Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 18

พอทำธุระเสร็จเดินออกมาจากห้องน้ำดูนาฬิกาก็ปาไปแปดโมงห้าสิบสี่ ตายห่าเหลือนาทีเดียวประตูจะปิด

บุรฉัตรวิ่งทันที ประตูกำลังจะปิดแล้ว~

“อย่าเพิ่งปิดค่ะพี่”

เธอตะโกนออกไปสุดเสียง แต่คนที่ปิดประตูก็ไม่ได้ยินเสียงเรียกของเธอเลย

โอ๊ยอุตส่าห์มาแต่เช้า แต่ดันมาสายเพราะปวดขี้เนี่ยนะ

บุรฉัตรวิ่งไปถึงหน้าประตูแล้วดึงประตูออก ทันทีที่ประตูเปิดเสียงเพลงและเสียงพิธีกรก็แว่วเข้ามาทันที

“มาเลยจ้า ผู้โชคดีรายแรกที่จะมาเต้นแอปเปิ้ลมะละกอกล้วยส้มกับเรา เชิญน้องคนสวยที่ด้านหน้าเลยค่า”

บุรฉัตรตกใจหน้าเหวอทันที ที่ได้ยินพิธีกรเชิญไปข้างหน้าเวทีเพื่อเต้นเพลงแอปเปิ้ลมะละกอกล้วยส้ม

โอ๊ยทำไมซวยแบบนี้เนี่ย เธอหันไปมองแนทตี้ที่ปรบมือชอบใจแล้วก็ปรายตาค้อนเพื่อน แทนที่จะเห็นใจเพื่อน มันกลับส่งเสียงเชียร์อย่างสนุกสนาน จำเอาไว้เลย

บุรฉัตรยิ้มแหยๆเดินไปด้านหน้า อดเขินไม่ได้ที่มาสายจนต้องออกมาโชว์ตัวหน้าเวที

“สวัสดีค่ะ แนะนำตัวหน่อยค่ะคนสวยชื่ออะไร อยู่สายงานของใครคะ”

พิธีกรยื่นไมค์มาตรงหน้าเธอ ท่ามกลางสายตาจับจ้องของคนหลายร้อยคน โอ๊ย ไม่เกิดงานนี้จะเกิดงานไหน ทุกคนคงจำเธอได้หมดแน่ๆ

“สวัสดีค่ะ บลู บุรฉัตรค่ะ สายงานเจ๊พราวค่ะ”

พอเธอพูดจบพิธีกรก็ประกาศหาเจ๊พราวทันที

“เจ๊พราวอยู่ไหนคะเจ๊พราวมาหรือยัง ขอเชิญด้านหน้ามายืนเป็นเพื่อนลูกทีมหน่อยเร็ว”

เสียงวี้ดวิ้วโห่แซวด้วยความสนุกสนานดังขึ้นทันที เมื่อเจ๊พราวยกมือขึ้นและเดินออกมา

“เจ๊ บลูขอโทษพอดีไปห้องน้ำมา เข้ามาไม่ทัน”

เจ๊พราวยิ้มแย้มไม่ได้มีท่าทีโกรธเคืองใดใด เพราะรู้ว่าพิธีกรแค่สร้างสีสันเรียกเสียงหัวเราะให้การประชุมเท่านั้นเอง ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาตามกำหนดเลยด้วยซ้ำ

“ไม่เป็นไร อย่าคิดมาก”

เจ๊พราวบอกให้เธอสบายใจ หลังจากนั้นก็มีคนที่เพิ่งมาถึงอีกเกือบสิบคนซึ่งทั้งหมดก็ต้องมายืนด้านหน้าเช่นเดียวกันกับเธอ