Virgin Blue ซ่อนเสน่หา ป๋าขา 17/1
“บลูตื่นเต้นมากเลยเหรอ ผมเห็นบลูนั่งมองชุดนักศึกษามานานมากแล้วนะ”
มองไม่ใช่มองธรรมดา ยังลูบคลำอีกด้วย
“ตื่นเต้นสิคะ บลูไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะได้เรียนหนังสืออีก”
ติณห์ขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ ไม่เคยถามเธอเรื่องครอบครัวหรือชีวิตส่วนตัว พยายามบอกตัวเองว่า ยุ่งเกี่ยวในเรื่องที่ควรยุ่งก็พอแล้ว เพราะความสัมพันธ์ระหว่างเขากับบุรฉัตรเป็นความสัมพันธ์แบบมีกำหนดเวลา วันหนึ่งก็ต้องแยกกัน
ในช่วงที่เธอเป็นเด็กของเขา เขาก็จะพยายามดูแลเธออย่างดีที่สุดให้การศึกษา สอนการใช้ชีวิต วันที่เขากับเธอต้องแยกกันเธอจะได้มีทางเดินที่มั่นคงให้กับตัวเอง
“ตั้งใจเรียนนะ ถ้าสอบได้เกรดดีดี จะมีรางวัลให้”
บุรฉัตรทำปากยื่น รางวัลแบบกระเป๋าใบละเกือบแสนน่ะเหรอ เสียดายเงินมาก ขอเป็นกระเป๋าใบละห้าร้อยเงินเก้าหมื่นแทนได้ไหม
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ ไม่อยากได้รางวัลเหรอ”
ติณห์เอนตัวลงบนเตียง แล้วนอนตะแคงชันเข่าข้างเดียวมองเธอ
โหว ท่าทางยังกับนายแบบในนิตยสารผู้ชาย นี่ถ้าถอดเสื้อโชว์หุ่นหน่อย นี่มันนายแบบนิตยสารปลุกใจผู้หญิงเลยนะ
“ก็รางวัลคุณติณห์แพง”
บุรฉัตรเดินมานั่งลงบนเตียงข้างๆเขา
“อ้าวแล้วไม่ชอบเหรอ”
แปลกคน เด็กๆที่เขาเคยเลี้ยงก็ชอบของขวัญแพงๆกันทั้งนั้น
“เสียดายเงินค่ะ”
ติณห์มองคนที่บอกว่าเสียดายเงินแล้วอดไม่ได้ที่จะดึงเธอเข้ามาหา
“เสียดายอะไรหึ ทำดีก็ต้องได้รางวัลสิ”
ติณห์ขบที่ใบหูของเธออย่างมันเขี้ยว แล้วตามด้วยหอมแก้มที่เป็นกลิ่นเนื้อสาวของเธอเข้าเต็มปอด
“ก็คุณติณห์ซื้อมามันแพงเกินไป บลูเพิ่งรู้ว่ากระเป๋าใบละเกือบแสน เนี่ยบลูเอาไปใส่ถั่วต้มถุงละยี่สิบบาทมาแล้วด้วย นี่ถ้าแนทตี้ไม่บอกว่าราคาเท่าไหร่ บลูคงเอาไปใส่อะไรต่อมิอะไรอีกเยอะเลย แล้วถือไปไหนแต่ละทีบลูกลัวหายมากเลย เหมือนหิ้วเงินแสนไปด้วย”
ติณห์หัวเราะขำ
“ของมันซื้อมาใช้ก็ใช้ไปเถอะ ต้องยอมรับว่าคนสมัยนี้เขาวัดกันที่การแต่งตัว เขายังตัดสินจากสิ่งของภายนอกอยู่ เวลาที่ไปไหนแต่งตัวดีคนเขาก็ให้การยอมรับ จริงๆของแพงคุณภาพงานมันก็ดีกว่าของถูกนะ บลูเก็บดีดีใช้ได้นาน ขายต่อก็ได้ราคาดีด้วยถ้าบลูรักษาอย่างดี”
บุรฉัตรไม่ได้ว่าอะไรนอกจากวาดแขนไปกอดเขาเอาไว้ แม้ในใจอยากจะบอกเขาว่าวันหลังถ้าเธอทำดีขอรางวัลเป็นเงินแทนได้ไหม แต่ก็ไม่ได้พูดออกไปกลัวเขาหาว่าเธอเห็นแก่เงิน
“คุณติณห์ซื้อกระเป๋าให้บลูเพราะบลูอมปิกาจู้ให้คุณติณห์เหรอ”
ติณห์ถึงกับสำลักน้ำลายตัวเองที่ได้ยินคำถามตรงๆจากสาวน้อยที่กอดเขาอยู่แล้วเงยหน้ามองเขาตาแป๋ว
“บลูเรียกไอ้นั้นของผมว่าปิกาจู้เหรอ!”
ปิกาจู้ มันเหมาะกับอะไรเล็กๆน่ารักๆมากกว่าไหม แต่ของเขามันห่างไกลจากคำว่าเล็กอยู่หลายปีแสง
"มันน่ารักเกินไปไหม ไม่สมกับขนาดของมันเลย อย่างของผมน่าจะอนาคอนด้าอะไรแบบนี้น่าจะเข้ากันมากกว่า”
ติณห์อดประท้วงออกมาไม่ได้ บุรฉัตรยิ้มขำ
“อนาคอนด้าก็อนาคอนด้า งูยักษ์ตัวนี้ใหญ่มาก มุดเข้าถ้ำแต่ละทีถ้ำแทบจะถล่ม”
ติณห์อ้าปากค้างกับสิ่งที่บุรฉัตรพูดออกมา
“บลู เป็นผู้หญิง พูดให้มันเรียบร้อยหน่อย”
ติณห์ปรามสาวน้อยในอ้อมกอดแม้คำพูดของเธอจะทำให้ปิกาจู้อยากจะกลายร่างเป็นอนาคอนด้าก็ตามเถอะ บุรฉัตรยังเด็กมากถ้าไม่บอกเดี๋ยวเธอจะเผลอไปพูดที่อื่น
“บลูไม่ได้พูดกับคนอื่นสักหน่อย พูดกับคุณติณห์คนเดียว”
ติณห์ถอนหายใจให้กับเด็กน้อยที่ไม่เรียบร้อยเหมือนหน้าตา
“พูดกับผมผมไม่ว่าหรอกนะ แต่ผมกลัวว่าบลูจะเผลอไปพูดที่อื่น”
บุรฉัตรขยับตัวเอาหน้ามาแนบแก้มเขา ท่าทีออดอ้อน
“บลูไม่พูดกับคนอื่นหรอกค่ะ พูดกับคุณติณห์คนเดียว แล้วสรุปว่าที่ซื้อกระเป๋าให้บลู เพราะบลูอมอนาคอนด้าให้คุณติณห์หรือเปล่า”
ติณห์เผลอยิ้มออกมาให้กับเด็กที่ทั้งทะเล้นและออดอ้อน
“แล้วถ้าบอกว่าใช่ล่ะ”
เด็กน้อยคนนี้หัวไวและใจถึงมาก ภาพที่เธอทำรักให้เขาด้วยปากและกลืนกินจนหมด ยังติดตาตรึงใจเขาอยู่เลย ไม่เคยมีใครทำให้เขามีความสุขแบบนี้มาก่อน ไม่ใช่ไม่เคยมีผู้หญิงทำออรัลเซ็กส์ให้ เคยมีบ่อยไป
แต่สิ่งที่บุรฉัตรทำมันแตกต่าง เธอกระตือรือร้นและเขาเห็นความตั้งใจที่เธออยากจะทำให้เขาโดยที่เขาไม่ได้ร้องขอ
ซึ่งเขาประทับใจ เลยคิดอยากจะให้รางวัลเด็กช่างยั่วตอบแทนความตั้งใจปรนเปรอเขาของเธอ
“วันหลังไม่เอาแล้วนะคะของแพงๆแบบนี้ ถ้าป๋าอยากให้รางวัลหนู ป๋าโอนเข้าบัญชีหนูดีกว่าค่ะ เดี๋ยวหนูซื้อเอง กระเป๋าแพงๆหนูถือแต่ละทีหนูกลัวคนมากระชากไป”
บุรฉัตรเกลี่ยปลายนิ้วบริเวณยอดอกของเขา
ติณห์ถึงกับขนลุกซู่ตอบรับปฏิกิริยาของคนที่เรียกเขาว่าป๋าแถมทำกิริยาออดอ้อนขนาดนี้ อยากได้เงินก็ต้องให้เงินแล้วล่ะ เอาไปเอามาเหมือนรางวัลที่ให้เด็กขี้อ้อนจะเยอะกว่าเงินเดือนอีกนะเนี่ย
อัปเดต ป๋าขา 17/1 ของ Virgin Blue ซ่อนเสน่หา โดย อัสสุชล
ด้วยนวนิยายชื่อดัง Virgin Blue ซ่อนเสน่หา ของ อัสสุชล ที่ทำให้ผู้อ่านหลงรักทุกคำไปที่บท ป๋าขา 17/1 ผสมกับปีศาจพล็อต บทต่อไปของซีรีส์ Virgin Blue ซ่อนเสน่หา จะวางจำหน่ายในวันนี้หรือไม่
คีย์: Virgin Blue ซ่อนเสน่หา ป๋าขา 17/1