Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 103

ซึ่งธนาคารพิจารณาให้เป็นกรณีพิเศษ เนื่องจากเธอเพิ่งบรรจุเข้าเป็นพนักงานบริษัทแค่เดือนเดียวโดยปกติกรณีแบบนี้จะกู้ไม่ได้ ผู้จัดการขออนุมัติเคสนี้ให้เป็นกรณีพิเศษเพราะเฮียมิกซ์มีเงินฝากอยู่ที่สาขานี้หลายสิบล้าน พอเธอโทรไปขอบคุณเขามิกซ์ก็บอกกับเธอว่า

‘เล็กน้อยมากเลยบลูแค่ค้ำประกันเอง เฮียเสนอให้กู้กับเฮีย จะได้ไม่ต้องจ่ายดอกเบี้ยบลูก็ไม่เอา แค่ค้ำประกันเองไม่มีปัญหาหรอก’

พอเขาบอกแบบนั้นเธอยิ่งรู้สึกผิดกับเขา อยากจะตอบรับเขาแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะเธอไม่มีใจเหลือให้ใครอีกแล้ว ยิ่งช่วงนี้ติณห์กลับมาดีกับเธอเธอยิ่งตกหลุมรักเติณห์ลึกกว่าเดิมอีก

“คุณติณห์!”

บุรฉัตรตกใจที่เดินเข้าห้องนอนไปแล้วเจอติณห์นอนอยู่บนเตียง เขาลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเรียก

“กลับมาแล้วเหรอบลู รอตั้งนาน”

หืมรอตั้งนาน รออะไร เขาไม่ได้บอกเธอด้วยซ้ำว่าจะมาหา เธอเลยไม่ได้รีบร้อนอะไร อยู่ช่วยพ่อแม่จัดบ้านใหม่ แล้วก็วางแผนร่วมกันว่าจะเปิดร้านขายของชำเล็กๆที่หน้าบ้านและแม่จะทำขนมแบบที่แม่เคยทำขายตอนเธอยังเล็กมาขายที่หน้าบ้าน พ่อก็บอกว่าจะขายข้าวเหนียวหมูปิ้งตอนเช้าหาเงินช่วยเธอผ่อนตึกอีกแรงด้วย

เธอต้องผ่อนตึกเดือนละสองหมื่นหกพันบาทแถมผ่อนตั้งยี่สิบห้าปี พอพ่อกับแม่รู้ว่าเธอต้องผ่อนตึกเดือนละเกือบสามหมื่นก็พากันตกใจมาก พ่อกับแม่เลยค่อนข้างกังวลอยากจะหาเงินช่วยเธอ

แม้เธอจะบอกว่าไม่ต้องห่วงให้ทำใจให้สบายเธอจะหาเอง แต่พ่อกับแม่ก็ไม่ยอม บอกว่าสงสารเธอที่ต้องหาเงินคนเดียวเพื่อเลี้ยงคนทั้งบ้าน

แต่เธอไม่หนักใจเลย เธอภูมิใจมากกว่าที่ทำตามความฝันของตัวเองได้สำเร็จ แม้ว่าหลังจากนี้อาจจะต้องทำงานเหนื่อยมากหน่อยประหยัดขึ้นหน่อยเธอก็พร้อมสู้ เพื่อครอบครัวของเธอ

“ขอโทษค่ะบลูไม่รู้ว่าคุณติณห์มารอ ทำไมถึงไม่บอกล่ะคะบลูจะได้รีบ นี่ก็มัวแต่ช่วยพ่อกับแม่เก็บของอยู่”

ติณห์ลุกขึ้นนั่งแล้วยื่นมือมาหาเธอ

“เหนื่อยไหมมานั่งนี่มา”

เขาเป็นอะไร แปลกมาก บุรฉัตรมองติณห์อย่างสงสัย วันนี้ดูใจดีกว่าที่เคย มีถามด้วยว่าเหนื่อยไหม ปกติไม่เคยถามหรอกขนาดตอนอยู่บนเตียง เธอบอกว่าไม่ไหวแล้ว เขาก็ยังไม่ยอมหยุด

บุรฉัตรวางของลงบนโต๊ะแล้วเดินไปนั่งบนเตียงข้างเขา ติณห์ฉุดเธอไปกอดแล้วก้มลงหอมที่ขมับ

“คิดถึงจัง”

บุรฉัตรมองเขาอย่างไม่เข้าใจ ติณห์มองหน้าเหวอๆของเธอแล้วอดหัวเราะออกไม่ได้ รู้สึกอะไรก็แสดงออกทางสีหน้าหมดเลยสินะ เด็กคนนี้

“เป็นอะไรครับบลู”

ติณห์กดจูบลงมาที่ข้างขมับอีกหนึ่งที

“คุณติณห์ไม่สบายหรือเปล่าคะ”

บุรฉัตรมองเขาอย่างระแวง แม้ว่าช่วงหลังๆเขาจะไม่ได้เกรี้ยวกราดหรืออารมณ์เสียใส่เธอแล้ว แต่อีประเภทดูใจดีเกินกว่าเหตุนี่ไม่ปกติ

ติณห์ยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะถามเธอว่า

“ทำไมถึงถามแบบนั้นล่ะ”

“ก็...วันนี้ป๋าดูอารมณ์ดีมาก นี่ถ้าเป็นคุณบารมีพ่อของบลู บลูต้องคิดว่าถูกหวยมาแน่ๆ”

ติณห์หัวเราะเสียงดัง เมื่อเธอบอกแบบนั้น

“ผมไม่ซื้อหวยบลู”

บุรฉัตรมองติณห์อย่างแปลกใจกว่าเดิม ผีอารมณ์ดีที่ไหนมาเข้าสิงพิลึกคน วัยทอง?

“บลูยังไม่ตอบคำถามผมเลยว่าคิดถึงผมไหม”

แค่น้ำเสียงทุ้มนุ่มที่เขาพูดกับเธอ ใจอีบลูก็อ่อนระทวยไปหมดแล้ว ถ้าหัวใจมันมีหางก็คงกระดิกให้เขารัวๆ ไหนจะแววตาอ่อนโยนที่มองมาอีก ตายอย่างเดียว เอาไปเผาได้เลย

“เพิ่งห่างกันสองคืนเองนะคะ จะมาคิดถึงอะไร”

ไม่อยากไว้วางใจเขาเลย เขาดูแปลกๆ จะหลอกอะไรเธออีก

“เย็นชาจัง”