Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 47

เธอพยายามลืมตาขึ้นมอง สิ่งแรกที่ตามองเห็นคือแผงอกขาวมาก และหัวนมสีชมพูเข้ม นมใคร อกใคร อีแนทตี้เหรอ

เธอพยายามจะเงยหน้าขึ้นมาดู แต่คนที่รัดเธอไว้ก็รัดแน่นเหลือเกิน เธอขยับตัวเขาเลยคลายอ้อมกอดออกนิดนึงและพลิกตัวนอนหงาย

บุรฉัตรที่ตอนนี้ใจเต้นรัว สังหรณ์บางอย่างทำให้รีบลุกขึ้นดูหน้าของคนที่รัดเธอไว้ทั้งคืน

เมื่อมองเห็นหน้าคนที่กอดเธอชัดๆ บุรฉัตรก็แทบจะกรี๊ดออกมา ดีที่ยกมือปิดปากตัวเองได้ทัน

คุณติณห์!! ทำไมคุณติณห์ถึงมาอยู่ในห้องของเธอได้ แล้วอีแนทตี้ล่ะ อีแนทตี้ไปไหน

บุรฉัตรกวาดตามองโดยรอบ เดี๋ยวนะ นี่ไม่ใช่ห้องของเธอ เพราะห้องของเธอมีสองเตียง แต่ห้องนี้มันมีเตียงเดียว

บุรฉัตรยันกายลุกขึ้นจากเตียง ก้มมองตัวเองแล้วต้องตกใจ ไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้น แถมรอยจ้ำแดงๆเต็มตัวไปหมด

ตายแล้วเมื่อคืนไม่ใช่ความฝัน แต่เป็นความจริง และเป็นความจริงที่ดุเดือดมากด้วย

โอ๊ยคุณติณห์เขาจะว่าเธอแรดไหม

แต่เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!

พยายามคิดก็รู้สึกปวดหัวจี๊ดขึ้นมาทันที ทำอะไรไม่ถูกเลย

บุรฉัตรมองหาเสื้อผ้า เห็นชุดนางซินของเธอหล่นอยู่ข้างเตียงบราเกาะอกหล่นอยู่บนเตียง เธอรีบคว้ามาสวม กลัวว่าถ้าเขาตื่นขึ้นมาแล้วเธอจะทำหน้าไม่ถูก

ต้องไปตั้งหลักก่อน รีบออกไปจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด บุรฉัตรรีบสวมเสื้อผ้ามือไม้สั่น ตาก็มองติณห์ที่นอนหลับตาพริ้มใบหน้ายิ้มน้อยๆ ดูเหมือนคนมีความสุขมาก

อยากจะชื่นชมความหล่อเหลาของเขาให้นานกว่านี้แต่ก็ไม่มีเวลาเพราะต้องรีบออกไปจากห้องของเขาตอนนี้เลย

เธอคงทำหน้าไม่ถูกแน่ๆ ถ้าเขาตื่นขึ้นมาเจอเธอ ในเวลานี้

เมื่อสวมชุดเสร็จ บุรฉัตรก็มองหารองเท้าแล้วรีบเดินออกไปจากห้อง ตามองมาที่เขาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนตัดสินใจเปิดประตูห้องออกไป ขอไปตั้งหลักก่อนแล้วกันวะ

เมื่อออกมาจากห้องได้บุรฉัตรก็ผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งใจ เธอหันมามองเลขห้อง 1916 เอ๊ะ นี่ไม่ใช่ห้องของเธอนี่ ห้องของเธออยู่ชั้นสิบหก

มาที่นี่ได้ยังไงวะ

เมื่อสร่างเมาสติก็เริ่มกลับมา นึกถึงตอนที่เธอได้รับคีย์การ์ดจากพนักงานคนนั้น โธ่ที่แท้ก็คีย์การ์ดห้องคุณติณห์ นี่ควรจะดีใจหรือเสียใจดี ที่อยู่ดีดีก็มานอนรอเขาถึงในห้อง

บลูเอ้ยบลู แล้วดันคิดว่าเป็นความฝันจัดหนักจัดเต็มไปเสียขนาดนั้น นั่นครั้งแรกของมึงเลยนะ

บุรฉัตรแทบอยากจะทึ้งผมตัวเอง ครั้งแรกในชีวิตกับผู้ชายที่รักทั้งที ดันคิดว่าความฝันเนี่ยนะ มีอะไรที่บ้ากว่านี้อีกไหม แล้วอีกอย่างไม่สงวนท่าทีเล้ย นางเอกในนิยายเรื่องไหนเขาทำเหมือนมึงบ้างวะอีบลู

บุรฉัตรกดลิฟต์ลงมายังชั้นสิบหก รู้สึกเจ็บแปลบที่จุดอ่อนไหวกลางกาย แต่ก็คร้านจะสนใจ นาทีนี้เธอต้องการที่ปรึกษาโดยด่วน ว่าจะทำยังไงกับเรื่องนี้ดี

เมื่อไปถึงห้อง1619 บุรฉัตรก็กดกริ่งรัวๆ ได้ยินเสียงคนในห้องโวยวายบ่นว่าใครมากดแต่เช้า ก็ตอนนี้เพิ่งหกโมงเช้าเองนี่นะ ไม่รู้ว่าเมื่อคืนแนทตี้กลับมากี่โมงด้วย เสียงปลดล็อกประตูและประตูเปิดออก แนทตี้ที่ยังอยู่ในชุดเมื่อคืน ผมเผ้ายุ่งเยิงลืมตามามองบุรฉัตร แล้วก็ทำหน้าตกใจ

“อีบลู มึงไปฟัดกับหมาที่ไหนมา”

สภาพปากเจ่อ ผมเผ้ารุงรังและรอยจ้ำสีแดงเต็มตัวไปหมด ดูน่าตกใจไม่น้อย

แนทตี้หันกลับไปมองที่เตียงเห็นผ้าห่มคลุมหมอนอยู่ ด้วยความเมาก็ไม่ได้เอะใจสักนิดว่าเพื่อนไม่อยู่ในห้อง เอ๊ะแล้วมันไปไหนมา

แนทตี้รีบดึงเพื่อนเข้าห้องสังหรณ์ใจประหลาด ว่าต้องเกิดเรื่องไม่ดีไม่งามแน่ๆ เมื่อเข้ามาในห้อง แนทตี้ก็เริ่มซักทันที

“บลูมึงไปไหนมา ทำไมมาในสภาพนี้เนี่ย กูก็นึกว่ามึงนอนอยู่บนเตียง”

แนทตี้ฉุดอีบลูให้นั่งลงหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง

“แนทตี้ กู...”