Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 38

บุรฉัตรหันหลังกลับ ข้างๆเขาไม่มีที่เหลือให้เธออีกแล้ว

“บลู”

เสียงใครบางคนเรียกเธอ ทำให้บุรฉัตรหยุดเดิน

“อีบลูคุณติณห์เรียก!”

แนทตี้ที่กำลังยืนมองติณห์ยืนถ่ายรูปกับสาวๆอยู่ รอจังหวะที่จะได้ผลักดันให้เพื่อนได้เข้าไปถ่ายรูปกับเจ้าชายบ้าง

พอคนเริ่มซา ก็กำลังจะหันมาสะกิดเพื่อนให้เดินเข้าไปหาติณห์

แต่ก็เห็นแม่เพื่อนรักหันหลังกลับ กำลังจะเรียกเพื่อนว่าให้มาถ่ายรูปก่อนอย่าเพิ่งไป เสียงนุ่มทุ้มของคนข้างหลังก็เรียกแทน

และเจ้าของเสียงคือติณห์!

ไม่น่าเชื่อคุณติณห์เรียกอีบลู หรือท่านพระพรหมท่านจะโปรดที่จะชมการเต้นจริงๆ

บุรฉัตรหันกลับไปมอง เห็นติณห์ส่งยิ้มมาให้ในใจก็ล่องลอยไปหมด เจ้าชายผู้สูงศักดิ์มองเห็นนางซินแบบเธอด้วย

“คะคุณติณห์”

บุรฉัตรมองหน้าเขา ติณห์หล่อมาก ออร่ามาก แสงไฟสีนวลตาสาดส่องลงที่ใบหน้าของเขายิ่งทำให้คืนนี้ติณห์หล่อละมุนจนหัวใจของเธอสั่นสะท้านไปหมด

“บลูมารอถ่ายรูปกับผมไม่ใช่เหรอ มาสิซินเดอเรลล่ามาถ่ายรูปกัน”

ติณห์ยิ้มให้อย่างมีไมตรี หลังการพูดคุยกันสามครั้ง เขาก็จำหน้าเธอได้ดี

ชื่อของเธอเขาพยายามนึก เหมือนติดอยู่ที่ปาก แต่พอมองชุดสีฟ้าที่เธอใส่ คำว่าบลู มันก็หลุดออกมาเอง

รู้ตัวอีกทีก็ตะโกนเรียกชื่อเธอเสียงดังออกไปแล้ว

บทที่ 8

บุรฉัตรก้าวเข้าไปยืนข้างๆเขา ความรู้สึกของเธอในตอนนี้เหมือนเวลามันหยุดหมุน

ทุกอย่างกลายเป็นภาพสโลว์โมชั่นไปหมด

เธอยืนเคียงข้างติณห์ในชุดเจ้าหญิงเคียงข้างกับเจ้าชายสุดหล่อ กลิ่นน้ำหอมที่เธอคุ้นเคยลอยมาปะทะจมูก กลิ่นน้ำหอมที่ชวนให้ปั่นป่วนหัวใจ ปรารถนาอยากจะซบลงบนอกของเขาสักครั้ง

ติณห์หัวเราะเบาๆ นึกแปลกใจว่าทำไมตัวแทนคนอื่นๆถึงได้ไปกระจุกตัวกันอยู่ที่อื่นกันหมด

“บลู เดี๋ยวขอไปห้องน้ำก่อนนะ”

แนทตี้หันมาขยิบตาให้เพื่อนแบบรู้กัน เพราะอยากเปิดโอกาสให้เพื่อนได้อยู่กับผู้ชายสองต่อสอง

“รีบไปรีบมานะ”

ปากบอกเพื่อนแบบนั้น แต่ตาที่มองสบกันต่างรู้ความหมายของกันและกันดี ไปได้เลยไปถึงเช้าก็ได้ แนทตี้หันมายิ้มให้เพื่อน เลยเอ่ยขอตัวกับติณห์

“บลูดื่มอะไรดี”

ติณห์เรียกบริกรที่ถือเครื่องดื่มเดินมาทางนี้

“น้ำส้มค่ะ”

มันก็ต้องตอบแบบนี้ไหมวะอยากเป็นนางเอกก็ต้องกินน้ำส้ม

ทั้งๆที่ตามองเบียร์สดในถาดที่บริกรถือมาตาปรอย ติณห์เห็นสายตาของเธอก็อดขำไม่ได้