุงกิคงไม่ให้บลูจูบแบบนี้ด้วย”

เธอพูดจบก็ประทับริมฝีปากจิ้มลิ้มน่ารักลงมาที่ปากของเขา แล้วขบเม้มเบาๆที่ลิ้มฝีปากล่างพร้อมดูดดึงแบบที่เขาเคยทำกับเธอ

ติณห์เปิดปากออกรับสัมผัสจากเธอลิ้นน้อยๆดันเข้ามาเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นของเขา ให้เขาได้ดูดกลืนความหวานที่ไม่เบื่อที่จะชิม

บุรฉัตรหัวไวเกินไปแล้ว และสิ่งที่ทำให้เขาแทบคลั่งคือ เธอบดสะโพกลงมาและตั้งใจส่ายโยกเสียดสีกับลูกรักของเขา

ที่ตอนนี้มันอึดอัดจนคับเป้าไปหมด

“บลู”

ติณห์มองหน้าคนตัวเล็กที่หลับตาพริ้ม ปากเผยอน้อยๆ และบวมเจ่ออย่างเห็นได้ชัด เธอลืมตาและกระพริบตาถี่เมื่อเขาเรียก

ในแววตาดูมีความเสียดายนิดๆที่เขาหยุดจูบ มันน่ารักจนเขาต้องกดจูบลงที่มุมปากของเธอ

“ไหวใช่ไหม ผมอึ๊บบลูมาสองวันติดแล้ว มันระบมมากหรือเปล่า”

เขาเป็นคนอารมณ์ค่อนข้างรุนแรงเวลาที่อยู่บนเตียง อยากจะปราณีอยากจะถนอมให้มากเพราะเธอยังใหม่มาก แต่บุรฉัตรก็สู้เหลือเกิน

“ถ้าไม่หื่นคงตอบสนองบลูไม่ได้แน่ๆ เมื่อวานใครกันบอกผมว่าคุณติณห์ขา แรงอีกนิดค่ะ แรงอีก นี่ถ้าผมไม่แข็งแรงนะ มีหวังตายคาอกอวบๆของบลูแน่ๆ”

บุรฉัตรทุบที่บ่าของเขาเบาๆด้วยความเขิน นึกในใจว่าอีบลูมึงกระแดะมาก ที่เขินผู้ชาย แต่ไม่รู้จะทำยังไง มันเขินจริงๆนี่

“ก็ตอนนั้นมันเสียวนี่”

คนมันจะถึงเหมือนกำลังจะตะกายดาว นาทีนั้นก็ต้องขอแรงๆสิ

“แล้วตอนนี้อยากจะเสียวอีกหรือเปล่า ขอผมดูหน่อยสิว่าตรงนั้นของบลูยังระบมอยู่ไหม”

ติณห์ยกร่างเล็กลงวางกับโซฟาแล้วสบตาเธอนิ่งเหมือนกับจะสะกดให้เธอทำตามที่เขาต้องการ

“คนเก่งยกสะโพกนิดนึงนะผมขอดูทีว่าบลูจะไหวหรือเปล่า”

นาทีนี้ต้องการก็ต้องการ แต่ก็ไม่อยากให้เธอเจ็บ บุรฉัตรยกสะโพกให้เขาตามที่เขาบอก

ติณห์ค่อยๆดึงกางเกงลงจนเห็นชั้นในสีขาวตัวจ้อย ที่ตรงกลางมีความฉ่ำเยิ้ม บุรฉัตรเป็นคนร้อนเร็ว แต่เขาก็พอเข้าใจได้ เพราะตอนที่เขาอายุเท่ากับเธอ ความต้องการตามธรรมชาติก็มากมายเหลือเกิน

“บลูแฉะหมดแล้ว”

เขาลากนิ้วผ่านรอยแยกตรงกลางกาย แค่สัมผัสแผ่วเบาบุรฉัตรก็สั่นสะท้านไปหมด เธอกัดปากแน่นจนเจ็บไปหมด เพราะไม่อยากให้เขารู้สึกว่าเธอไวไฟเกินไป

แค่เขาสัมผัสเธอแค่นี้ ความต้องการของเธอก็พุ่งสูงปรี๊ด นาทีนี้ต่อให้เจ็บ อีบลูก็สู้ตาย ผู้ชายที่รักอยู่ตรงหน้าขนาดนี้ จะอายไปทำไม

เวลาของเธอกับเขาอาจจะมีแค่สองปีหรือน้อยกว่านั้น ช่วงสองปีนี้ขอใช้ชีวิตให้มันเต็มที่เถอะ หลังจากนั้นจะเจ็บก็ยอม

“คุณติณห์ บลู บลู...”

ติณห์เงยหน้ามองสาวน้อยที่หน้าแดงตัวแดงไปหมด ในแววตาของเธอมีความปรารถนาซุกซ่อนอยู่ ยิ่งเห็นเธอต้องการ ติณห์ก็แข็งจนปวดไปหมด