Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 57
“ชอบทั้งสองอย่างค่ะ”
บุรฉัตรจับมือของเขาที่วางไว้แถวเอวเธอ ให้เลื่อนสูงขึ้นแล้วแปะไว้ที่หน้าอก ไม่รู้ล่ะนาทีนี้เธอต้องการเขา
แค่ได้กลิ่นได้อยู่ใกล้ ใจมันก็ไม่อยากคิดเรื่องอื่นแล้ว
เธอเป็นคนเซ็กส์จัดเหรอวะ ขนาดเมื่อคืนเป็นครั้งแรกของเธอ ผ่านมาไม่กี่ชั่วโมงวันนี้ยังเดินขัดๆอยู่ เลยแต่เธอก็ต้องการเขาอีกแล้ว
เมื่อเห็นสิ่งที่เธอทำ ติณห์ก็แทบอยากจะร้องซี้ดออกมา เด็กน้อยของเขาช่างเร่าร้อนจริงๆ
นี่ขนาดเพิ่งผ่านประสบการณ์ครั้งแรกมา ยังสู้ไม่ถอยขนาดนี้ อยู่ด้วยกันสองปี เขาจะไม่ตายคาอกเด็กเหรอวะ สงสัยต้องฟิตหนักๆเสียแล้วถ้าเธอจะฮอตขนาดนี้
มือของเขาขย้ำขยี้ที่เต้าทรวงอวบเด้งที่ใหญ่จนล้นมืออย่างเพลิดเพลิน มืออีกข้างก็เลื่อนลงไปกอบกุมเนินนูนด้านล่าง ที่ตอนนี้แฉะจนเยิ้ม
ร้อนเร็วจริงๆแม่คุณเอ้ย
“คุณติณห์มีถุงไหมคะ หมอบอกว่าต้องรอเจ็ดวันก่อนถึง...ถึงจะสดได้”
ติณห์ขบเม้มแรงขึ้นที่ซอกคอหอมกรุ่นของเธอ
“แตกในได้ด้วยใช่ไหม”
เขาพูดประโยคเดิมซ้ำอีก ซึ่งโคตรชอบ ปกติไม่นิยมพูดคำหยาบๆตรงๆบนเตียง แต่บุรฉัตรเหมือนเป็นคนทำให้เขาสนุกที่จะพูดคำเหล่านี้
“อ๊ะ~คุณติณห์”
กดปากจนเจ็บไปหมด แต่ตอนนี้ไม่ไหวแล้ว
“คุณติณห์มีถุงไหมคะ”
ไม่ไหวแล้วคุณติณห์เซ็กซี่เกินไป แค่ได้กลิ่นได้รับไออุ่นจากเขา เธอก็เสียวซ่านไปหมดอยากให้เขากอดรัดและโยกขย่มอยู่บนตัวเธอแบบเมื่อคืนนี้อีก
“เอากี่ชิ้นดี”
เสียงกระเส่าที่กระซิบที่ข้างหู ชวนให้ใจสั่นกว่าเดิมอีก กี่ชิ้นดีเหรอ
“ตอนนี้..จะหกโมงเย็นแล้ว รถเมล์แถวบ้าน..มะ ..หมดสามทุ่มค่ะ”
เธอตอบเขาเสียงขาดเป็นช่วงๆ เพราะคนที่ยืนซ้อนหลังเธออยู่ สอดนิ้วเรียวยาวเข้าไปในช่องทางรักคับแคบของเธอ เสียวจนต้องงอตัว แต่ไม่คิดจะห้ามปรามเลยสักนิด ก็ไม่รู้จะห้ามทำไม เธอชอบแบบนี้นี่
“เดี๋ยวไปส่ง ถ้าผมไปส่งกลับดึกกว่านั้นได้ใช่ไหม”
เขาอยากรักเธอนานๆ สามชั่วโมงไม่พอหรอก
“บลูยังไม่ได้บอกพ่อกับแม่ วันนี้ขอบลูกลับเองก่อนนะคะ กลัวพ่อกับแม่สงสัย บลูอยู่ได้ถึงสองทุ่มค่ะ”
ติณห์อยากจะขัดใจ แต่ก็นึกเห็นใจว่าเมื่อคืนเขาก็เรียกร้องจากเธอหนักมาก นี่เพิ่งผ่านมาแค่ไม่กี่ชั่วโมงเอง
อยู่กับเธอแค่สองชั่วโมงก่อนก็ได้
“ก็ได้ งั้นเราเร่งทำเวลากันนะ”
ติณห์ไม่รอให้เธอตกลง แต่ก้มช้อนตัวเธอขึ้นแล้วพาเดินไปที่เตียง
บุรฉัตรกอดคอเขาไว้ มองจ้องเข้าไปในตาของเขา เห็นประกายเสน่หาและความลุ่มหลงในนั้น เธอถอดแว่นออกให้เขา และมองจ้องตาเขาชัดๆ
สองปีนี้เธอจะทำทุกอย่างให้เขาเป็นของเธอให้ได้ รักอีบลู หลงอีบลู เป็นของอีบลูตลอดไป เพี้ยง
“คุณติณห์ขาจูบหน่อยได้ไหมคะ”
ติณห์มองร่างเล็กที่นอนสยายผมไปกับเตียง แล้วต้องยิ้มออกมา เสียงหวานๆ สายตาออดอ้อนขนาดนี้ มากกว่าจูบเขาก็ยินดีให้
ติณห์ป้อนจูบให้เธอครั้งแล้วครั้งเล่า แว่วเสียงครางของคนน่ารักที่เรียกชื่อเขาอยู่เป็นระยะ ทำให้ติณห์แทบจะบ้าตายด้วยความลุ่มหลง
ถ้านับว่าตั้งแต่เลี้ยงเด็กมา บุรฉัตรคือผู้หญิงคนแรกที่ทำให้เขาแทบจะสำลักความสุขได้มากขนาดนี้
น่ารักขนาดนี้ เร่าร้อนขนาดนี้ ขี้อ้อนขนาดนี้ เขาจะยอมเป็นป๋าติณห์ดูสักทีก็แล้วกัน ทั้งที่แต่ก่อนเคยรังเกียจคำนี้มาก
แต่เด็กคนนี้น่ารักไม่ไหว ถ้าเธออยากจะให้เป็นป๋าเขาก็จะเป็นให้เธอดูสักที
บุรฉัตรเดินเข้าบ้านมาในเวลาเกือบสี่ทุ่ม แม่นั่งดูทีวีรอเธออยู่ ส่วนบีมนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่มุมประจำ น้องชายเดินมารับกระเป๋าจากเธอไปเก็บให้
“พี่บลูกินอะไรมาหรือยัง”
บีมถามอย่างเป็นห่วง เห็นพี่สาวมีท่าทางอ่อนเพลียยิ่งเป็นห่วง พี่บลูยอมออกจากโรงเรียนมาทำงานส่งเขาเรียน เขาสงสารพี่มากและรักพี่มากด้วย
แม้จะรู้สึกผิดแต่ก็ต้องบอกตัวเองว่าเขาต้องตั้งใจเรียนและทำให้ดีที่สุด เพื่อเปลี่ยนแปลงความเป็นอยู่ของครอบครัวให้ได้
“กินมาแล้ว”
เธอฝืนยิ้มแล้วตอบน้องเห็นสายตารักใคร่เทิดทูนที่มองมาก็รู้สึกผิด เธอเป็นพี่ที่แย่ไปไหม ที่เลือกทางเดินแบบนั้นให้กับตัวเอง
“กลับยังไงล่ะบลู รถเมล์ไม่หมดแล้วเหรอ”
เดือนเพ็ญมองลูกอย่างเป็นห่วง
“แท็กซี่น่ะแม่ แม่บลูได้งานทำแล้วนะ”
บุรฉัตรหลบตาแม่เล็กน้อย ก่อนจะพยายามยิ้มออกมาอย่างสดใส เดือนเพ็ญขมวดคิ้วมองลูก
“งานอะไร”
บุรฉัตรพยายามยิ้มกว้างที่สุดเท่าที่จะทำได้
“สำนักงานบัญชีน่ะแม่เขาต้องการผู้ช่วยพอดี เป็นงานพาร์ทไทม์ เขาให้ไปช่วยงานช่วงปิดงบ”
บีมถือน้ำมายื่นให้พี่สาว
“กินน้ำก่อนพี่ ดูเหนื่อยๆนะ”
บลูรับน้ำมาจากน้อง
“เมื่อคืนมีงานเลี้ยงฉลองกันจนดึก วันนี้ก็แวะไปคุยงานกับพี่เขาอีกเลยเหนื่อย”
บุรฉัตรเปิดกระเป๋าสตางค์ออก
“แม่เงินค่าคอมมิสชั่นจากการขายประกัน แม่เก็บไว้จ่ายค่าเทอมให้น้องนะ”
บุรฉัตรยื่นเงินปึกหนาให้แม่ เดือนเพ็ญมองอย่างตกใจ
“บลูทำไมมันเยอะขนาดนี้”
เธอยัดเงินใส่มือแม่
“ก็บลูขายเก่ง ไม่งั้นจะได้รางวัลไปเที่ยวเหรอแม่ แม่รับไปเร็ว รู้ไหมบลูเกร็งแทบแย่กลัวทำหาย”
เดือนเพ็ญมองออกไปทางหน้าบ้าน กลัวว่าจะมีใครรู้ว่าในบ้านมีเงินเยอะขนาดนี้ โดยเฉพาะไอ้ผัวตัวดีที่ไม่อยากให้รู้แม้แต่นิดเดียว
“พี่บลูทำไมมันเยอะจัง ทั้งหมดเท่าไหร่”
เกิดมาไม่เคยเห็นเงินจริงๆเยอะขนาดนี้มาก่อน
“สี่หมื่น บีมจะมีค่าเทอมแล้วนะ”
บุรฉัตรเอื้อมมือไปกอดคอน้อง แล้วโยกเบาๆ บีมยิ้มออกมาแล้วพึมพำ
“ขอบคุณนะพี่บลู”
แล้วเขาก็พูดอะไรไม่ออก เพราะตื้นตันไปหมด
“ทำไมเขาจ่ายเงินไวจังไหนว่าสิ้นเดือนไง”
เดือนเพ็ญถามอย่างแปลกใจ
“เจ๊พราวเขาส่งยอดเร็วน่ะแม่ ทางบัญชีเขาเลยตัดรอบจ่ายเร็ว”
เป็นคำตอบที่บุรฉัตรเตรียมไว้แล้ว เพราะรู้ว่าแม่ต้องถาม ใจอยากจะให้แม่เยอะกว่านี้เพราะในบัญชีเธอมีเงินตั้งสามแสนกว่าบาท แต่บอกแม่ไว้ก่อนหน้านี้แล้วว่าได้ค่าคอมจากการขายประกันเฮียมิกซ์เท่านี้ เลยต้องให้เท่านี้
เดือนเพ็ญเอาเงินออกมานับจำนวนหนึ่งแล้วยื่นคืน
“เอาไป บลูควรเก็บไว้ใช้ตามใจตัวเองบ้าง ซื้อเสื้อผ้าสวยๆใส่ หรือเอาไปซื้ออะไรที่อยากซื้อ”
บุรฉัตรโบกมือ
“ไม่เอาหรอกแม่เก็บไว้เถอะ บลูได้งานแล้วเงินเดือนตั้งหมื่นกว่าบาท ไหนจะงานPretty MC ที่อีแนทตี้หาให้อีก เดี๋ยวบลูก็หาได้อีกแม่ไม่ต้องห่วงนะ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Virgin Blue ซ่อนเสน่หา