Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 39

“บลูดื่มอะไรดี”

ติณห์เรียกบริกรที่ถือเครื่องดื่มเดินมาทางนี้

“น้ำส้มค่ะ”

มันก็ต้องตอบแบบนี้ไหมวะอยากเป็นนางเอกก็ต้องกินน้ำส้ม ทั้งๆที่ตามองเบียร์สดในถาดที่บริกรถือมาตาปรอย ติณห์เห็นสายตาของเธอก็อดขำไม่ได้

“อายุยี่สิบแล้วดื่มได้ครับ”

เขายื่นแก้วเบียร์ส่งให้เธอแทน

อุ๊ยคนอะไรรู้ใจไปเสียหมด ชอบแน่ๆเขาต้องชอบเธอแน่ๆ

บุรฉัตรรับมาด้วยท่าทางเอียงอาย แม้ปากคอสั่นกระหายอยากจะจิบเบียร์มาตั้งนานแล้ว

พ่อเคยหัดให้เธอกิน แต่เบียร์เป็นของแพงที่นานๆจะได้กินสักที ถ้าพ่อไม่ถูกหวยหรือได้พนันมา ไม่มีทางได้กินหรอก

“จะดีเหรอคะ กลัวเมาจัง บลูดื่มไม่ค่อยเก่งค่ะ”

บุรฉัตรออกตัว แต่มองเบียร์ในมือตาวาว

“ไม่เป็นไรหรอกครับนานๆดื่มที ถ้ากลัวเมาจิบพอเป็นพิธีก็พอ”

ติณห์ยื่นเบียร์มาชนแก้วกับเธอ บุรฉัตรยื่นแก้วของตัวเองไปชนกับเขา

‘แด่ความรักของเราค่ะ’

นึกฉลองในใจอยู่คนเดียว ใครจะไปคิดว่าจะได้มีวาสนาชนแก้วกับติณห์ นี่มันเกินฝันมาก

บุรฉัตรยกเบียร์ขึ้นจิบ แต่แค่จิบคงไม่ไหว เมื่อได้สัมผัสฟองนุ่มละมุนลิ้น ก็เผลอกินไปเกือบครึ่งแก้ว ติณห์มองมาแล้วยิ้ม บุรฉัตรเก้อกระดากลืมตัวไปนิดนึง

“พอดีบลูหิวน้ำน่ะค่ะ”

เธอกล่าวแก้เก้อ ตอแหลมากอีบลู

บุรฉัตรนึกขำความตอแหลของตัวเองเบียร์โฮโฮอะไรเนี่ยอร่อยจริงๆเว้ย

ยังไม่ทันจะได้ดื่มต่อ