Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 48

“ก็กูตกใจนี่ คิดว่าฝัน แต่มาเจอเขาตัวเป็นๆนอนอยู่ข้างๆกูก็ตกใจน่ะสิ แล้วเมื่อคืนก็ไม่ได้คุยอะไรกัน เอากันอย่างเดียวเลยมึง กูนึกว่ากูฝันกลัวจะตื่นเสียก่อนเลยรีบแก้ผ้าเอากับเขาเลย”

ภาพเมื่อคืนตอนที่เอื้อมมือไปจับไอ้นั่นของเขาแบบไม่มีเหนียมก็ย้อนเข้ามาในหัว โอ๊ย อีบลูนะอีบลู ไม่น่าเลยมึง อายเขาไหมเนี่ย

“มึงต้องกลับไปบลู มึงต้องกลับไปคุยกับเขาให้รู้เรื่อง”

แนทตี้ฉุดเพื่อนลุกจากที่นอน นาทีนี้ต้องไปทวงสิทธิ์ความเป็นเมีย เสียไปแล้วแบบเต็มใจเสีย ก็ต้องเอากลับมาด้วยจะปล่อยให้ฟันฟรีๆได้ยังไง

“เดี๋ยวอีแนทตี้ มึงจะให้กูกลับไปคุยว่าอะไร กูเข้าไปนอนในห้องเขาเอง แถมเมื่อคืนกูก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรเขาเลย แล้วครั้งแรก กูยังทำเองด้วย”

บุรฉัตรอุบอิบบอกเพื่อนหน้าแดงก่ำ นึกถึงเหตุการณ์ที่คิดว่าเป็นความฝันเมื่อคืนแล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้

“อีบลูเอ้ย โอ๊ยไม่เล่นตัวสักนิดเลยเหรอมึง”

อยากจะบ้า ทำยังไงดีวะ เพื่อนถึงจะไม่เสียฟรี

“ก็กูรักเขานี่มึงก็รู้ ในฝันก็ไม่รู้จะเล่นตัวทำไม กูก็อยากจะได้เขาอยู่แล้วไหม มึงรู้ไหมกูพยายามจะบังคับตัวเองให้ฝันแบบนี้มาหลายรอบแล้ว พอคิดว่าฝันตามที่ตั้งใจแล้ว กูก็ต้องจัดเต็มไหมวะ”

ในฝันทำอะไรก็ไม่ผิดนี่ใครมันจะไปคิดล่ะว่าฝันมันจะเป็นจริง

“เอาไงดีวะ เดี๋ยวกูขอเวลาคิดก่อน”

แนทตี้เค้นสมองพยายามที่จะหาทางไม่ให้เพื่อนเสียฟรี

“อีบลูเมื่อคืน เขาดูติดใจมึงไหม”

บุรฉัตรคิดถึงคำชมของเขาในค่ำคืนที่ผ่านมาก็แก้มแดง

“เขาชมว่ากูโคตรเด็ด เอาโคตรมัน นมโคตรใหญ่ เขาก็ดูติดใจอยู่นะมึง ก็กู...เต็มที่ขนาดนั้น”

บุรฉัตรบิดชายกระโปรงอย่างขวยเขิน แนทตี้ชำเลืองดูปื้นแดงตามตัวเพื่อน ดูแล้วคุณติณห์ก็น่าจะจัดหนักจัดเต็มจริงๆ

ก็เป็นได้ว่าเขาจะติดใจอยู่ แบบอีบลูว่า

“มึง ถึงมึงจะไปนอนรอเขาบนเตียงเอง และมึงไม่ได้ขัดขืน แต่มึงก็ต้องไปคุยกับเขา มึงเสียตัวให้เขาแล้ว แถมเป็นครั้งแรกของมึงอีกด้วย ไม่ควรจะเสียฟรีๆ”

แนทตี้พูดอย่างเป็นงานเป็นการ อาการง่วงงุนหรือเมาค้างหายเป็นปลิดทิ้ง

“แล้วกูจะคุยยังไงดีมึง”

บุรฉัตรคิดตามที่เพื่อนบอก นี่อาจจะเป็นโอกาสเดียวที่จะได้ใกล้ชิดกับเขา

“ก็ตามปกติมีอะไรกันแล้ว มันก็ควรจะคบหากันนะ หรือมึงว่าไง”

คบหาเหรอ เธออยากคบกับเขา แต่เขาคนระดับนั้นจะอยากคบกับเธออยู่เหรอ

“มึงคิดแบบนั้นเหรอวะแนทตี้ คุณติณห์เขาครองความโสดมาจนอายุเท่านี้ เขาจะมาคบกับคนที่เพิ่งนอนกันมาเมื่อคืน มึงว่ามันไม่ฝันเฟื่องไปเหรอวะ”

เธอว่าเธอยังสติดีอยู่นะ ไม่กล้าฝันไปไกลขนาดนั้น

“อ้าวมึงไม่คิดแบบนี้เหรอ แล้วมึงคิดว่ายังไง”

“ตายห่าแล้วอีแนทตี้”

บุรฉัตรตกใจลูบคลำที่ท่อนล่างของตัวเองผ่านกระโปรงซินเดอเรลล่าความวูบโหวงที่รู้สึกมาก่อนหน้านี้แล้ว แต่พยายามมองข้าม ที่แท้...

“อะไรอีบลู”

แนทตี้ถามอย่างตกใจที่เห็นเพื่อนน่าเสีย

“กูลืมกางเกงในไว้ในห้องคุณติณห์!”

แนทตี้ยกมือทาบอก เพื่อนรักของเธอเปรี้ยวมากนอนกับผู้ชายคืนแรกดันทิ้งกางเกงในไว้ให้เขาดูต่างหน้า

“ก็เก๋ดีนะมึง นังซินทิ้งรองเท้าไว้ให้เจ้าชายออกตามหา แต่อีบลูเพื่อนกูดันทิ้งกางเกงในไว้ให้เจ้าชายดูต่างหน้า สมกับเป็นอีบลูเพื่อนกูจริงๆ”

แนทตี้หัวเราะคิกคัก

“โอ๊ยอีแนทตี้ กูเครียด เมื่อวานกางเกงในตัวที่กูหยิบมาใส่ ดันเก่าจนย้วย ไม่น่าเลย ไม่น่าเลย โอ๊ยกูจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ใครจะกล้ากลับไปหาเขาวะ แนทตี้กูอาย”

บุรฉัตรทรุดตัวลงกับเตียง โธ่อีบลูเอ้ย มึงมันไม่ใช่ ซินเดอเรลล่าแล้วล่ะ แต่นี่มันซินเดอเรลบ้าชัดๆ

เจ้าชายอาจจะตามหาซินเดอเรลล่าหลังผ่านค่ำคืนแสนหวาน แต่สำหรับแกอีบลูเอ้ย อย่าคิดฝันว่าเขาจะมองรอยเลือดพรหมจรรย์บนที่นอนแล้วเดินถือกางเกงในออกตามหาเจ้าของของมัน

ดูจากสภาพกางเกงในแล้ว

ทันทีที่ตื่นขึ้นมาเขาคงเขวี้ยงกางเกงในย้วยๆลงถังขยะ แล้วคงไปรดน้ำมนต์เจ็ดวัดเมื่อเห็นสภาพของกางเกงในที่แกทิ้งไว้ให้เขาดูต่างหน้าแน่ๆ