Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 58

รู้สึกผิดที่ต้องโกหก แต่มันก็จำเป็น

“ขอให้เจริญๆนะลูก”

เดือนเพ็ญพูดอะไรไม่ออกนอกจากเอื้อมมือไปลูบหัวลูก ลูกคนนี้มันคือที่พึ่งของคนทั้งบ้านจริงๆ เกิดมายังไม่เคยถือเงินเยอะขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิต เธอยกแขนเสื้อขึ้นมาเช็ดน้ำตา ปลื้มใจที่มีลูกดีๆแบบนี้

“แม่ พรุ่งนี้บลูว่าจะออกไปอยู่ข้างนอกนะแม่ จะออกไปอยู่กับอีแนทตี้ สำนักงานบัญชีที่ทำมันอยู่แถวๆออฟฟิศเจ๊พราว เลยจะไปอยู่ด้วยกันเลยช่วยกันหารค่าห้อง แล้วก็เผื่อมีงานอีเวนท์ดึกๆจะได้ไม่ต้องกลับบ้านลำบาก”

เดือนเพ็ญมีสีหน้าเป็นห่วง ลูกสาวคนเดียว สวยมากด้วยออกไปอยู่ข้างนอกเองก็ต้องเป็นห่วงเป็นธรรมดา

“พี่บลูจะออกไปอยู่ข้างนอกเหรอ จะอันตรายไหม”

คนที่ออกปากเป็นห่วงก่อนแม่คือน้องชาย ที่รักพี่สาวคนนี้มาก

“ปลอดภัยสิบีมใครจะกล้ามาทำอะไรพี่ บีมก็รู้ว่าพี่น่ะปากจัดแค่ไหน”

บุรฉัตรโยกหัวน้องชายเล่นเพื่อให้บรรยากาศดูผ่อนคลาย

“จะไปพรุ่งนี้เลยเหรอบลู ทำไมรีบร้อนนัก”

อดใจหายไม่ได้ที่ลูกจะออกจากบ้าน

“วันมะรืนบลูต้องทำงานที่สำนักงานบัญชีแล้วล่ะแม่ แล้วอีกอย่างงานที่อีแนทตี้หาให้อาจจะได้เร็วๆนี้”

เดือนเพ็ญพยักหน้าเข้าใจแม้จะใจหายบ้างที่ลูกจะย้ายออกจากบ้าน แต่ก็ทำใจว่าพอลูกโตก็ต้องมีชีวิตของตัวเอง

“ดูแลตัวเองดีดีนะบลู จะทำอะไรให้ดูความปลอดภัยของตัวเองเป็นที่ตั้ง ที่ไหนที่อันตรายอย่าไป”

เดือนเพ็ญดึงลูกเข้ามากอด ซึ่งนานๆถึงจะได้กอดสักที

“จ้ะแม่ ไม่ต้องห่วงนะ บลูจะดูแลตัวเองดีดี แม่อยู่บ้านก็ดูแลตัวเองดีดีนะ อย่าเครียดมากเดี๋ยวบลูจะหาเงินให้แม่ใช้เอง”

บลูซบหน้าลงกับตักของแม่ รู้สึกผิดในใจที่ต้องโกหก แต่ก็ต้องทำเพื่อความอยู่รอดของครอบครัว ยังไงมันก็เสียตัวไปแล้ว หลังจากนี้คงต้องพยายามทำทุกอย่างให้คุณติณห์รักเธอให้ได้

แม้มันจะยาก แต่ก็จะทำ

คืนนั้นบุรฉัตรส่งข้อความไปบอกติณห์ว่าถึงบ้านแล้ว และจะย้ายไปอยู่ที่ห้องพรุ่งนี้แน่นอน

ติณห์ถามเธอหลายครั้งมากว่ามาได้แน่ใช่ไหม เขาถามบ่อยจนเธอแอบคิดเข้าข้างตัวเองแล้วนะว่าเขาคงจะหลงเธออยู่บ้าง

ตอนเย็นก็มีอะไรกันตั้งสองรอบ ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะหื่นกระหายขนาดนั้น ภาวนาว่าขออย่าให้เขาเบื่อเธอเร็วเกินไปนัก ถ้าวาสนามีคงจะทำให้เขารักเธอได้บ้าง

บุรฉัตรหันมามองหน้าน้องชายคนเล็กที่นอนอยู่ข้างๆ พรุ่งนี้ก็ไม่ได้นอนข้างบอสแบบนี้แล้ว นึกเป็นห่วงน้องขึ้นมาเพราะน้องคนนี้เธอเลี้ยงของเธอมาตั้งแต่เกิด ช่วงแม่ไปขายของไม่รู้ใครจะหาข้าวหาน้ำให้บอสกิน

ถ้าเป็นไปได้อยากให้แม่เลิกขายของมาก ตอนนี้เธอมีเงินเยอะจนแม่สามารถหยุดขายได้แล้ว แต่ถ้าให้หยุดแม่ต้องสงสัยแน่ ทำยังไงดีนะ

เธอมองบ้านเก่าๆที่อยู่มาหลายปี นึกถึงห้องที่คอนโดที่ตกแต่งไว้อย่างสวยงาม มีแอร์เย็นๆ แต่ที่นี่มีแค่พัดลม อยากให้แม่กับน้องได้นอนห้องแอร์สบายๆบ้าง

เธอสัญญากับตัวเองว่าวันหนึ่งจะทำให้ครอบครัวมีความเป็นอยู่ที่ดีกว่านี้ให้ได้

วันต่อมาเธอก็ถือกระเป๋าลงมาด้านล่าง พ่อนั่งอยู่ก่อนแล้ว

“จะไปไหนวะบลู”

เมื่อวานกลับมายังไม่ทันได้เจอหน้ากันเลย วันนี้จะถือกระเป๋าไปไหนอีก

“บลูได้งานทำแล้วนะพ่อ จะออกไปอยู่แถวที่ทำงาน”

เธอเข้าไปกอดพ่อ รู้สึกใจหายที่ต้องออกไปอยู่ที่อื่น

“เออ รู้แล้วว่าแต่แกเถอะ ไปถึงแล้วโทรมาบอกด้วยจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง แล้วก็ดูแลตัวเองดีดีนะ ไปอยู่กับใครล่ะ”

บารมีถามอย่างอดเป็นห่วงไม่ได้

“อีแนทตี้น่ะพ่อ อยู่แถวที่ทำงานมัน พอดีอยู่ใกล้กับที่ทำงานบลู พ่อไม่ต้องห่วงนะ”

บารมีพยักหน้า ใจหายแปลกๆลูกไม่เคยแยกไปอยู่ที่อื่น

อาจจะดูเหมือนเขาไม่สนใจความเป็นไปในครอบครัว แต่จริงๆลึกๆในใจก็เป็นห่วงลูก แต่เขามันคนไม่เอาไหน ได้แต่ฝากความหวังลมๆแล้งๆไว้กับหวยไว้กับการพนัน

พอผิดหวังก็เอาความรู้สึกไปลงกับขวดเหล้า เมาๆไปเสียจะได้ไม่ต้องเผชิญหน้ากับความละอายใจว่าเขามันไม่ได้เรื่อง

ยิ่งมองเห็นเมียรักที่เคยรับปากก่อนแต่งงานว่าจะรักจะดูแลอย่างดีต้องลำบากหาเงิน ก็ยิ่งละอายใจ

แต่พยายามจะทำให้ชีวิตให้มันดีขึ้นก็ทำไม่ได้ เลยกลายเป็นคนขี้แพ้อยู่แบบนี้

“เออ โชคดีนะบลู ดูแลตัวเองดีดี อย่าไปไว้ใจใครให้มากนัก อยู่ที่ห้องก็ล็อกประตูให้ดี พยายามอย่ากลับดึกเกินไปนัก มีอะไรก็โทรมา”

บารมีลูบหัวลูก ใจหายที่ลูกสาวจะออกไปอยู่ที่อื่น

“ไม่ต้องห่วงนะพ่อ บลูดูแลตัวเองได้ ฝากพ่อดูน้องมันด้วยนะ บลูเป็นห่วงบอสมัน อย่าทะเลาะกับแม่นะพ่อ ใจเย็นๆนะ มีอะไรก็ค่อยๆพูดกัน บลูสัญญาว่าจะทำให้ครอบครัวเราดีกว่านี้ แต่พ่อต้องอยู่กับบลูนานๆนะ อย่าไปกินเหล้าเดี๋ยวอายุสั้น รอดูบลูรวยนะพ่อ”

บุรฉัตรน้ำตาซึมบอกกับพ่อ จริงๆแล้วเธอรักพ่อมาก ตอนเป็นเด็กพ่อกับเธอสนิทกันมาก พ่อชอบพาเธอขี่คอเดินไปเที่ยวตลาด

เวลาขี่คอพ่อ เธอรู้สึกว่าตัวเองเจ๋งมาก ตัวสูงสุดๆ แต่ไม่รู้ว่าพ่อคนเดิมของเธอหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่