Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 40

สาธุขอให้คืนนี้ฝันแบบคืนนั้นอีกทีเถอะ

อีบลูสาบานอีบลูจะไม่ลีลาเล่นตัวหรือขัดขืนแม้แต่นิดเดียวเลย ถ้าฝันอีกทีจะแก้ผ้ารออย่างเดียว

“อย่าเพิ่งคิดเลย วันนี้มาเที่ยวสนุกกันให้เต็มที่ดีกว่า คุณติณห์กล่าวเปิดงานแล้วโน้น ไปหาอะไรกินกันเถอะ”

แนทตี้ชวนเพื่อนไปหาอะไรกิน คืนนี้บริษัทจัดบุฟเฟต์ซีฟู้ดเลี้ยงตัวแทนกันเลยทีเดียว อาหารเยอะมาก วาสนาปากสุดๆ

“เออ มึงเข้าไปก่อนเถอะ ขอกูยืนรับลมแถวนี้ก่อน”

เธออยากจะดื่มด่ำกับความรู้สึกที่ได้คุยกับติณห์เอาไว้อีกสักหน่อย เผื่อคืนนี้จะฝันดีแบบคืนนั้นอีก

“เออแล้วรีบตามมานะจะได้ไปสนุกกัน กลุ่มพี่ๆตัวแทนของเจ๊พราวเขาชวนไปนั่งด้วย จะได้มีเพื่อนสนุกกันให้เต็มที่ไปเลย”

บุรฉัตรพยักหน้าและมองตามหลังเพื่อนไป เธอเบนสายตาเหลือบมองไปทางติณห์ที่ยืนถ่ายรูปอยู่บนเวทีกับสาวๆทั้งหลาย

รักเขา อยากได้เขา แต่เขาก็ไม่ใช่ของๆเรา มีสิทธิ์ทำได้แค่ฝัน แต่ไม่มีทางเป็นจริง มีอะไรเศร้ากว่านี้อีกไหม

เฮ้อพอแล้วบลู เวลานี้คือเวลาสนุก ควรจะไปสนุกกับเพื่อนได้แล้ว ถ้าวาสนาพอมี ผัวดีดีที่ชื่อติณห์คงจะเป็นของเธอเข้าสักวัน

บุรฉัตรเดินไปหาแนทตี้ แต่เสียงผู้ชายคนหนึ่งเรียกเธอไว้

“คุณครับ”

บุรฉัตรหันกลับมามอง รู้สึกขนลุกแปลกๆ เมื่อเห็นคนที่เรียกเธอไว้ ชายวัยกลางคนผิวขาวหน้าตาเหมือนแขกมีหนวดเคราสวมชุดขาวคล้ายพนักงานของโรงแรม

“คะ”

บุรฉัตรมองสบตาเขาแล้วนิ่งไป

“คุณทำคีย์การ์ดหล่นครับ”

บุรฉัตรมองซองคีย์การ์ดในมือของผู้ชายคนนั้นแล้วเงยหน้าไปสบตาเขาอีกครั้ง ขนลุกซู่ขึ้นมาทันที มือเอื้อมไปรับซองคีย์การ์ดจากมือของเขา

“ขะ ขอบคุณค่ะ เพื่อนน่าจะทำหล่น”

คีย์การ์ดห้องแนทตี้เป็นคนถือ สงสัยมันจะทำหล่นเอาไว้

“ครับเก็บให้ดีดี”

พนักงานคนนั้นบอกกับเธอ บุรฉัตรเหลือบมองคีย์การ์ดในมือ แล้วเงยหน้าขึ้นมามองพนักงาน

ไม่มี!! หายไปแล้ว ทำไมหายไปเร็วนักวะ

บุรฉัตรที่มึนได้ที่ ยืนก็ไม่ค่อยจะตรงเดินเข้าไปกระซิบกับเพื่อน

“เดี๋ยวสิมึง ทำไมรีบกลับอีกชั่วโมงค่อยกลับพร้อมกัน”

แนทตี้ที่กำลังติดลมไม่อยากจะกลับ นาทีนี้ยังอยากสนุกต่อ

"ไม่ไหวแล้วมึง ไม่ต้องห่วงมึงสนุกต่อตามสบายเลย ไม่ต้องห่วงกู”

แนทตี้ลังเล แต่ในที่สุดความอยากสนุกก็เอาชนะความเป็นห่วงเพื่อนได้

“เอามึงเอาคีย์การ์ดไป”

แนทตี้พยายามล้วงหาคีย์การ์ดในกระเป๋า แต่ด้วยความมึนก็หาไม่เจอเสียอย่างนั้น บุรฉัตรดึงคีย์การ์ดออกมาจากหน้าอกของตนเอง

“อยู่นี่มึง มึงทำหล่นกูเก็บไว้แล้ว”

บุรฉัตรโชว์คีย์การ์ดให้เพื่อนดู

“เออ เออ เดี๋ยวกูจะรีบตามไป มึงกลับไปพักก่อนเลย”