Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 3

“ถามมาก กิน กินไป ถามอยู่ได้”

ไม่อยากจะบอกว่าซื้อหมดไปเกือบสองพัน แต่แล้วยังไงล่ะ ถูกตั้งสี่พันกำไรเห็นๆ ยังไงก็ยังได้กำไรอยู่ดีเห็นไหม จะซีเรียสไปทำไม

บุรฉัตรถอนใจเฮือกด้วยความปลง ก่อนจะหันไปถามน้องชายคนเล็กที่อายุแค่เจ็ดขวบ ห่างกับเธอตั้งสิบสามปี

น้องคนนี้แม่หมันหลุดเลยได้มา กว่าแม่จะรู้ตัวว่าท้อง ก็ตอนที่ท้องแม่โตได้ห้าเดือนเข้าไปแล้ว

รู้สึกว่ามีอะไรดิ้นอยู่ในท้องก็เลยไปหาหมอไม่ได้คิดเลยสักนิดว่ากำลังท้องอยู่ เพราะประจำเดือนก็มาบ้างไม่มาบ้าง

จนคิดว่าตัวเองน่าจะวัยทองใกล้จะหมดประจำเดือน แต่ที่ไหนได้ ท้อง!

หลังจากแม่ท้องในวัยสี่สิบสามความบันเทิงก็เกิดขึ้นกับชีวิตครอบครัวของเธอ

แม่ซึ่งเป็นแม่เป็นแม่ค้าขายผลไม้อยู่หน้าเซเว่น ปกติยืนขายผลไม้ทั้งวันก็ปวดหลังจะแย่ พอท้องลูกอีกคนยิ่งลำบากเข้าไปใหญ่

กอปรกับวัยที่มากขึ้นแล้วยังมาท้องอีก แม่ก็อ่อนเพลียเหนื่อยง่าย

เธอในตอนนั้นที่อายุแค่สิบสามปี เลยต้องรับผิดชอบงานบ้านทุกอย่าง ซักผ้ารีดผ้าถูบ้าน ทำอาหาร เหมามันทุกหน้าที่

เวลาว่างก็ยังไปยืนเรียกลูกค้าช่วยแม่ที่หน้าร้านขายผลไม้อีก แถมยังต้องคอยดูแลน้องชายคนรองที่อายุห่างกันสองปีด้วย

ชีวิตของอีบลูเลยแกร่งเกินเด็กในวัยเดียวกัน

เพราะความลำบากเลยทำให้ต้องดิ้นรน ไม่มีเวลามาอ่อนแอหรือร้องขอความเห็นใจจากใครทั้งนั้น ถ้าไม่สู้อาจจะอดตายได้ ในชีวิตไม่มีสิทธิ์ร้องไห้หรือท้อใจ น้ำตาไหลก็แค่ปาดออกแล้วลุยต่อ

“อร่อยไหมบอส”

เธอมองน้องอย่างเอ็นดู เคี้ยวตุ้ยๆดูมีความสุขบอสหันมายิ้มให้เธอทั้งที่ยังเคี้ยวข้าวอยู่เต็มปาก

เธอรักและสงสารน้องคนนี้มาก เพราะน้องเกิดมาในตอนที่แม่อายุมากแล้ว น้องเลยพัฒนาการช้า เป็นเด็กนิ่งๆไม่ค่อยพูด จะสนใจอยู่กับอะไรเดิมๆซ้ำๆ เช่นวาดรูป

แค่มีสีกับกระดาษบอสนั่งอยู่ได้ทั้งวัน