Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 49

ทำไมชีวิตถึงเป็นแบบนี้ไปได้ กางเกงในใหม่ๆดีดันไม่เอามาใส่ ดันใส่กางเกงในย้วยๆมาในคืนเสียตัว แล้วแถมดันลืมทิ้งไว้บนเตียงของเขาอีก

อีบลูเอ้ยอีบลู ทำไมมันซวยแบบนี้วะ

ติณห์รู้สึกตัวในชั่วโมงต่อมา เขาควานหาร่างนุ่มนิ่มที่กอดเอาไว้ทั้งคืน เมื่อคืนเขามีความสุขมาก นี่ถ้าถุงยางไม่หมด มีรอบที่สี่แน่นอน คิดถึงสาวสวยตัวหอมคนเมื่อคืนแล้วก็ต้องยิ้มออกมา เมื่อควานหาไม่เจอ เขาเลยลืมตาขึ้นมอง ไม่มี เธอไปไหน

ติณห์มองไปยังห้องน้ำ เลยลองตะโกนเรียกดู

“คุณครับ”

เงียบ เขาเดินลงจากเตียงเดินไปที่ห้องน้ำลองหมุนลูกบิดประตูดู ไม่ได้ล็อกและไม่มีคนอยู่ข้างใน ไปแล้วเหรอ ยังไม่ได้จ่ายค่าตัวเลย หรือไอ้จิจะจ่ายให้แล้ววะ แต่ยังไม่ได้ทิปเลย

เธอทำให้เขามีความสุขมาก อยากจะทิปหนักๆและเจรจาขอผูกปิ่นโต ไม่เคยถูกใจกับใครแบบนี้มานานมากแล้ว

ติณห์เดินกลับมาที่เตียงมองหาโทรศัพท์มือถือ เห็นกางเกงเจ้าชายวางอยู่ที่พื้น เลยหยิบขึ้นมาล้วงหาโทรศัพท์

กดสายออกหาเพื่อนอย่างรวดเร็ว เจ็ดโมงกว่าไม่รู้จิรายุสจะตื่นหรือยัง รอสายนานจนตัดไป แต่ความใจร้อนทำให้ติณห์กดออกอีกครั้งหนึ่ง ได้ยินเสียงแหบแห้งของเพื่อนดังมาตามสาย

“มีอะไรมึง โทรมาแต่เช้า”

ติณห์ได้ยินเสียงผู้หญิงดังเข้ามาในสาย ท่าทางว่าเมื่อคืนเพื่อนรักของเขาจะจัดหนักจัดเต็มเหมือนกัน

“จิกูขอเบอร์ติดต่อผู้หญิงที่มึงส่งมาเมื่อคืนหน่อยสิ”

จิรายุสอึ้งไปพยายามนึกทบทวน ผู้หญิงอะไรวะ

“มึงพูดเรื่องอะไร”

จิรายุสถามอย่างคนที่กำลังงง นอนเพิ่งตื่นสมองยังประมวลผลได้ไม่ดี

“ก็ผู้หญิงที่มึงส่งมาให้กูเมื่อคืนไง”

จิรายุสงงกว่าเดิม

“ผู้หญิงอะไร กูไม่ได้ส่งใครไปโว้ย ก็มึงบอกไม่เอา”

เมื่อเพื่อนพูดแบบนั้น ฝ่ายที่งงกลายเป็นติณห์แทน แล้วใครวะที่มาหาเขาเมื่อคืน ก็ไม่ได้เมาขนาดนั้นนะ เศษซากถุงยางก็ยังเกลื่อนพื้นอยู่เลย

“จะไม่มีได้ยังไงวะ ก็เมื่อคืนพอพนักงานมาเปิดห้องให้กู กูเข้ามาในห้องก็มีสาวนอนรออยู่บนเตียงอยู่แล้ว กูก็นึกว่ามึงส่งมา”

“แล้วปัญหามันอยู่ตรงไหนวะ มีอะไรหายหรือเปล่า”

ติณห์มองสำรวจคร่าวๆ กระเป๋าเงินยังอยู่ที่เดิม เขาไม่ค่อยได้พกเงินสดด้วย เครดิตการ์ดอยู่ครบ นอกจากนั้นก็ไม่มีอะไร

“ไม่มี”

จิรายุสที่กำลังง่วงเพราะเพิ่งได้นอนตอนตีสาม แถมสาวที่พากลับห้องมาด้วยก็กำลังจะรำคาญเพราะเธอนอนอยู่และเขาคุยโทรศัพท์รบกวนการนอนของเธอ จนเขาต้องเดินห่างออกมา

“งั้นก็ไม่มีอะไรต้องกังวลนี่ มึงจะอยากได้เบอร์เขาไปทำอะไร”

ติณห์พิจารณาร่องรอยที่เธอทิ้งไว้ให้เขาดูต่างหน้า

รอยเปียกชื้นที่เป็นคราบจางๆตรงเป้ากางเกง ทำให้เขานึกถึงความฉ่ำแฉะของเธอขึ้นมาทันที พลันขนลุกซู่ อวัยวะท่อนล่างผงกหัวหงึกหงักเหมือนจะจดจำเรื่องราวในค่ำคืนที่ผ่านมาได้

ติณห์ทำในสิ่งที่ไม่คิดว่าคนอย่างเขาจะทำมาก่อน นั่นคือการก้มลงไปดมที่เป้าเปียกชื้นของกางเกงในในมือ กลิ่นที่ติดอยู่ยิ่งทำให้ท่อนล่างของเขาชี้เด่ขึ้นมาทันที

นี่เขาเข้าข่ายเป็นโรคจิตหรือเปล่าวะ ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย

ติณห์ก้มหน้าลงมองความเป็นชายของตัวเอง

อาการหนักแล้วกู

บุรฉัตรอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว ก็มานั่งให้แนทตี้แต่งหน้าทำผมให้ วันนี้ช่วงเช้าทุกคนได้พักผ่อนตามอัธยาศัย ทานอาหารกลางวันเสร็จรถบัสถึงจะมารับพากลับกรุงเทพ

“บลู มึงต้องพยายามเจรจาให้เขารับผิดชอบให้ได้นะ ความสาวก็เสียไปแล้ว ถ้าไม่คบกันก็อย่าให้เขากินฟรี มันต้องได้อะไรกลับมาบ้าง แต่ถ้าจะให้ดี ต้องให้เขารับผิดชอบ จะเลี้ยงดูยังไงก็ว่ามา”

บุรฉัตรถามตัวเองว่าเธออยากได้อะไรจากเขา คำตอบที่เธอได้รับคือ เธออยากให้เขารักเธอเหมือนที่เธอรักเขา แต่ก็ต้องยอมรับว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันคือเซ็กส์

เซ็กส์กับความรักบางทีมันก็ไม่ได้มาด้วยกัน การจะมีความรักได้บางทีมันก็ต้องอาศัยความผูกพันและการเรียนรู้ซึ่งกันและกัน ทำยังไงถึงจะเอาตัวเข้าไปอยู่ในชีวิตของเขาได้

อย่างน้อยการได้อยู่ใกล้การได้ใช้เวลาด้วยกัน การได้ผูกพันและเรียนรู้กัน ก็อาจจะทำให้เกิดความรักขึ้นมาได้บ้าง

“แนทตี้กู ไม่รู้จะพูดยังไงกับเขาดี พอกูรักเขาแล้วจะให้พูดเรื่องแบบนี้กูพูดไม่ออก”