Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 7

“พ่อ! เดี๋ยวสิพ่ออย่าเพิ่งไป”

บุรฉัตรเรียกตามบิดาที่เดินออกจากบ้านไปแล้ว นี่ไงสาเหตุที่ตาขวากระตุก

อีท่านี้นะเงินรางวัลสี่พันที่ได้มาจากการถูกลอตเตอรี่ต้องหายวับไปในพริบตากับขวดเหล้าแน่ๆ แล้วพอเมาก็จะกลับมาทะเลาะกับแม่เหมือนเดิม

บารมีไม่สนใจเสียงเรียกของลูกสาวเลยสักนิด เดินออกจากบ้านไปไม่สนใจว่าคนในบ้านจะเป็นยังไงด้วยซ้ำ

แม้จะเดินสวนกับลูกชายคนกลางที่เพิ่งเดินเข้ามาถึงบ้าน ลูกทักเขาก็ไม่หยุดคุยกับลูกชายเลยสักนิดเดียว

“พี่บลูพ่อเป็นอะไร”

บีมถามพี่สาวทันทีที่มาถึงบ้าน เห็นบิดาเดินออกจากบ้านไปท่าทางหงุดหงิด

“ไม่มีอะไรหรอกบีม อย่าไปสนใจเลย หิวไหมล่ะ กินข้าวมาหรือยัง พี่เก็บเป็ดย่างไว้ให้ ไปกินสิ”

บุรฉัตรดันหลังน้องเข้าบ้าน ไม่อยากให้น้องต้องเป็นกังวล

บีมเดินเข้าบ้านเห็นแม่ชันเข่าข้างหนึ่งมาวางบนเก้าอี้ ซึ่งเป็นท่าที่เขารู้ว่าแม่จะนั่งแบบนี้เวลาแม่มีเรื่องกลุ้มใจ สงสัยที่พ่อออกไปไม่แคล้วต้องทะเลาะกันอีกแน่ๆ

“ทะเลาะกับพ่อเหรอแม่”

แม่ส่ายหน้าแล้วเอาขาลงวางที่พื้น ก่อนจะบอกเขาว่า

“ไม่มีอะไรหรอก มากินข้าวมา”

บุรฉัตรเปิดที่ครอบจานเป็ดย่างในส่วนที่เก็บเอาไว้ ออกแล้วตักข้าวมาให้น้อง

“เป็นยังไงบ้างล่ะ ไปติวมาเหรอ ครูเขาติวดีไหม”

บีมตักข้าวเข้าปากอย่างคนที่กำลังหิว ทุ่มกว่าแล้วกินข้าวตั้งแต่เที่ยง ใช้พลังงานสมองไปเยอะมาก ร่างกายต้องการสารอาหารอย่างเร่งด่วน

“ดีพี่ มันเป็นออนไลน์จากติวเตอร์ดังๆบริษัทที่ขายเครื่องดื่มบำรุงสมองเขาจัดติวออนไลน์ส่งสัญญาณให้โรงเรียนต่างๆเข้าร่วมรับชม วันนี้เขาติวเรื่องความถนัดทางแพทย์”

บุรฉัตรมองน้องตักข้าวเข้าปากอย่างเอ็นดู ท่าทางจะหิวมาก เคี้ยวข้าวคำใหญ่มาก แต่ก็ตอบคำถามพี่ไปด้วย เธอรินน้ำใส่แก้วให้น้อง

“แหมบีมไม่รู้อะไรสะแล้ว สมัยนี้นะไม่จำเป็นต้องรอให้เรียนจบก็ทำงานได้เลยถ้าเรามีลู่ทางที่ดี นี่พี่จะไปขายประกันชีวิต อาชีพที่ไม่จำเป็นต้องใช้วุฒิการศึกษา แค่มีความสามารถขายเก่งก็หาเงินได้แล้ว และรายได้ขึ้นอยู่ที่ความสามารถ ไม่ได้ขึ้นกับวุฒิที่เรียนมาเสียหน่อย บีมก็รู้ว่าพี่ขายของเก่งแค่ไหน”

บุรฉัตรยืดอกขึ้นแล้วยกมือมาตบอกตัวเองเบาๆให้รู้ว่าตัวเองเก่งมาก

“พี่บลู บีมขอบคุณนะ”

บีมกลืนก้อนแข็งๆลงคอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรที่ดีไปกว่านี้เขารู้ว่าพี่สาวอยากให้เขาสบายใจที่จะยอมรับมัน มันก็เหมือนตอนที่พี่ยกไอติมให้เขาหลังจากชิมไปแค่คำเดียวแล้วพี่บ่นว่าไม่เห็นอร่อยเลยนั่นแหละ

“อืมตั้งใจเรียนก็พอนะ เป็นหมอให้ได้”

บุรฉัตรตบไหล่น้องเบาๆ

เดือนเพ็ญมองภาพพี่กับน้องคุยกันแล้วต้องปาดน้ำตาแล้วรีบเดินเข้าครัวไป

น้อยใจในชะตาชีวิตเหลือเกินที่ทำได้แค่นี้ จะเลี้ยงลูกให้ดีกว่านี้ก็ไม่มีปัญญา

บุรฉัตรมองตามหลังแม่แล้วถอนหายใจออกมา สักวันเธอจะทำให้ครอบครัวของเธอสบายกว่านี้ให้ได้