Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 71

บุรฉัตรอดใจหายไม่ได้ หนึ่งเดือนที่อยู่ด้วยกันมา ติณห์มาค้างกับเธอแทบทุกวัน เขาแทบจะไม่ได้กลับห้องของเขาเลยด้วยซ้ำ ซึ่งเธอชอบมาก อยากให้เป็นแบบนี้ไปตลอด แต่ไม่แน่ใจว่านี่คือช่วงเวลาข้าวใหม่ปลามันที่ติณห์แค่ติดใจเธอหรือเปล่า

เซ็กส์ที่ไม่มีความรัก มันทำให้เธอเหน็บหนาว เธอไม่ลืมว่าเขาแค่ซื้อเธอมา แม้ว่าติณห์จะดีกับเธอก็ตาม

“ใช่คงต้องกลับไปให้หม่าม๊าเห็นหน้าหน่อย”

ติณห์ลุกขึ้นทั้งตัวเปลือยเปล่า เขาเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาผูกเอว หันมามองเธอ

“บลูไปไหนหรือเปล่า”

ติณห์ไม่อยู่เธอกลับบ้านบ้างดีกว่า คิดถึงพ่อแม่น้อง

“บลูคงจะกลับบ้านค่ะ เอ่อคุณติณห์คะอาทิตย์หน้าบลูมีรับงานMC ไว้นะคะ แต่เป็นงานช่วงกลางวันจัดที่ห้าง”

ติณห์ฟังแล้วก็แค่พยักหน้า ตามข้อตกลงคือเธอสามารถใช้ชีวิตส่วนตัวได้ตามปกติ ทำงานอื่นได้ เรียนหนังสือได้ กลับบ้านได้

จริงๆเขาไม่ควรมาค้างกับเธอด้วยซ้ำปกติกับผู้หญิงคนอื่นเขาจะแค่มาปลดปล่อยเสร็จแล้วก็กลับไปนอนที่เพนท์เฮาส์

แต่กับบุรฉัตรบอกตรงๆว่าติดใจ และดูจะติดใจมากเกินไปหน่อย สงสัยต้องห่างๆบ้าง นี่แค่เดือนเดียวเอง ถ้าต้องอยู่ด้วยกันสองปี ก็ไม่ควรจะมาถี่ขนาดนี้ เพราะอาจจะทำให้เบื่อเร็วเกินไป

“ได้ตามสบายเลย บลูทำงานได้”

ติณห์พูดจบก็เดินเข้าห้องน้ำไป บุรฉัตรมองตามอย่างไม่ค่อยเข้าใจ เขาไม่พอใจหรือเปล่าที่เธอจะไปทำงาน ไม่มั้ง ติณห์บอกเองว่าทำได้เลย

อย่าคิดมากสิอีบลู

ในวันที่ติณห์กลับบ้านบุรฉัตรก็ถือโอกาสกลับบ้านเช่นเดียวกัน

เธอซื้อพิซซ่าร้านดังกลับไปฝากน้องซื้อเสื้อสวยๆไปฝากพ่อกับแม่ และกดเงินไปให้แม่สี่หมื่น

หลังจากอยู่กับติณห์ครบเดือน เขาก็โอนเงินเข้าบัญชีเธอหกหมื่นบาท ตรงตามเวลาเป๊ะ

“บลูเงินอะไรทำไมเยอะนัก เดือนที่แล้วก็ให้แม่มาตั้งสี่หมื่น”

บุรฉัตรที่เดินตามแม่มาหลังบ้านแอบยื่นเงินให้แม่ไม่ให้พ่อรู้ กลัวพ่อจะเห็นว่ามีเงิน เงินส่วนนี้เธออยากจะให้แม่เก็บไว้ ใช้จ่ายในครอบครัว

“บลูทำงานตั้งหลายอย่างแม่ ทั้งงานขายประกัน งานพริตตี้ งานที่สำนักงานบัญชี เลยได้เยอะหน่อย”

บุรฉัตรพยายามสบตาแม่เมื่อเห็นแม่มองมาอย่างสงสัย

“ทำงานเยอะขนาดนี้มีเวลาพักผ่อนเหรอบลู”

เดือนเพ็ญอดมองดูลูกอย่างเป็นห่วงไม่ได้ แต่จะว่าไปบุรฉัตรสวยขึ้นทุกทีที่กลับบ้าน เวลาแต่งตัวดีดีแบบนี้ลูกสาวคนเดียวของเธอ สวยมาก สวยจนไม่น่าเชื่อว่าจะโตมาในบ้านหลังเล็กๆแบบนี้

“มีสิแม่ แม่ไม่ต้องห่วงนะ บลูไหว บลูอายุยังน้อยแข็งแรงจะตาย”

เดือนเพ็ญมองลูกอย่างภูมิใจ ลูกคนนี้มันเก่งจริงๆ ไม่เคยทำให้ผิดหวังเลย

“ขอบใจนะบลู แม่ขออวยพรให้แกเจริญๆนะ เงินจำนวนนี้แม่จะเก็บไว้ให้บีมมันเรียนแล้วก็จะพาบอสไปหาหมอ แม่จะใช้อย่างประหยัด นี่เจ้าของบ้านเช่าก็เปรยๆว่าอยากจะได้บ้านคืนเพราะปีหน้าลูกเขาจะแต่งงาน เห็นว่าอยากจะรื้อบ้านปลูกเรือนหอให้ลูก”

เดือนเพ็ญพูดอย่างกังวล บ้านเช่าหลังนี้อยู่ไม่ไกลจากเซเว่นที่แม่เธอขายของอยู่ และเจ้าของก็ให้เช่าราคาถูก ถ้าจะย้ายไปอยู่ที่อื่นก็เกรงว่าจะไกลจากทำเลขายของ และค่าเช่าก็จะแพงขึ้น

“สาธุจ้า บลูก็ขอให้พ่อแข็งแรงๆนะ จะได้อยู่ดูบลูรวย อยู่รอดูบลูซื้อบ้านใหม่ให้พ่อนะ แล้วก็นี่เงินเดือนเดือนนี้ เอาไว้ซื้อข้าวกินนะพ่อ อย่าเอาไปซื้อเหล้ากินล่ะ พ่อเอาไปซื้อข้าวบลูจะได้เจริญๆขึ้นไปอีกถ้าพ่อซื้อเหล้าแทงหวยบลูจะบาปเอานะพ่อ”

บุรฉัตรยื่นธนบัตรแบงค์สีเทาให้พ่อหลายใบ บารมีถึงกับน้ำตาซึมเอื้อมมือมารับเงินจากลูกมือสั่น ไม่ใช่ดีใจที่ได้เงินเยอะ แต่ดีใจที่ลูกมันกตัญญูและหาเงินเก่ง ภูมิใจจริงๆ

“ขอบใจลูก ขอบใจ ขอให้รวยๆยิ่งขึ้นไปนะ”

บุรฉัตรมองภาพพ่อกับแม่แล้วก็น้ำตาซึม เอาวะ สู้สักตั้งจะหาเงินซื้อบ้านให้พ่อกับแม่ให้ได้

ติณห์เดินเข้าบ้านก็เห็นมารดากับน้องสาวกำลังนำชุดเครื่องเพชรมาล้างทำความสะอาด

“หม่าม๊าสวัสดีครับ”

ติณห์นั่งลงข้างมารดาแล้วหอมแก้มเต่งตึงของคนเป็นแม่ที่อายุขึ้นเลขหกแล้วยังสวยอยู่เลย

“อ้าวอาติณห์มาแล้วเหรอลูก กินอะไรมาหรือยัง”

เขาออกจากห้องมาพร้อมกับบุรฉัตรส่งเธอขึ้นแท็กซี่ในจุดที่เธอต้องการแล้วเขาก็กลับเพนท์เฮาส์แวะไปเอาของเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่แล้วก็ขับรถกลับมาบ้าน

“ยังเลยครับ”

ติณห์หยิบแหวนเพชรมาดู แหวนสวยมากจำได้ว่าเป็นแหวนเก่าที่ป๊าใช้หมั้นหม่าม๊า แต่พอป๊าเสียหม่าม๊าก็ถอดเก็บไว้ บอกว่าจะเอาไว้ให้เขาใช้ขอผู้หญิงแต่งงาน

“แหวนหมั้นหม่าม๊า ติณห์ใกล้จะได้ใช้หรือยังลูก หม่าม๊าเอามาขัดรอเลยนะ”

ติณห์อมยิ้มในใจคิดไปถึงศศินา เขายังส่งข้อความหาเธอเรื่อยๆ เธอก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง แต่เขาก็ยังส่งไปอาทิตย์ละสองสามครั้ง อีกสองเดือนเขาต้องไปฝรั่งเศส คงจะได้เจอกัน