Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 51

“คุณเข้าไปอยู่ในห้องผมได้ยังไง”

บุรฉัตรเม้มปากแน่น เหมือนเธอเข้าไปเสนอตัวกับเขาถึงที่ จากที่คิดว่าจะมาเรียกร้อง เกมอาจพลิก เท่าที่ฟังเขาคุยโทรศัพท์เหมือนเขาตามหาเธออยู่

“บลู เอ่อ บลู”

ต้องพูดยังไงดี อีแนทตี้บอกว่าต้องเรียกร้อง จะให้เรียกร้องอะไรวะ เข้าไปนอนรอเขาเอง

“บลูอะไร”

ติณห์วางหน้านิ่ง ทั้งที่ในใจคิดถึงเสียงหวานๆที่เรียกแทนตัวเองว่าบลูกับเขาตั้งหลายรอบ แล้วดูสิบ้าเอ้ย ดันนึกอยากจะได้ยินเสียงของเธอเรียกชื่อเขาอีก

“บลูเข้าห้องผิดค่ะ”

เข้าห้องผิดงั้นเหรอ มันจะผิดได้ยังไงวะ

“บลูเมา แล้วตอนที่เราคุยกันที่ในสวน หลังจากคุณเดินไปเปิดงานก็มีพนักงานเอาคีย์การ์ดมาให้บลู เขาบอกว่า บลูทำหล่น บลูดูเลขห้องแล้วห้องเรามันใกล้ๆกันบลูก็นึกว่าแนทตี้มันทำหล่น บลูเลยเดินไปที่ห้องคุณ แล้วก็นอนหลับไป จนคุณเข้ามาแล้วก็...”

ติณห์ฟังที่เธอพูด แล้วก็นิ่วหน้า

“แล้วเมื่อคืนตอนที่ผมทำอะไรกับคุณ ทำไมคุณถึงไม่ได้ขัดขืน”

เขาสงสัยในประเด็นนี้มาก เพราะถ้าเธอขัดขืนเขาคงไม่คิดว่าเธอเป็นเด็กที่เพื่อนส่งมา

“ก็บลู บลูเมา แล้วอีกอย่างบลูนึกว่าบลูฝัน”

ฝันงั้นเหรอ

“แต่คุณเรียกชื่อผม ผมจำได้ว่าคุณเรียกชื่อผม ถ้าคุณบอกว่าฝัน มืดขนาดนั้นคุณรู้ได้ยังไงว่าเป็นผม ทั้งๆที่คุณบอกว่าคุณเมาแล้วก็เข้าห้องผิด”

ซวยแล้วอีบลู กะจะมาขอความรับผิดชอบจากเขา แต่ตอนนี้เหมือนมึงกำลังตกเป็นจำเลย ไม่เอาแล้วได้ไหมความรับผิดชอบเนี่ย

“บลูไม่รู้ คนมันนึกว่าฝันน่ะคุณเข้าใจไหม ไม่เอาแล้ว บลูไม่มีอะไรจะคุยกับคุณแล้ว”

บุรฉัตรหันหลังเดินออกมาจากตรงนั้น แต่เขาดึงเธอไว้ ไม่ยอมให้ไปง่ายๆ

“เดี๋ยวสิบลู”

ติณห์เรียกเธอไว้

“คุณบอกว่ามีพนักงานเอาคีย์การ์ดห้องผมมาให้คุณใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ”

เขายื่นโทรศัพท์มาให้เธอดู และเปิดคลิปเหตุการณ์เมื่อคืนที่ได้มาจากกล้องวงจรปิด เธอเดินโซซัดโซเซไปถึงหน้าห้อง และเปิดประตูเข้าไปเลยโดยที่ไม่มีคีย์การ์ดอะไรทั้งนั้น

“ไม่มีคีย์การ์ดอะไรทั้งนั้น คุณผลักประตูเข้าไปเลย และประตูมันเปิดออกได้เอง”

เฮ้ย!มันจะเป็นไปได้ยังไง แต่มันก็เป็นไปแล้ว ภาพจากกล้องวงจรปิดคือไม่มีคีย์การ์ดอะไรทั้งนั้น เธอแค่เอามือจับที่ประตูและก็หมุนลูกบิดแล้วมันก็เปิดออกเอง และเธอก็เดินหายเข้าไปในห้อง

เป็นไปไม่ได้

“แต่เมื่อคืนมีพนักงานเก็บคีย์การ์ดมาให้บลูจริงๆนะคะ ก็ตอนที่เรายืนคุยกันอยู่แล้วเลขาของคุณมาตามคุณไป บลูก็ยืนอยู่ตรงนั้น พนักงานก็เอาคีย์การ์ดมาให้บอกว่าบลูทำหล่น ให้เก็บไว้ให้ดีดี”

ติณห์ขมวดคิ้ว สงสัยเธอจะเมามากจนเบลอ แต่ที่น่าแปลกใจคือ เธอเข้าห้องเขาได้ยังไงโดยไม่มีคีย์การ์ดมากกว่า

ก็ต้องเอากลับมาให้คุ้ม

เลิกฝันเฟื่องถึงความรักที่ไม่มีทางเป็นจริง ความรักมันกินไม่ได้ เงินต่างหากที่ซื้อข้าวกินได้

ในเมื่อซิงก็เสียไปแล้ว ควรจะใช้ให้มันเป็นประโยชน์

พ่อกับแม่ก็แก่ไปทุกวัน น้องก็ยังต้องเรียนหนังสือ ค่าเช่าบ้าน ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าเทอมน้องก็ยังไม่มี

ถ้าสิ่งที่เสียไปจะทำให้ความเป็นอยู่ของครอบครัวดีขึ้น อีบลูก็ยอมแลก

ความรักเป็นผลพลอยได้ถ้าวาสนาเธอมี ผัวดีดีที่ชื่อติณห์คงคิดจะจริงจังกับเธอขึ้นมาบ้าง

“ห้าแสนบาทค่ะ สำหรับเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ และเดือนละแปดหมื่นบาทสำหรับรายเดือน ฉันต้องการสัญญาสองปีเพราะต้องเรียนหนังสือ”

บุรฉัตรประสานสายตากับเขามันก็เป็นแบบที่คิด เขาเลือกที่จะชดเชยให้เธอแบบนี้ คนรวยๆแบบเขาจะมารับผิดชอบแต่งงานด้วยหรือขอคบก็คงเป็นไปได้

ซิงก็เสียไปแล้วสิ่งที่เธอต้องทำก็คือเอาคืนให้คุ้มและระยะเวลาสองปีอาจจะมากพอที่จะทำให้เขารักเธอได้

แม้มันออกจะดูเพ้อฝันไปหน่อย แต่เธอก็จะพยายามทำ ทำให้ดีที่สุด อย่างน้อยก็ได้อยู่กับคนที่รัก

นี่ไงมันอาจจะเป็นเหมือนนิยายที่เธอเคยอ่านมาก็ได้ เมียบำเรอพลอตก็ประมาณนี้นี่ใช่ไหม สุดท้ายพระเอกก็จะหอนเป็นหมาเมื่อรู้ว่าตกหลุมรักผู้หญิงที่เลี้ยงเอาไว้

พลอตนิยายโบ้มีเยอะจะตายไป ใครจะไปรู้ว่ามันอาจจะจริงก็ได้

“มันไม่มากไปหน่อยเหรอ สำหรับการเรียกห้าแสน อีกอย่างผมไม่เคยเลี้ยงใครนานเกินสี่เดือนสักคน ที่เสนอให้คุณก็ถือว่านานที่สุดแล้ว”