Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 32

“แนทตี้คุณติณห์อยู่บนนั้น!”

บุรฉัตรไปสะกิดเพื่อนให้มองไปบนเวที

“อีบลูมานี่เติมลิปหน่อยแล้วเดี๋ยวมึงเดินไปสวัสดีเขาเลยนะมึงเข้าใจไหม”

แนทตี้ดึงบุรฉัตรมาซับหน้าเติมแป้งแล้วก็ทาลิปให้ อย่างบรรจงเช็คความสวยให้เพื่อนแล้วก็ยิ้มออกมา

“สวยแล้วไปได้บลู”

แนทตี้ที่บรรจงทาลิปสติกสีพีชให้เพื่อนจนบุรฉัตรในตอนนี้เหมือนนางเอกซีรีส์เกาหลี ดูสวยแบบบ๊องแบ๊วน่าเอ็นดู

“เดินดีดี ยิ้มหวานๆแล้วก็พูดช้าๆนะบลู สวมวิญญาณนางเอกเข้าไว้”

แนทตี้กระซิบบอกเพื่อน

“แนทมึงไปเป็นเพื่อนกูหน่อยสิ กูไม่กล้าไปคนเดียว”

บุรฉัตรหันมากระซิบบอกเพื่อนอยากไปหาคุณติณห์ก็อยาก แต่พอจะเดินไปขาก็สั่น

“โอ๊ยเดี๋ยวถ้าเขาเห็นหน้ากู เกิดเขาสนใจกูขึ้นมามึงจะทำยังไง กูยังไม่อยากแย่งผัวเพื่อนนะ”

แนทตี้กระซิบบอกเพื่อนแล้วดันหลังบุรฉัตรให้ออกเดิน ไปตอนนี้ดีที่สุดเพราะหลายคนยังไม่เข้ามาในห้องประชุม คนส่วนใหญ่กำลังจัดการกับคอฟฟี่เบรกที่ด้านนอกกันอยู่

บุรฉัตรหันมามองเพื่อนอีกครั้งเมื่อแนทตี้พยักหน้าให้ เธอเลยรวบรวมความกล้าสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนที่จะเดินไปที่ด้านหน้าเวที ยิ่งเข้าไปใกล้ขายิ่งสั่น

วันนี้ติณห์อยู่ในชุดกางเกงยีนส์เสื้อยืดของบริษัทเหมือนกับทุกคน สวมทับด้วยเสื้อคลุมแบบลำลองดูหล่อเหลาและอ่อนกว่าวัยมาก ไม่บอกจะไม่รู้เลยว่าเขาอายุสามสิบห้าแล้วนึกว่าอายุยี่สิบปลายๆ

บุรฉัตรมองเขาที่กำลังก้มหน้าดูแลปทอปตรงหน้า ด้วยความหลงใหล จมูกโด่งเป็นสัน หน้าเรียว ริมฝีปากได้รูปสวย มีสีชมพูนิดๆแบบคนที่สุขภาพดี ยิ่งมองยิ่งรู้สึกว่าเขาหล่อมาก

เมื่อเธอเดินเข้าไปใกล้ๆ ติณห์ก็เงยหน้าขึ้นมาพอดี ตาสบตากันในระยะห้าเมตร ไม่ได้ใกล้มาก แต่ประกายบางอย่างในตาของเขา ทำให้เธอขาสั่น อยู่ดีดีภาพในฝันคืนนั้นก็เข้ามาในหัว

เธอยังจำภาพในความฝันได้ชัดเจน ติณห์ในเสื้อคลุมสีขาว สาบเสื้อคลุมที่แยกออกจากกันเล็กน้อยจนเห็นกล้ามเนื้อขาหนั่นแน่นของเขาชวนน้ำลายหก

ติณห์เลิกคิ้วน้อยๆเหมือนต้องการถามว่าเธอมีธุระอะไรกับเขาไหม บุรฉัตรมือไม้สั่น แนทตี้ให้เธอเดินมาหาเขาทำไมนะ

อ้อใช่สิ ให้มาสวัสดีเขา