Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 104

ติณห์ถามอย่างแปลกใจเพราะเขามีความรู้เรื่องหลักการพวกนี้ดี คนที่ทำอาชีพอิสระสถาบันการเงินปล่อยกู้ค่อนข้างยาก

บุรฉัตรเองก็เพิ่งบรรจุเป็นพนักงานประจำเดือนนี้เดือนที่สองเอง ไม่น่าจะมีใครยอมให้กู้

“จริงๆก็กู้ไม่ได้ แต่พอดีมีพี่ที่รู้จักกันเขาช่วยค้ำประกันกับธนาคารให้ บลูเลยกู้ได้เห็นบอกว่าเป็นกรณีพิเศษ”

บุรฉัตรตอบเขาไปตามความจริง ไม่ได้คิดจะปิดบังแต่อย่างใด

“ใคร? ”

มีด้วยเหรอคนที่ยอมค้ำประกันให้ การค้ำประกันนี่ถ้าไม่รักกันจริงไม่มีใครยอมทำให้หรอกนะ เพราะถ้าผู้กู้ไม่ยอมผ่อน คนค้ำต้องรับผิดชอบไปด้วย

“คนรู้จักน่ะค่ะ เขาเป็นลูกค้าประกันบลูด้วย”

“ผู้หญิงหรือผู้ชาย”

ติณห์ถามเสียงเข้ม

“ผู้ชายค่ะ”

“ผู้ชาย? ”

ติณห์ถามเสียงสูง มีแววไม่พอใจ

“ใช่ค่ะ”

ติณห์หันมามองหน้าคนที่นอนซบอกเขาอยู่อย่างต้องการหาความหมาย ผู้ชายที่ไหนจะมายอมค้ำประกันให้ถ้าไม่คิดอะไร แล้วเด็กเขาก็สวยไม่ใช่น้อย ไอ้คนค้ำมันต้องคิดอะไรแน่ๆ

“เฮอะ มันจีบบลูใช่ไหมล่ะ”

ติณห์พูดอย่างไม่พอใจ

“ใช่ค่ะ เฮียเขาจีบบลูอยู่”

บุรฉัตรตอบตามความจริง ติณห์มองหน้าเธออย่างเอาเรื่อง

“บลู!บลูไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้น”

บุรฉัตรมองหน้าเขาอย่างไม่พอใจ พอเขาซื้อเธอได้ด้วยเงิน เขาก็ทำตัวเป็นเจ้าชีวิตของเธอเลยใช่ไหม

“คุณติณห์ไม่ต้องห่วงค่ะ บลูไม่ได้นอนกับเขา บลูจำข้อตกลงของเราได้ดีว่าถ้าบลูจะนอนกับใคร ต้องจบความสัมพันธ์กับคุณติณห์ก่อน ถ้าตอนนี้บลูยังอยู่ตรงนี้ แสดงว่าบลูยังไม่มีใคร คุณติณห์ไม่ต้องห่วงว่าจะเสียผลประโยชน์ บลูไม่ใช่คนส่ำส่อน”

บุรฉัตรพูดอย่างน้อยใจ สุดท้ายเธอมันก็แค่เด็กผูกปิ่นโตที่เขาซื้อแบบเหมาจ่ายแล้ว แค่ตัวเธอเขายังไม่พอนี่เขาจะจำกัดอิสรภาพในการใช้ชีวิตของเธออีกงั้นเหรอ

บุรฉัตรนอนหันหลังให้อย่างแง่งอน นี่ขนาดรับแค่เดือนละหกหมื่นเขายังทำตัวเหมือนเจ้าชีวิตของเธอเลย

ถ้าให้เขาซื้อตึกให้ เขาจะไม่ทำยิ่งกว่านี้เหรอ ไม่รบกวนเขาน่ะดีแล้วเธอไม่อยากติดหนี้บุญคุณเขา วันหนึ่งเขากับเธอก็ต้องแยกจากกัน