Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 33

“มายืนตรงนี้มา”

เขาบอกให้เธอไปยืนข้างหน้าเขาซึ่งพอไปยืนใกล้ๆกัน แผ่นหลังของเธอแทบจะชนกับอกเขาอยู่แล้ว ติณห์ยื่นมือมาข้างหน้าแล้วเป็นฝ่ายกดกล้อง

บุรฉัตรยิ้มออกมาไออุ่นของคนที่ยืนอยู่ข้างหลังทำให้เธอรู้สึกดีมากจนต้องยิ้มกว้างจนปากจะฉีก โคตรฟิน

เมื่อถ่ายเสร็จติณห์ก็ยื่นโทรศัพท์คืนให้เธอ บุรฉัตรเหลือบตาขึ้นมองเขา

“ขอบคุณนะคะ”

ติณห์ยิ้มให้เธอ กลิ่นหอมอ่อนๆจากเรือนผมยาวสลวยของคนที่มายืนพิงหลังเขา ทำให้ติณห์รู้สึกแปลกๆ จนต้องรีบสลัดความรู้สึกนั้นออกไป

“ยินดีครับ บลูอยู่สายงานของใครนะ คุณพราวใช่ไหม”

เหมือนเขาจะคุ้นๆว่าเธออยู่สายงานของพราวตา

“ใช่ค่ะ”

บุรฉัตรยิ้มอ่อนหวานไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้หญิ้ง ผู้หญิง แบบวันนี้มาก่อน

พูดน้อยประหยัดถ้อยคำจนไม่เหมือนอีบลูคนเดิม

“เก่งนะครับ ที่เพิ่งเริ่มต้นก็ผ่านการควอลิฟายรางวัลมางานนี้ได้ บลูอายุเท่าไหร่แล้ว”

บุรฉัตรหน้าแดงด้วยความเขิน คุณติณห์ชมว่าเธอเก่ง กรี๊ดได้ไหม

“ยี่สิบค่ะ”

หืม ยี่สิบ!

ติณห์มองหน้าเธออีกครั้ง สายตามันเผลอเหลือบมองขนาดหน้าอกของเธอไปด้วย เด็กอายุยี่สิบนี่โตขนาดนี้เลยเหรอวะ

“แนทตี้ฉันรักเขา ยิ่งเข้าไปใกล้ๆฉันยิ่งรู้สึกว่าเขากับฉันอยู่ไกลกันมาก ทำยังไงดีล่ะแนทตี้”

บุรฉัตรถอนหายใจอย่างท้อแท้ การแอบรักใครข้างเดียวนี่มันเจ็บปวดจริงๆ โดยเฉพาะคนที่เราแอบรักเขา เขาไม่ได้มีท่าทีใดใดให้เราเลย แถมยังดูเหมือนกับว่าโลกของเธอกับเขาห่างกันมากๆอีกด้วย

“โอ๊ยบลูอย่าเพิ่งท้อสิวะ แกบอกฉันเองไม่ใช่เหรอว่าอะไรก็ตามที่เคยเกิดขึ้นบนโลกใบนี้ได้ ก็ย่อมเกิดกับเราได้ทั้งนั้น นี่เพิ่งเริ่มต้นเองบลู ถ้าแค่นี้ท้อแล้วจะสมหวังได้ยังไงวะ”

นั่นสินะจะท้อทำไมแต่พอมองเขาแล้วหันกลับมามองตัวเอง ทำไมมันห่างไกลกันขนาดนี้วะ

“แนทตี้แกเห็นตัวแทนที่เข้าไปถ่ายรูปกับเขาไหม แต่ละคนหลับตาข้างเดียวยังดูรู้เลยว่า ทุกคนต่างหวังในสิ่งเดียวกันทั้งนั้น”

แล้วสาวๆหลายคนที่ไปถ่ายรูปกับติณห์ก็ดูดีมากๆด้วย

“โธ่อีบลู มึงสวยออก ชอบเขาแล้วก็พยายามหน่อยสิวะ งานเลี้ยงคืนนี้ไงฉันจะเนรมิตให้แกสวยที่สุดในงาน”

***