Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 72

“ยังหรอกครับหม่าม๊า”

“พี่ติณห์จะไปฝรั่งเศสไม่ใช่เหรอ แวะไปหาใครด้วยหรือเปล่า สนใจพกแหวนไปด้วยไหม เผื่อได้ใช้”

ตวงพรน้องสาวคนเดียวของเขากระเซ้า เพราะเธอรู้จักกับศศินาผู้หญิงที่เขาชอบ

“พกอะไรล่ะตวง นี่พี่ส่งข้อความหาคุณนา เธอก็อ่านบ้างไม่อ่านบ้าง แทบจะไม่ได้คุยกันเลย”

ติณห์ตอบน้องสาว เชิงปรับทุกข์ ถ้าช่วงนี้เขาไม่มีบุรฉัตรมาทำให้คลายเหงา คงจะฟุ้งซ่านกว่านี้ ชั่วแวบที่คิดถึงแม่สาวเร่าร้อนก็อดยิ้มออกมาไม่ได้

ตวงพรลอบมองพี่ชายแล้วแปลกใจ บ่นว่าสาวไม่ตอบข้อความแต่กลับยิ้มดูอารมณ์ดี แปลกคน

“อาติณห์แอบมีแฟนเหรอลูก”

ติณห์สำลักน้ำที่เด็กรับใช้เอามาวางไว้ให้ เมื่อได้ยินคำถามจากมารดา

“ยังไม่มีครับหม่าม๊า”

ตวงพรหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วฟ้องหม่าม๊าว่า

“แอบชอบสาวอยู่คนค่ะหม่าม๊า แต่ไม่ยอมบอกเขาสักที จนตอนนี้เขาหนีไปเรียนที่ฝรั่งเศสแล้ว”

ติณห์มองหน้าน้องสาว แล้วอดไม่ได้ยกมือไปขยี้ผมเบาๆ

“ฟ้องหม่าม๊าเหรอเรา เดี๋ยวเหอะ”

“หม่าม๊าพี่ติณห์แกล้งตวง"

คุณพรศรีส่ายหัวแล้วยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู ลูกชายกับลูกสาวโตแล้วก็เล่นกันเหมือนเด็ก

เธอโชคดีที่ลูกทั้งสองรักกันมาก ตอนนี้ทั้งคู่เติบโตมาได้อย่างงดงามแม้สามีจะเสียไปนานแล้ว แต่คุณพรศรีก็โชคดีที่มีลูกที่ดีทั้งคู่

เอาการเอางานและรักแม่มาก ตอนนี้เรื่องโชคดีที่ต้องการมีอยู่อีกอย่าง คืออยากมีหลาน

“ติณห์กับตวงเมื่อไหร่จะมีแฟนสักทีล่ะลูก หม่าม๊าอยากจะมีหลานแล้ว อายุสมควรแก่การแต่งงานแล้วนะ”

คุณพรศรีเอ่ยสิ่งที่ต้องการออกมา พูดมาหลายรอบแล้ว แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะสมหวัง

“หม่าม๊าให้เด็กตั้งโต๊ะเลยไหมครับ ผมหิวแล้ว”

เมื่อแม่พูดเรื่องแต่งงานอีก ติณห์ก็เริ่มหาทางเลี่ยงทันที เขายังไม่อยากแต่งงานยังอยากมีความสุขแบบอิสระแบบนี้อยู่

“ใช่ค่ะตวงก็หิวแล้วเนอะพี่ติณห์เนอะ”

ตวงพรรับลูกจากพี่ชายทันที เพราะเธอก็ยังมีความสุขดีอยู่กับการมีชีวิตแบบนี้ อายุเพิ่งยี่สิบเก้าเอง จะรีบแต่งไปไหน

“เนี่ยเป็นแบบนี้ทุกที เวลาที่พูดเรื่องนี้”

คุณพรศรีบ่นให้ลูกๆ

“หม่าม๊าขา ตวงยังอยากอยู่กับหม่าม๊าไปนานๆ หม่าม๊าไปเร่งพี่ติณห์ดีกว่าไหมคะ”

ตวงพรได้ทีก็โยนไปให้พี่ชายทันที ติณห์มองน้องสาวตาดุ ที่อยู่ดีดีก็โยนมาให้เขา

“ใช่อาติณห์น่ะสามสิบห้าแล้วนะลูก กว่าจะมีลูกจะวิ่งตามลูกไม่ทันนะ”

ติณห์มองหน้าหม่าม๊าที่เหมือนจะกดดันกลายๆ แม้ประโยคคำพูดจะเหมือนประโยคบอกเล่าธรรมดา

เสียงข้อความในโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น บุรฉัตรหยิบมาดู

ติณห์ : บลูพรุ่งนี้ผมก็ไม่ได้เข้าไปนะ พอดีมีธุระ

ติณห์ส่งข้อความมาบอกเธอแบบนั้น หนึ่งเดือนที่อยู่ด้วยกันมีไม่ถึงห้าวันด้วยซ้ำที่เขาไม่มาหาเธอ ซึ่งทุกครั้งเขากลับบ้านไปหาแม่ ติณห์ค้างกับเธอแทบจะทุกคืน มีช่วงแรกๆเท่านั้นที่เขากลับไปนอนที่ห้องตัวเอง

หลังๆเขาจะร่วมรักกับเธอแล้วนอนหลับไปไม่ยอมกลับ บางวันตื่นเช้ามาก็ต่ออีกยกด้วย เธอรู้ว่าติณห์หลงเธอมาก แต่ไม่รู้ว่าช่วงเวลานี้จะอยู่ไปอีกนานแค่ไหน

แต่เธอจะพยายามอย่างดีที่สุด จะพยายามทำให้เขารักเธอหลงเธอ อยู่กับเธอตลอดไป

Blue: ค่ะคุณติณห์ แล้วบลูจะรอนะคะ คิดถึงค่ะ

บุรฉัตรส่งข้อความกลับไป เขาอ่านแต่ไม่ตอบ เธอถอนหายใจวางโทรศัพท์รุ่นใหม่ที่เขาซื้อให้ลงข้างที่นอน

ถ้าเขาไม่กลับพรุ่งนี้อาจจะนอนค้างที่บ้านอีกวัน

ติณห์มองข้อความจากบุรฉัตรแต่ไม่ตอบอะไรไป ที่ไม่ตอบเพราะไม่เข้าใจตัวเองว่าเป็นอะไรถึงนอนไม่หลับ แค่ไม่มีคนมานอนข้างๆแค่นี้ถึงกับกระสับกระส่ายเลยทีเดียว ทั้งที่ปกติก็นอนคนเดียวมาตลอดพอคืนนี้ต้องนอนคนเดียวกลับไม่ชินเอาเสียเลย

และคนที่นอนข้างๆเป็นคนอื่นก็ไม่ได้ด้วย นอกจากบุรฉัตรเท่านั้น

เขาคิดถึงกลิ่นของเธอ คิดถึงสัมผัสของเธอ คิดถึงเสียงหวานๆเวลาที่เธอเรียกชื่อเขา นี่เขาหลงเด็กมากไปไหม

ติณห์ถอนหายใจ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดส่งข้อความหาใครบางคนที่อยู่ห่างไกลถึงฝรั่งเศส

‘มีคนทางนี้คิดถึงนะครับ’

19/4