Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 2

“อ้าวบลู กลับมาแล้วเหรอ มา มากินเป็ดย่างกัน วันนี้ พ่อซื้อเป็ดย่างมาฝาก”

บุรฉัตรหรี่ตามองผู้เป็นบิดา เมื่อเดินเข้ามาในบ้านแล้วเห็นพ่อหน้าตายิ้มแย้ม ยิ้มจนตีนพญาเหยี่ยวซึ่งใหญ่กว่าตีนอีกาเยอะ ขึ้นอยู่เต็มหางตา

พ่อกำลังนั่งกินข้าวกับน้องชายคนเล็กของเธออยู่ที่โต๊ะอาหารเก่าๆที่มีอายุมากเท่ากับอายุของเธอสังหรณ์บางอย่างบอกเธอว่าวันนี้มีอะไรที่ไม่ปกติ มวลบางอย่างเริ่มก่อตัว ตาซ้ายกับตาขวาเริ่มกระตุกแข่งกัน

ยิ้มอีท่านี้ต้องมีอะไรไม่ธรรมดาแน่ๆ

บนโต๊ะอาหารสภาพเก่าโทรมปูด้วยผ้ายางลายผลไม้ที่มีรอยขาดจนต้องเอาสก็อตเทปใสมาแปะไม่ให้มันขาดเพิ่ม มีจานเป็ดย่างร้านดังพร้อมน้ำราดเป็ดและข้าวสวยร้อนๆ วางอยู่ นอกจากนี้บนโต๊ะยังมีอีกจานที่ปิดเอาไว้ เก็บเอาไว้สำหรับคนที่ยังไม่กลับบ้าน

“พ่อไปทำอะไรมา ถูกหวยหรือได้ไฮโล”

อารมณ์ดีขนาดซื้อข้าวมาให้กินแบบนี้มีอยู่แค่สองอย่างเท่านั้นแหละไม่ถูกหวยก็เฮงไฮโลมา

แต่เอ๊ะ!วันนี้วันที่สิบหกถูกหวยแน่ๆ

บุรฉัตรวางกระเป๋าเป้ใส่หนังสือเรียนไว้ที่โต๊ะเล็กข้างทีวี แล้วทรุดนั่งลงข้างน้องชายคนเล็ก

“ไฮโลที่ไหนล่ะมันผิดกฎหมาย พ่อเลิกแล้ว พ่อถูกรางวัลเลขท้ายสองตัว โชคดีจริงๆตามเลขนี้มาหลายงวดแล้ว ถูกสักที”

บุรฉัตรแทบอยากจะกรอกตาร้องแหมออกมายาวๆ เมื่อได้ยินคำตอบ นี่สินะสาเหตุที่ตาซ้ายเธอกระตุก

ตามมาแล้วเป็นสิบงวดหมดเงินมาไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ ไอ้ที่ถูกรางวัลมาคุ้มกับที่ซื้อไปหรือเปล่าก็ไม่รู้

“เฮ้อ งวดหน้าคงจะไม่ได้กินมาม่าหรอกใช่ไหมพ่อ ตอนนี้มาม่าก็ประกาศจะขึ้นราคาแล้วนะ”

บุรฉัตรตักเป็ดย่างลงในจานให้น้องชายคนเล็กที่ดูจะเจริญอาหารกว่าทุกวัน

“แหมมึงเนี่ยนะ ทำไมปากแบบนี้เนี่ย แช่งพ่อทำไม แทนที่จะอวยพรให้กูถูกทุกงวด”

บารมีบ่นลูกสาว ขัดลาภจริงๆเลย วันนี้อารมณ์ดีเพราะถูกหวยมา กลับต้องมาอารมณ์เสียเพราะอีบลูพูดจาไม่เป็นมงคลนี่แหละ

บุรฉัตรตักข้าวเข้าปากไม่สนท่าทีโมโหของพ่อ มื้อนี้ได้กินของอร่อยก็ต้องกินก่อน มื้อหน้าถ้าจะต้องกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปก็ค่อยว่ากัน

“ไม่ได้แช่งแต่เพราะเห็นแบบนี้มาตั้งหลายปีแล้ว นี่ถ้าเก็บลอตเตอรี่ทุกงวดที่พ่อซื้อมาแปะฝาบ้านไว้ ป่านนี้บ้านเราคงมีผนังหนาเป็นนิ้ว”