Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 67

“เจ๊พราวบอกว่าไม่น่าจะจริง เพราะไม่เคยมีใครเห็นคุณติณห์ไปไหนมาไหนกับผู้หญิงคนไหนสักที และอีกอย่างผู้หญิงคนนั้นเห็นว่าลาออกจากสยามพาณิชย์แล้วนะ หายไปเลยไม่รู้ไปไหน”

บุรฉัตรครุ่นคิด จะว่าไปสามอาทิตย์ที่ผ่านมาติณห์มาหาเธอเกือบทุกวันหลังเลิกงาน เขาก็ไม่น่าจะมีเวลาไปหาใครนะ

“กูเคยถามเขา แต่เขาบอกว่ายังไม่มีแพลนจะคบใครในตอนนี้”

บุรฉัตรเล่าให้แนทตี้ฟังถึงสิ่งที่เคยถามเขา

“อืมก็อย่าเพิ่งคิดมากเลยมึง ตอนนี้ศักดิ์ศรีของมึงดีจะตายอย่างน้อยก็เป็นคนนอนร่วมเตียง พยายามทำให้เขารักมึงให้ได้ จะได้เป็นคุณนายพิริยะกุลสักที กูรอเป็นเลขาแนทตี้อยู่”

ก็คงต้องอย่างนั้น เมื่อมีโอกาสก็ต้องทำเต็มที่

“เออ ว่าแต่งานพริตตี้ว่ายังไงมึง”

บุรฉัตรคุยเรื่องสำคัญที่นัดกันมาวันนี้

“อีกสองอาทิตย์มีงานMCจัดที่ห้าง กูส่งคลิปที่มึงแนะนำตัวไปให้เขาดูแล้วเจ้าของงานเขาโอเค ค่าตัวสามพันห้าสามชั่วโมง แต่งหน้าทำผมไปเอง ชุดมีให้ มึงโอเคใช่ไหม แต่กูตอบรับไปแล้ว”

โอเคสิ ทำสามชั่วโมงสามพันห้า อีบลูไม่รังเกียจหรอก นับว่าดีสำหรับการเริ่มต้น

“สามชั่วโมงสามพันห้าโอเคสิมึง กูแบ่งให้มึงพันหนึ่งนะ แต่งหน้าทำผมให้กูด้วย”

แนทตี้พยักหน้า

“ได้จัดไป ช่วงนี้อาจจะต้องรับๆไปก่อนนะมึงเก็บงานเข้าพอร์ต พอมีประสบการณ์แล้วเดี๋ยวงานก็วิ่งเข้าชนเอง”

บุรฉัตรพยักหน้า นึกปลื้มใจที่จะได้ทำงานที่ใช้ความสามารถบ้าง

จริงๆเงินสามพันห้าสำหรับพริตตี้ที่อยู่ในวงการนานอาจจะมองว่าน้อย แต่สำหรับอีบลูที่แม่ขายของทั้งวันยังไม่ได้เงินถึงสามพันเลย เท่านี้ถือว่าได้เยอะมาก

“ว่าแต่สินค้าเป็นอะไรเหรอมึง”

บุรฉัตรถามข้อมูลจะได้เตรียมตัวถูก แนทตี้มองหน้าเพื่อนแล้วยิ้มออกมา

“งานแรกของมึง คือ อาหารหมาว่ะเพื่อน”

พอเพื่อนบอกว่าอาหารหมา บุรฉัตรถึงกับหลุดขำ แหม ดวงของมึงนะอีบลูงานแรกที่ได้ช่างเหมาะกับมึงแท้ๆ

อาหารหมาสำหรับคนปากหมาแบบอีบลู เข้ากั๊น เข้ากัน เอาวะ จะอาหารอะไรอีบลูก็ไม่รังเกียจหรอก จะตั้งใจทำงานอย่างดีเลยทีเดียว

“ได้ มึงจะอาหารหมาหรืออาหารแมวหรืออาหารปลามึงก็รับมาเถอะกูได้หมดแหละ”

แนทตี้ตักต้มแซ่บเข้าปาก แล้วพยักหน้ารัวๆ ดีใจที่เพื่อนยังเป็นอีบลูผู้ไม่เกี่ยงงานคนเดิม แบบนี้น่าจะหางานได้ง่าย

เพราะพริตตี้ดังๆหลายคนเขาจะเลือกงาน คนที่มีความสามารถด้านการพูด สามารถพรีเซนต์ได้จะมีงานเยอะกว่าคนที่ไม่มีทักษะด้านการพูดอยู่แล้ว

“เดี๋ยวกูจะหางานให้มึงเยอะๆเลยบลู ให้งานแรกผ่านไปก่อนเถอะ”

แนทตี้พูดอย่างมั่นใจว่าหางานได้แน่นอน เพราะศึกษาและสร้างคอนเนคชั่นไว้พอสมควรแล้ว ทั้งคู่กินข้าวไปคุยกันไปอย่างออกรสชาติ เพราะไม่ได้เจอกันนาน พอกินอิ่มบุรฉัตรก็เรียกคิดเงิน

“มื้อนี้กูเลี้ยงเองแนทตี้ ตอบแทนที่มึงช่วยกูหลายอย่าง”

บุรฉัตรบอกกับเพื่อนอย่างใจป้ำ

“แหมขอบใจนะยะ คุณนายบุรฉัตรที่เลี้ยงเลขาแนทตี้”

แนทตี้กระเซ้าเพื่อนว่าด้วยเรื่องที่เคยคุยเล่นกันเมื่อก่อน ว่าถ้าบุรฉัตรได้เป็นคุณนายพิริยะกุลเมื่อไหร่จะให้แนทตี้เป็นเลขา

“แหมแค่นี้เองนะคะ ตอบแทนที่คุณเลขาดูแลคุณนายอย่างดี”

บุรฉัตรเย้าแหย่เพื่อนกลับอย่างสนุกสนาน

“พี่คิดเงินค่ะ”

บุรฉัตรมือไม้สั่นเมื่อรู้ว่าตัวเองหอบเงินแสนไปไหนมาไหนด้วย ตาย ตาย ตาย

อีบลูทั้งยัดถุงถั่วต้ม ทั้งยัดห่อข้าวเหนียวไก่ย่างที่กินเหลือ นี่คือกระเป๋าใบละเกือบแสนเหรอวะ มิน่าทำไมถึงมีถุงมีกล่องอย่างดีขนาดนั้น ใครจะไปรู้ว่ามันแพง เดินตลาดนัดเห็นลายแบบนี้เยอะแยะไป

“โอ๊ยอีแนทตี้มึงไม่ได้ล้อกูเล่นใช่ไหม กูยัดถุงถั่วต้มที่ซื้อมาจากตีนสะพานลอยใส่ไปเต็มๆเลยมึง ตายแล้ว”

บุรฉัตรดึงถุงถั่วต้มยี่สิบบาทออกจากกระเป๋าทันที เศษเปลือกถั่วยังหล่นอยู่ในกระเป๋าอยู่เลย

“กูจะล้อมึงเล่นทำไมมึงดูนี่”

แนทตี้ยื่นโทรศัพท์ให้บุรฉัตรดู หน้าจอโชว์รูปกระเป๋ารุ่นเดียวกับที่เธอสะพายเป๊ะเลย ตายห่าราคาคิดเป็นเงินไทยคือเก้าหมื่นกว่า

“โอ๊ยแนทตี้กูจะเป็นลม”

คุณติณห์นะคุณติณห์ซื้อมาทำไม เอาเงินแสนมาให้ยังจะดีเสียกว่า

แนทตี้หัวเราะให้กับท่าทางของเพื่อน

“ผัวมึงนี่โคตรป๋าเลยว่ะบลู”

เออ ป๋าจริงไม่อยากบอกเพื่อนเลยว่านี่คือรางวัลจากการอมปิกาจู้

แค่อมปิกาจู้แค่นี้ได้ขนาดนี้เลยเหรอวะ โอ๊ย ถ้ารู้ว่าจ่ายแบบนี้เดี๋ยวจะอมให้เช้าเย็นเลย

บุรฉัตรนั่งมองชุดนักศึกษาที่แขวนไว้อย่างปลื้มใจ มันคือเครื่องแบบของมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดัง ที่ติณห์มีหุ้นอยู่

เขาฝากเธอเข้าเรียนในระดับชั้นปีที่สาม เธอเทียบโอนหน่วยกิตระดับปวส.จากที่เดิมมาเรียนที่ใหม่ในคณะพาณิชยศาสตร์และการบัญชี

ตื่นเต้นที่จะได้ใส่ชุดนักศึกษาแบบที่เคยอยากใส่ มีคนส่งเรียนโดยไม่ต้องกังวลว่าจะมีเงินจ่ายไหม หน้าที่ของเธอคือเรียนอย่างเดียว

ติณห์มาหาเธอเกือบทุกวัน ยกเว้นวันที่เขาต้องกลับบ้านโดยรวมชีวิตของเธอมีความสุขมาก ได้อยู่กับผู้ชายที่รัก ได้เรียนหนังสือ มีเงินส่งเสียทางบ้าน และมีงานให้ทำที่พอจะสร้างรายได้ให้กับตัวเอง