Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 60

นั่นสิแปลกใจตัวเองเหมือนกัน รู้แต่ว่าดูนาฬิกาอยู่เป็นระยะว่าเมื่อไหร่จะหกโมงเย็นสักที พอเซ็นเอกสารหมดก็ทำใจรอเวลาหกโมงเย็นไม่ไหว นี่เลยเป็นการเลิกงานก่อนเวลาเป็นครั้งแรกในรอบปีเลยทีเดียว

“ก็ไม่มีงานแล้ว เลยจะมาพาบลูไปซื้อของ”

บุรฉัตรพยักหน้า

“ไปกันเลยไหมคะ”

ติณห์ฉุดเธอไว้ แล้วจ้องดวงตาคู่สวยที่เขาโปรดปรานมากเป็นพิเศษรองลงมาจากสองเต้าขาวอวบของเธอ

“เดี๋ยวสิ”

บุรฉัตรเลิกคิ้วมองเขา แทนคำถาม แต่ในใจเต้นรัว อย่านะ อย่านะ อย่ามามองด้วยสายตาแบบนี้นะ จุดติดง่ายนะเออ

บุรฉัตรคิดอยู่ในใจ ไม่รู้เป็นยังไงอยู่ใกล้ๆเขาที่ไรมันซ่าบซ่าน อยากให้เขาคลอเคลียอยู่ตลอดเวลา มันแปลกไหมนะ หรือเธอจะเป็นโรคขาดผู้ชายไม่ได้

“หิวเหรอบลู”

ติณห์ยิ้มแล้วมองสบตาเธอ

“ไม่นะคะ บลูยังไม่หิวเพิ่งกินข้าวไปสองชั่วโมงที่แล้วเอง”

บุรฉัตรสงสัยว่าเขามาถามอะไรเธอตอนนี้ ตอนที่กำลังลุ้นว่าเขาจะจูบไหม

“ไม่หิวทำไมทำหน้าเหมือนอยากจะกินผมขนาดนั้นล่ะ”

ติณห์ก้มลงกระซิบข้างหูเธอ แล้วหัวเราะเบาๆก่อนจะงับที่ข้างใบหูของเธอ บุรฉัตรขนลุกไปหมดกับสัมผัสของเขา

ติณห์มองหน้าเหรอหราของคนตรงหน้าแล้วก็อดขำออกมาไม่ได้ นี่เธอไม่รู้ตัวเลยใช่ไหมว่ามองเขายังไง

“อย่าไปมองใครเขาแบบนี้เชียวนะ”

เขาขยี้ผมของเธอเบาๆ เด็กคนนี้ดูน่ารักพอๆกับน่ารังแก รังแกบนเตียงนะ

“บลูมองคุณยังไง”

เธอถามอย่างสงสัยเธอก็ว่าเธอก็มองธรรมดานะ เอิ่ม แต่ก็แอบคิดว่าหล่อนิดนึงแล้วก็รู้สึกว่าเขาเซ็กซี่กว่าทุกวันในชุดทำงานแบบนี้ แค่นี้เลย ไม่ได้คิดอะไรมากกว่านี้เลย

“ก็มองเหมือนอยากให้ผมทำอะไรต่อมิอะไรกับบลูเหมือนเมื่อวาน”

ติณห์ยิ้มร้ายๆใส่เธอ

“บ้าคุณกล่าวหาบลู บลูแค่..แค่”

แค่อะไรดี จะบอกว่าเขาเซ็กซี่ก็จะดูไม่งาม

“แค่อะไรไหนบอกมาสิ”

เขาดึงเธอเข้ามาใกล้ แล้วดันคางเธอขึ้นมองเธอที่ก้มหน้าพยายามหลบสายตาเขาดูวุ่นวาย น่ารักดี

“แค่รู้สึกว่าคุณติณห์ในชุดทำงานแบบนี้ดูเซ็กซี่จัง”

บุรฉัตรตอบเสียงเบา นึกเขินเหมือนกันที่ต้องมาพูดอะไรแบบนี้

ติณห์รู้สึกว่าหัวใจเต้นผิดจังหวะไประดับหนึ่งเมื่อได้ยินคำชมว่าเซ็กซี่จากปากคนตัวน้อย ไม่เคยมีใครชมเขาแบบนี้มาก่อนเลย

คนอย่างเขาเนี่ยนะเซ็กซี่

เมื่อมองแก้มแดงๆของเธอแล้วก็อดไม่ได้ที่จะก้มลงไปสูดกลิ่นหอมที่ข้างแก้ม หน้าใสๆที่แทบจะไม่มีเครื่องสำอางบนใบหน้าเลยล่ะมั้งแต่กลับมีกลิ่นหอมชวนดม ที่ทำให้คึกคักทุกครั้งที่ได้กลิ่น

ยิ่งอยู่ใกล้เธอเขายิ่งรู้สึกว่าเหมือนตาแก่ตัณหากลับเข้าไปทุกที

พนักงานเชิญเธอไปวัดตัวเพื่อหาไซส์ที่เหมาะสมที่สุดให้

บุรฉัตรจะบ้าตายแค่ชุดชั้นในหนึ่งโหลรวมชุดนอน และมีชุดว่ายน้ำอีกสามชุด แค่นี้ติณห์จ่ายไปครึ่งแสน

โอ๊ยเงินครึ่งแสนที่บ้านเธอใช้กันตั้งหลายเดือน จ่ายค่าเทอมให้บีมได้เลย เสียดายเงินจริงๆ

แต่คนที่จ่ายเงินดูเหมือนจะอารมณ์ดีมาก ยิ้มกว้างอยู่ตลอดเวลา อะไรจะมีความสุขขนาดนั้น

ออกจากร้านขายชุดชั้นใน ติณห์ก็พาเธอไปซื้อเสื้อผ้าที่ใส่ในชีวิตประจำวัน ร้านนี้เขาบอกพนักงานเอง

“อยากได้ชุดที่ใส่ในชีวิตประจำวันเอาสมวัยครับช่วยเลือกให้สักสิบชุดแล้วก็ชุดออกงานพวกเดรสสวยๆสักสี่ห้าชุดนะครับ ขอรองเท้ากับกระเป๋าเข้าชุดกัน อ้อขอพวกชุดทำงานแบบเป็นทางการติดไปสักสี่ห้าชุดด้วยนะครับ”

บุรฉัตรหันมามองเขาอย่างตกใจ นี่เขาจะซื้อไปทำไมเยอะขนาดนั้น แล้วดูราคาแต่ละชุดนะ

เสื้อยืดธรรมดาตัวละพันโอ๊ยจะบ้าตาย ตัวละแปดสิบตามตลาดนัดเธอก็ใส่ได้ เอฟมาจากแม่ค้าขายเสื้อผ้ามือสองตัวละยี่สิบบาทสวยๆมีเยอะไป ไม่เห็นต้องจ่ายแพงขนาดนี้

คนรวยนี่ใช้เงินไร้สาระมาก

และร้านนี้ติณห์หมดเงินไปเกือบสามแสน เมื่อเห็นยอดบุรฉัตรก็เข่าอ่อนเอาดื้อๆ เธอมองบัตรเครดิตที่เขายื่นให้พนักงานเอาไปรูด ด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์

ถ้าสนิทกันมากกว่านี้ วันหลังเธอจะบอกเขาว่าขอเงินแค่หมื่นเดียวเธอจะไปซื้อเองตามตลาดนัด แล้วเงินที่เหลือโอนเข้าบัญชีเธอเถอะ เธอเสียดาย

“คุณติณห์คะมันเยอะมากแล้วนะคะ”

บุรฉัตรดูของในมือที่หิ้วมาแค่บางส่วนสำหรับการใส่ในวันพรุ่งนี้ ที่เหลือเขาให้พนักงานเอาไปส่งที่คอนโดของเธอ

ขนาดหมดเงินไปเกือบสี่แสนติณห์ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด บุรฉัตรอยากจะเป็นลมมากในนาทีนี้ เสียดายเงินสุดๆ

“ทำไมล่ะ ไม่ดีใจเหรอที่ผมซื้อให้เยอะขนาดนี้”