Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 59

คงตั้งแต่พ่อลาออกจากงานตอนที่เธอเป็นเด็กล่ะมั้ง หลังจากนั้นพ่อก็เปลี่ยนไป

บารมีพูดอะไรไม่ออก ได้แต่มองลูกเดินหิ้วกระเป๋าออกจากบ้านไปอย่างเป็นห่วง

บุรฉัตรใช้คีย์การ์ดเปิดห้องแล้วก็หิ้วกระเป๋าเป้ใบเล็กเข้าห้องไป ข้าวของเธอไม่มีอะไรมาก จริงๆห้องนี้มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบทุกอย่าง เธอหิ้วกระเป๋าเข้ามาอยู่ได้เลย เธอแอบเห็นว่ามีพวกครีมทาผิวของผู้หญิงที่เปิดใช้แล้ววางอยู่ คงจะเป็นของผู้หญิงคนเก่าของเขาล่ะมั้ง

ถ้าคิดแบบคนคิดมาก เธอก็เป็นผู้หญิงขายตัวโดยสมบูรณ์แบบใช้เรือนร่างแลกเงิน แต่ถ้าคิดแบบนั้นก็บั่นทอนจิตใจตัวเองเปล่าๆ

คิดใหม่ว่าเป็นนางเอกที่กำลังพยายามพิชิตใจพระเอกผู้สูงศักดิ์ทำให้เขาตกหลุมรักให้ได้ คิดแบบนี้ก็ดูเป็นนิยายรักโรแมนติกขึ้นมาทันทีเลย

เอาน่ะบลูชีวิตของเราจะดีหรือเลวขึ้นอยู่ที่มุมในการมอง ในเมื่อมองแย่แล้วมันบั่นทอนจิตใจตัวเอง จะมองให้มันแย่ทำไม สู้มองให้มันดีไม่ดีกว่าหรือไง

เสียงข้อความในโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น ติณห์ส่งมา

ติณห์: บลูออกมาหรือยังครับ

ไหนบอกว่าไม่ค่อยว่างเป็นคนไม่ค่อยมีเวลาอ่านข้อความ ให้เธอส่งหาเขาเท่าที่จำเป็นไง แต่ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงเที่ยงวันนี้ ติณห์ส่งหาเธอหลายรอบแล้วนะ พิลึกคน

บลู : เพิ่งมาถึงค่ะ

ติณห์ : เดี๋ยวตอนเย็นผมพาแวะไปซื้อของเข้าห้องรวมถึงของใช้ส่วนตัวของบลูด้วย สักห้าโมงเย็น รอกินข้าวพร้อมกันนะ

บุรฉัตรยิ้มออกมา เนี่ย จะไม่ให้คิดได้ยังไงว่าเขามีใจ ดูเขาหลงเธอขนาดนี้

บลู : ค่ะบลูรอนะคะ

บุรฉัตรส่งสติกเกอร์ไปให้เขาหลังข้อความ แล้วก็จัดการเอาเสื้อผ้าเข้าตู้

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีก บุรฉัตรวางมือจากการจัดของเดินมาดู

เฮียมิกซ์ส่งข้อความมา ตายแล้วลืมเฮียมิกซ์ไปเลย รับปากเฮียว่าจะให้เฮียเลี้ยงข้าว นี่ก็ถึงกำหนดที่นัดไว้แล้ว จะขายแล้วเทเฮียก็ไม่ได้

เพราะตามจรรยาบรรณของตัวแทนที่ดี เธอต้องดูแลเขา แม้ว่าเรื่องให้เขาเลี้ยงข้าวจะไม่อยู่ในกฏของตัวแทนเลยก็ตาม

Mix : บลูจ๋า ทำอะไรอยู่

บลู : เก็บของอยู่ค่ะเฮีย บลูย้ายมาอยู่ข้างนอกพอดีได้งานทำแล้ว

บุรฉัตรตอบไปอย่างคนที่ต้องรักษาความสัมพันธ์ในฐานะตัวแทนกับลูกค้า ลูกค้าดีดีสามารถพาลูกค้าคนใหม่ๆเข้ามาได้อีกเยอะ เธอต้องรักษาความสัมพันธ์ต่อเขาให้ดี

Mix : เรื่องที่เรานัดกันไว้ว่าไงครับ บลูสะดวกให้เฮียเลี้ยงข้าวเมื่อไหร่ บลูย้ายไปอยู่ที่ไหน เฮียไปหาได้ไหม

บลู : พอดีบลูเพิ่งได้งานใหม่ ขอบลูเคลียร์งานสักสองสามวันก่อนได้ไหมคะเฮียแล้วบลูแจ้งวันที่บลูสะดวกอีกที

Mix : ได้สิ แต่บลูอย่าให้เฮียรอนานนักนะ เฮียคิดถึง บลูย้ายไปอยู่แถวไหน แบบนี้ตอนเย็นเฮียก็ไม่เจอบลูอีกน่ะสิ

บลู : แถวรัชดาน่ะเฮียไกลอยู่นะ บลูเลยต้องย้ายมาอยู่ข้างนอกนี่ไง

Mix : อ้าวเหรอ เฮียมีคอนโดแถวนั้น บลูไปอยู่กับใคร ถ้าทำงานแถวนั้นไปอยู่ห้องเฮียไหม

บลู : อยู่กับแนทตี้น่ะเฮีย เฮียรู้จักแนทตี้ใช่ไหม บลูได้ห้องแล้ว ขอบคุณเฮียมากค่ะ แต่ไม่รบกวน

Mix : ไม่รบกวนหรอก บลูไม่ต้องเกรงใจเฮียนะ มีอะไรให้เฮียช่วยบอกเฮียได้เลย

บลู : ถ้าเฮียอยากช่วย แนะนำลูกค้ามาซื้อประกันให้บลูบ้างนะคะ

ก่อนหน้านี้เขากระตือรือร้นมากที่จะรอฟังพรีเซนต์ทริปนี้ เพราะอยากไปฝรั่งเศส ไม่ใช่เพราะอยากไปเที่ยวไม่ได้สนใจเรื่องเที่ยวสักนิด เพราะฝรั่งเศสเขาไปบ่อยมากเนื่องจากมีลงทุนด้านอสังหาริมทรัพย์อยู่ที่นั่น แต่ที่ตื่นเต้นเพราะมีใครบางคนไปเรียนที่นั้นต่างหาก

“ไม่ดีกว่าให้ทางฝ่ายที่เกี่ยวข้องเข้าฟังแทนก็แล้วกัน”

ติณห์ปิดคอมและคว้ากระเป๋าเอกสาร

“คุณติณห์จะกลับเลยเหรอคะ”

สุดารัตน์ถามอย่างแปลกใจ เพราะนี่ยังไม่ห้าโมงเย็นเลยด้วยซ้ำ เขาจะรีบไปไหนปกติบอสแทบจะไม่เคยออกจากออฟฟิศก่อนเวลาเลิกงาน

“ใช่ ไม่มีอะไรแล้วไม่ใช่เหรอ”

ติณห์ถามอย่างแปลกใจ

“ค่ะไม่มีค่ะ”

สุดารัตน์รับแฟ้มแล้วก็ก้มหัวให้เจ้านายเล็กน้อย มองตามหลังคุณติณห์ที่ยิ้มแบบคนอารมณ์ดีและผิวปากเบาๆด้วย

“แปลกจังอารมณ์ดีเรื่องอะไร”

สุดารัตน์มองตามเจ้านายอย่างสงสัย

ห้าโมงครึ่งเสียงกดกริ่งหน้าห้องของบุรฉัตรก็ดังขึ้น เธอส่องตาแมวมองดู เห็นเป็นติณห์ยืนอยู่ก็รีบเปิดประตูให้

ติณห์ในชุดสูทแบบนี้ดูหล่อมาก เธอไม่เคยเห็นเขาในเสื้อผ้าแบบนี้มาก่อนเลย โอ๊ยเท่ห์สุดๆ

“คุณติณห์มาเร็วจัง”