Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 6

“แหมมึงนี่มันยังไงนักหนาวะ ชอบขัดกูเสียจริงๆ เลย”

บุรฉัตรจิ้มแตงโมตรงหน้ามายื่นให้พ่อ เมื่อเห็นผู้เป็นพ่อเริ่มอารมณ์ไม่ดี

“เอา เอา กินแตงโมไปก่อนพ่ออย่าเพิ่งอารมณ์เสีย”

เพราะถ้าอารมณ์เสียขึ้นมาเดี๋ยวจะพาลทะเลาะกับแม่อีก เธอขี้เกียจฟัง

“เนี่ยแกดูสิตาแก่ บลูมันก็ต้องออกจากโรงเรียนแล้ว แกไม่คิดจะช่วยหาเงินมาให้มันเรียนบ้างหรือไง เงินที่หามาได้ ก็อย่าเอาไปลงแต่กับขวดเหล้า กับ หวยให้มันมากนัก อย่าลืมว่าแกมีลูกอยู่ตั้งสามคน เดี๋ยวบีมมันก็ต้องเข้ามหาวิทยาลัย ถ้ามันสอบหมอขึ้นมาได้จริงๆ จะเอาเงินที่ไหนมาส่งมันเรียนห๊าเคยคิดบ้างไหม”

พูดเรื่องนี้แล้วขึ้น วันๆไม่เคยคิดอะไรนอกจากหาแต่เลขเด็ด

ถ้าเงินไม่หมดก็ไม่เคยคิดจะดิ้นรนออกไปหางานทำ นี่ดีนะไม่มีหนี้มีสินที่ไหนให้ต้องกังวล แต่ไอ้ผัวตัวดีมันจะเคยคิดบ้างไหมว่าบ้านก็ยังต้องเช่า ข้าวก็ยังต้องซื้อ ค่าเทอมลูกก็ยังต้องจ่าย

ทุกวันนี้ออกไปขายของทุกวันไม่เคยมีวันหยุด แต่ถึงขนาดนั้นลำพังแค่หาเงินให้ลูกไปโรงเรียนในแต่ละวันก็ลำบากจะแย่แล้ว

ยิ่งมาปีนี้เศรษฐกิจมันแย่มาก ขายอะไรก็ไม่ได้เงินเหมือนแต่ก่อน ของเหลือทุกวันทุนหายกำไรหดไปหมดแล้ว

“โอ๊ย แม่มึง มึงจะบ่นไปทำไม มันต้องใช้เงินวันพรุ่งนี้เสียเมื่อไหร่ ถ้ามันสอบติดก็อีกตั้งหลายเดือนกว่าจะถึงกำหนดจ่ายค่าเทอม มีเวลาหาถมเถไป”

มีเวลาหาถมเถไปงั้นเหรอ มันขึ้น พอได้ฟังแล้วมันขึ้น

“ไอ้แก่ มีเวลาหาถมเถไปอะไรห๊า ถ้าบีมมันสอบติดอีกไม่เกินสองเดือนก็ต้องจ่ายแล้ว เรียนหมอมันต้องจ่ายกี่บาทแกรู้หรือยัง ฉันหามาทั้งชีวิตฉันยังไม่มีเงินเก็บสักบาท แล้วจะเอาปัญญาที่ไหนไปหาเงินหมื่นมาจ่ายค่าเทอมให้ลูก ไหนแกบอกมาสิ”

พลาดจริงๆที่เอาคนแบบนี้มาเป็นผัว ตอนนั้นไม่น่าหลงรูปหลงคารมมันเลยจริงๆ เห็นว่ามันหล่อพูดจาดีเลยใจง่ายเอามันมาเป็นผัว

นี่ถ้ารู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้นะ จ้างให้เธอก็ไม่เอา

“โอ๊ยมีเวลาซื้อหวยอีกตั้งหลายงวด งวดหน้าเนี่ยเดี๋ยวรางวัลที่หนึ่งเลย”