Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 50

จะให้มาเจรจาด้วยสมองกับคนที่มีใจให้มันยาก

“พูดตามที่มึงรู้สึก ค่อยๆพูด กูจะคอยช่วยมึงเอง”

เมื่อซักซ้อมความเข้าใจกันพอสมควรแล้ว ทั้งคู่ก็ตามหาติณห์และเจอเขานั่งกินกาแฟหน้าตาเคร่งเครียดอยู่ที่ห้องอาหาร

แถมหันหน้าเข้ามุมอีกต่างหาก เหมือนไม่ปรารถนาจะพูดกับใครทั้งนั้น

“บลูเขาอยู่นั่น มึงเข้าไปเลย”

บุรฉัตรมองเห็นติณห์แล้วก็ใจสั่นขึ้นมาดื้อๆ ทำยังไงดี ไม่กล้าเข้าไปคุย

“จะดีเหรอมึง เหมือนเขาจะอารมณ์ไม่ค่อยดี”

คุณติณห์ที่เคยรู้จักมีหน้าตายิ้มแย้มอยู่เสมอ แต่คุณติณห์ในตอนนี้หน้าบึ้งมาก

เธอแอบเห็นว่ามีตัวแทนเข้าไปคุยกับเขา แต่สุดท้ายก็หน้าเจื่อนออกมา

“ถ้ามึงไม่คุยกับเขาวันนี้ มึงอาจจะไม่ได้เจอเขาอีกเลยก็ได้นะบลู กลับไปกรุงเทพมึงไม่มีโอกาสได้เจอเขาอีกแล้วนะ นี่แหละโอกาสดีที่สุดแล้ว”

แนทตี้พาบุรฉัตรเดินเข้าไปหาติณห์ และเป็นฝ่ายเรียกเขาให้เมื่อเห็นว่าแม่เพื่อนรักมีท่าทีลังเลและพร้อมจะวิ่งหนีตลอดเวลา

“คุณติณห์คะ”

แนทตี้เรียกติณห์

ติณห์ซึ่งตอนนี้ไม่มีอารมณ์จะคุยกับใครทั้งสิ้น ลงมาดื่มกาแฟดำที่ห้องอาหารเพื่อดับอาการเมาค้างและลดความร้อนรุ่มในใจของตัวเองลง

เพราะการอยู่ในห้องคนเดียวคิดถึงแต่สาวน้อยคนเมื่อคืน จนถึงตอนนี้เพื่อนก็ยังไม่ส่งภาพจากกล้องวงจรปิดมาให้เลย

มันบอกว่าพนักงานจะมาทำงานตอนแปดโมงครึ่งและตอนนี้ก็เปิดโมงครึ่งแล้ว เขาไลน์ไปถามมันมันบอกว่า พนักงานกำลังดึงภาพอยู่

หงุดหงิด หงุดหงิดมาก เพราะตอนนี้อยากรู้ใจจะขาดแล้วว่าสาวคนเมื่อคืนเป็นใคร และถ้ารู้แล้วปัญหาคือจะไปตามหาได้ที่ไหน

วันนี้เขาก็ต้องกลับกรุงเทพแล้ว และมานั่งนึกทบทวนดูแล้วเมื่อคืนน่าจะเป็นครั้งแรกของเธอจริงๆ

เขาถึงขนาดหยิบถุงยางอนามัยมานั่งพิจารณารอยคราบเลือดที่ติดตามถุงยางเลยทีเดียว ซึ่งมีชิ้นหนึ่งที่มันมีรอยค่อนข้างชัด

นี่เขาไปเปิดบริสุทธิ์สาวที่ไหนก็ไม่รู้

“ขอโทษนะครับ ผมค่อนข้างปวดหัวไม่สบายมีอะไรค่อยคุยกันอีกทีได้ไหมครับ”

ติณห์หันมาบอกคนที่เรียกเขา วันนี้เขาปฏิเสธการคุยกับตัวแทนมาหลายคนแล้ว นี่ก็คิดว่าจะรีบดื่มกาแฟแล้วก็รีบออกจากตรงนี้ก่อนที่จะมีคนเข้ามาคุยมากกว่านี้ เดี๋ยวจะพาลหาว่าเจ้าของบริษัทหยิ่งจนเสียความรู้สึกกันเปล่าๆ

แต่ตอนนี้ ไม่อยากคุยกับใครเลยจริงๆ ใจมันจดจ่ออยู่แต่กับผู้หญิงคนเมื่อคืน

“ไม่ได้ค่ะ ต้องคุยตอนนี้บลูมันมีเรื่องสำคัญมากจะคุยกับคุณ”

บลูงั้นเหรอ! ทำไมชื่อนี้มันคุ้นๆวะ

ติณห์หันมามองตัวแทนที่เขาจำได้ทันที เพราะเคยคุยกันหลายครั้ง

ทันทีที่สบตากับเธอใจก็กระตุกขึ้นมา สัญชาตญาณบอกว่าเขาควรจะคุยกับเธอ เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น เป็นจิรายุสโทรมา

ติณห์เหลือบมองตัวแทนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา

“ผมขอรับสายสักครู่นะครับ คุณอย่าเพิ่งไปไหน ว่าไงจิ”

ติณห์กดรับสายทันที ด้วยความร้อนใจสายตาก็หยุดอยู่ที่สองสาวตัวแทนโดยเฉพาะบุรฉัตรที่เหมือนกลัวว่าเธอจะไม่อยู่รอคุยกับเขา

เขากดวางสายเพื่อนรักไป และก้มลงมองสาวน้อยที่อยู่ตรงหน้า แม่สาวเร่าร้อนคนเมื่อคืน คือเธอเองหรอกเหรอ

เมื่อคืนเธอฮอตสุดๆแต่ตอนนี้กลับดูจืดเจื่อนกว่าที่เคยเป็น แตกต่างจากคนที่ขึ้นขย่มควบขี่เขาเมื่อคืนอย่างสิ้นเชิง

เขากวาดสายตามามองปากจิ้มลิ้มที่เขารู้ดีว่าหวานแค่ไหน ไล่สายตาลงมาที่คอระหง ที่เขาแอบเห็นว่ามีรอยจ้ำแดงๆ ที่ก็คงจะแดงไปทั้งตัว เพราะเมื่อคืนในรอบหลังๆ เขาฝากรอยรักไปทั้งตัวเธอเลยทีเดียว

เขามองทรวงอกอวบที่ขยับขึ้นลง ที่ในตอนนี้แม้ว่าจะมีเสื้อยืดหลวมๆปกปิดอยู่ แต่เขาก็จินตนาการถึงขนาดที่แท้จริงของมันได้ไม่ยาก ก็เมื่อคืนฟอนเฟ้นทั้งปากทั้งมืออยู่ค่อนคืน

และเขากวาดสายตาลงไปดูที่กลางกายของเธอ นึกเป็นห่วงขึ้นมาเสียอย่างนั้น ว่าตรงนั้นของเธอจะบอบช้ำมากแค่ไหน เพราะเมื่อคืนก็จัดหนักจัดเต็มอยู่

“อันนี้ของคุณใช่ไหม”

เขาล้วงเอาเศษผ้าชิ้นน้อยออกจากกระเป๋ากางเกง ที่พอบุรฉัตรเห็นก็เอื้อมมือมาคว้าจากมือของเขาทันที แต่เขากลับยกมือสูงขึ้นเพื่อไม่ให้เธอจับได้

“แค่ให้ดู ไม่ได้จะคืน”

เขาไม่ให้หรอกจะเก็บไว้เป็นตัวประกัน

“คุณติณห์คะขอคืนเถอะค่ะ มันไม่ค่อยน่าดูเท่าไหร่”

บุรฉัตรรู้สึกอายที่กางเกงในเก่าๆของเธอไปอยู่ในมือของเขา แล้วดูสิเขาก็ดันถือมาโชว์หน้าตาเฉยแถมซุกไว้ในกระเป๋ากางเกงอีกเนี่ยนะ ไม่มีวี่แววว่าจะรังเกียจเลยสักนิด

“ทำไมล่ะ ก็ไม่เห็นมีอะไรนี่”

ติณห์เหลือบมองแก้มแดงๆที่ขึ้นสีขึ้นอย่างรวดเร็วอย่างเพลิดเพลิน เวลาเขินก็น่ารักดีนะ

“ผมอยากรู้เรื่องเมื่อคืน”

เขามองสบตาของเธอ