Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 68

“บลูตื่นเต้นมากเลยเหรอ ผมเห็นบลูนั่งมองชุดนักศึกษามานานมากแล้วนะ”

มองไม่ใช่มองธรรมดา ยังลูบคลำอีกด้วย

“ตื่นเต้นสิคะ บลูไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะได้เรียนหนังสืออีก”

ติณห์ขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ ไม่เคยถามเธอเรื่องครอบครัวหรือชีวิตส่วนตัว พยายามบอกตัวเองว่า ยุ่งเกี่ยวในเรื่องที่ควรยุ่งก็พอแล้ว เพราะความสัมพันธ์ระหว่างเขากับบุรฉัตรเป็นความสัมพันธ์แบบมีกำหนดเวลา วันหนึ่งก็ต้องแยกกัน

ในช่วงที่เธอเป็นเด็กของเขา เขาก็จะพยายามดูแลเธออย่างดีที่สุดให้การศึกษา สอนการใช้ชีวิต วันที่เขากับเธอต้องแยกกันเธอจะได้มีทางเดินที่มั่นคงให้กับตัวเอง

“ตั้งใจเรียนนะ ถ้าสอบได้เกรดดีดี จะมีรางวัลให้”

บุรฉัตรทำปากยื่น รางวัลแบบกระเป๋าใบละเกือบแสนน่ะเหรอ เสียดายเงินมาก ขอเป็นกระเป๋าใบละห้าร้อยเงินเก้าหมื่นแทนได้ไหม

“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ ไม่อยากได้รางวัลเหรอ”

ติณห์เอนตัวลงบนเตียง แล้วนอนตะแคงชันเข่าข้างเดียวมองเธอ

โหว ท่าทางยังกับนายแบบในนิตยสารผู้ชาย นี่ถ้าถอดเสื้อโชว์หุ่นหน่อย นี่มันนายแบบนิตยสารปลุกใจผู้หญิงเลยนะ

“ก็รางวัลคุณติณห์แพง”

บุรฉัตรเดินมานั่งลงบนเตียงข้างๆเขา

“อ้าวแล้วไม่ชอบเหรอ”

แปลกคน เด็กๆที่เขาเคยเลี้ยงก็ชอบของขวัญแพงๆกันทั้งนั้น

“เสียดายเงินค่ะ”

ติณห์มองคนที่บอกว่าเสียดายเงินแล้วอดไม่ได้ที่จะดึงเธอเข้ามาหา

“เสียดายอะไรหึ ทำดีก็ต้องได้รางวัลสิ”

ติณห์ขบที่ใบหูของเธออย่างมันเขี้ยว แล้วตามด้วยหอมแก้มที่เป็นกลิ่นเนื้อสาวของเธอเข้าเต็มปอด

“ก็คุณติณห์ซื้อมามันแพงเกินไป บลูเพิ่งรู้ว่ากระเป๋าใบละเกือบแสน เนี่ยบลูเอาไปใส่ถั่วต้มถุงละยี่สิบบาทมาแล้วด้วย นี่ถ้าแนทตี้ไม่บอกว่าราคาเท่าไหร่ บลูคงเอาไปใส่อะไรต่อมิอะไรอีกเยอะเลย แล้วถือไปไหนแต่ละทีบลูกลัวหายมากเลย เหมือนหิ้วเงินแสนไปด้วย”

ติณห์หัวเราะขำ

“ของมันซื้อมาใช้ก็ใช้ไปเถอะ ต้องยอมรับว่าคนสมัยนี้เขาวัดกันที่การแต่งตัว เขายังตัดสินจากสิ่งของภายนอกอยู่ เวลาที่ไปไหนแต่งตัวดีคนเขาก็ให้การยอมรับ จริงๆของแพงคุณภาพงานมันก็ดีกว่าของถูกนะ บลูเก็บดีดีใช้ได้นาน ขายต่อก็ได้ราคาดีด้วยถ้าบลูรักษาอย่างดี”

บุรฉัตรไม่ได้ว่าอะไรนอกจากวาดแขนไปกอดเขาเอาไว้ แม้ในใจอยากจะบอกเขาว่าวันหลังถ้าเธอทำดีขอรางวัลเป็นเงินแทนได้ไหม แต่ก็ไม่ได้พูดออกไปกลัวเขาหาว่าเธอเห็นแก่เงิน

“คุณติณห์ซื้อกระเป๋าให้บลูเพราะบลูอมปิกาจู้ให้คุณติณห์เหรอ”

ติณห์ถึงกับสำลักน้ำลายตัวเองที่ได้ยินคำถามตรงๆจากสาวน้อยที่กอดเขาอยู่แล้วเงยหน้ามองเขาตาแป๋ว

“บลูเรียกไอ้นั้นของผมว่าปิกาจู้เหรอ!”

ปิกาจู้ มันเหมาะกับอะไรเล็กๆน่ารักๆมากกว่าไหม แต่ของเขามันห่างไกลจากคำว่าเล็กอยู่หลายปีแสง

"มันน่ารักเกินไปไหม ไม่สมกับขนาดของมันเลย อย่างของผมน่าจะอนาคอนด้าอะไรแบบนี้น่าจะเข้ากันมากกว่า”

ติณห์อดประท้วงออกมาไม่ได้ บุรฉัตรยิ้มขำ

บุรฉัตรเกลี่ยปลายนิ้วบริเวณยอดอกของเขา

ติณห์ถึงกับขนลุกซู่ตอบรับปฏิกิริยาของคนที่เรียกเขาว่าป๋าแถมทำกิริยาออดอ้อนขนาดนี้ อยากได้เงินก็ต้องให้เงินแล้วล่ะ เอาไปเอามาเหมือนรางวัลที่ให้เด็กขี้อ้อนจะเยอะกว่าเงินเดือนอีกนะเนี่ย

แต่ไม่เป็นไรหรอกถ้าอีหนูจะขี้อ้อนขนาดนี้อยากได้อะไรป๋าก็พร้อมจะให้

“แล้ววันนี้สนใจจะทักทายอนาคอนด้าของป๋าไหมครับ”

ติณห์กระซิบถามเสียงกระเส่า ที่เธอทำให้วันนั้นยังติดใจไม่หาย ภาพปากจิ้มลิ้มน่ารักที่พยายามจะเอาอนาคอนด้าของเขาเข้าปากให้หมดอย่างยากลำบาก แต่ก็สู้ไม่ถอย มันน่ารักน้อยเสียที่ไหน

บุรฉัตรมองสบตาเขาสายตายั่วยวน แล้วเป็นฝ่ายผลักเขาลงนอนก่อนจะเอื้อมมือไปปลดกระดุมซิบกางเกง ในขณะที่สายตาก็ยังสบกับเขาไม่ยอมละสายตา ทำให้ติณห์แทบจะซี้ดปากด้วยความเสียว แต่ต้องกลั้นไว้

แต่สุดท้ายก็ต้องปล่อยเสียงครางออกมา เมื่อมือนุ่มนิ่มโอบประคองความแข็งแกร่งของเขาเอาไว้ และชักรูดขึ้นลง

“ซี้ด~บลู”

เขายกสะโพกขึ้นและเป็นฝ่ายอำนวยความสะดวกถอดกางเกงให้เธอเอง

บุรฉัตรเหลือบตามองท่อนล่างของเขาที่ผงาดท้าทายสายตาอยู่ในอุ้งมือของเธอรู้สึกถึงอำนาจเหนือผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าขึ้นมาทันที

“บลูครับ มันอยากจะเข้าไปอยู่ในปากบลูจะแย่แล้ว”

ติณห์เอ่ยเสียงกระเส่าปลายเสียงนุ่มนวล แววตาร้องขอ

บุรฉัตรก้มหน้าลงไปหาแท่งสีชมพูอวบใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า แล้วใช้ปลายลิ้นเลียแผ่วเบาที่ปลายยอด