Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 37
“สาธุถ้าเรื่องราวแบบในเทพนิยายมีจริง ชายผู้สูงศักดิ์จะรักกับผู้หญิงธรรมดาได้จริงๆ ก็ขอให้ท่าน พระพรหมโปรดเมตตาช่วยดลบันดาลให้คุณติณห์ พิริยะกุล รักลูกหลงลูกด้วยเถิดนะคะ ถ้าลูกได้คุณติณห์เป็นผัวจริงๆลูกจะมาถวาย...ถวายอะไรวะอีแนทตี้”
บุรฉัตรหันมาถามเพื่อนที่ยืนอธิษฐานเป็นกำลังใจอยู่ข้างๆ
“ถวายพวงมาลัยห้าร้อยพวงดีไหม”
แนทตี้ที่มองเห็นพวงมาลัยที่หน้าศาลเอ่ยออกมา
“โอ๊ยใครๆก็ขอแบบนี้ไหม เราขอแบบหวังผลเร็วๆ เราต้องขอให้ต่างขอให้ฉีกสิวะ ท่านถึงจะจำได้”
ท่านคงเบื่อแย่ถ้ามีแต่คนเอาพวงมาลัยมาให้
“งั้นมึงก็มาเต้นโชว์ไหมบลู ท่านอยู่ตรงนี้มานานท่านอาจจะเบื่อ มึงลองบนว่า ถ้ามึงได้คุณติณห์เป็นผัวมึงจะมาเต้นโชว์ดีไหม เผื่อท่านจะอยากรับความบันเทิง”
บุรฉัตรหันมามองหน้าเพื่อน
“เอาจริงเหรอมึง มันจะดีเหรอวะ”
“เอ้าอีนี่ มึงลองจินตนาการดูนะถ้ามึงได้ใส่ชุดเจ้าสาวแสนสวยแล้วเดินเข้าพิธีกับคุณติณห์จริงๆ แลกกับการที่มึงมาเต้นถวายท่าน มึงว่าไม่คุ้มเหรอวะ”
เอาวะ คุ้มก็คุ้ม บุรฉัตรสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด เอ่ยขอพรเสียงดัง
“หากลูกได้คุณติณห์เป็นผัวลูกจะมาเต้นถวายท่านค่ะ”
ทันทีที่บุรฉัตรพูดจบเสียงฟ้าร้องพร้อมฟ้าแล่บก็ดังสนั่นหวั่นไหว
ทำเอาสองชีวิตที่กำลังขอพรอยู่นั้น สะดุ้งสุดตัว
“อีแนทตี้ทำไมอยู่ดีดีฟ้าร้องวะ นี่ไม่ใช่หน้าฝนนะ”
บุรฉัตรลูบแขนด้วยความตระหนก รู้สึกว่าขนลุกซู่
“มึงสงสัยท่านจะรับทราบคำขอของมึงแล้ว”
แนทตี้ให้กำลังใจเพื่อนแต่ก็อดตระหนกไม่ได้
บุรฉัตรเหลือบมองศาลเหมือนมีแสงสีนวลตาแปลกๆ บุรฉัตรขนลุกไม่หยุด
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Virgin Blue ซ่อนเสน่หา