Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 77

ปกติติณห์จะเรียกชื่อเธอซ้ำๆเวลาที่เขาเคลื่อนไหวในกายเธอแล้วถึงจุดแห่งความสุขสม แต่วันนี้เขากลับนิ่งจนเธอแปลกใจ

บุรฉัตรได้แต่มองตามหลังเขาอย่างไม่เข้าใจ เธอนอนนิ่งๆคิดทบทวนว่าเขาเป็นอะไร คืนก่อนหน้าโน้นก็ยังปกติ เขาก็ดูลุ่มหลงเธอดี แต่ตอนนี้เกิดอะไรขึ้น

รอไม่นานติณห์ก็เดินออกมาพร้อมผ้าเช็ดตัวพันเอวมีผ้าผืนเล็กเช็ดผมอีกที

บุรฉัตรขยับลุกขึ้นจากเตียงรู้สึกเขินนิดๆที่ต้องเปลือยเปล่าต่อหน้าเขาในช่วงเวลาที่ไม่ได้มีเซ็กส์กัน เธอข่มความอายเดินเข้าไปหาเขา ดึงผ้ามาเช็ดผมให้

“คุณติณห์มีเรื่องอะไรไม่สบายใจไหมคะ”

เธอเลียบเคียงถามเขา เพราะเห็นว่าติณห์ดูนิ่งขรึมไป

ติณห์เหลือบมามองหน้าเธอนิดนึง ก่อนจะดึงที่เช็ดผมกลับมาเช็ดเอง

“ทำไมคุณถึงคิดแบบนั้นล่ะ”

ติณห์มองหน้าเธอนิ่งๆและเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

คุณ?ติณห์แทบจะไม่เคยเรียกเธอว่าคุณเลยนับตั้งแต่มีอะไรกัน เขาจะเรียกแทนตัวเธอด้วยชื่อ ซึ่งเธอชอบมาก ทุกครั้งที่ติณห์เรียกชื่อเธอ เธอรู้สึกว่าเธอมีตัวตนสำหรับเขา

เธอเคยอ่านหนังสือเจอว่าคำพูดที่เพราะที่สุดในแต่ละภาษาคือชื่อของตัวเอง เวลาที่ใครเรียกชื่อเรา โดยเฉพาะมันออกจากปากของคนที่เรารักหรือเรารู้สึกดีด้วย นั่นคือคำพูดที่เพราะที่สุด

“ก็.. บลูเห็นคุณติณห์ดูเครียดๆค่ะ”

บุรฉัตรเอียงคอมองเขาอย่างไม่เข้าใจ ติณห์สบตาเธอแวบเดียวก่อนที่จะหันกลับไปหยิบเสื้อผ้าในตู้และชุดที่เขาหยิบออกมาไม่ใช่ชุดนอน เธอมองเขาใส่เสื้อผ้าอย่างไม่เข้าใจ

“คุณติณห์ไม่นอนที่นี่เหรอคะ”

เธอถามเขาเสียงแผ่ว อดใจหายไม่ได้ เตียงนอนที่ไม่มีเขามันกว้างเกินไป

“ไม่ พรุ่งนี้ผมต้องทำงานคืนนี้จะกลับไปนอนที่เพนท์เฮาส์”

ติณห์ตอบสั้นๆก่อนที่จะเดินไปหยิบแว่นและกุญแจรถพร้อมกระเป๋าสตางค์

เขาหันมามองเธอแวบหนึ่ง เห็นประกายตาผิดหวังจากเธอ ก็เกือบจะใจอ่อน

แต่พอนึกถึงภาพเธอหัวเราะกับผู้ชายคนอื่นก็ตัดใจเดินหันหลังกลับ แม้ในใจจะรู้สึกผิดที่ทำให้เธอเสียใจ แต่มานึกดูอีกที มันก็ควรจะเป็นแบบนี้อยู่แล้วไหม

จะมารู้สึกอะไรปกติกับเด็กเลี้ยงคนอื่นเขาก็ทำแบบนี้ มันเป็นข้อตกลงที่ลงตัว แค่จ่ายเงินแลกกับเซ็กส์ก็แค่นั้น ปลดปล่อยเสร็จก็กลับไม่มีอะไรต้องเกี่ยวข้องกัน

บุรฉัตรมองประตูที่ปิดลงแล้วก็น้ำตาไหลออกมา เธอยกมือเช็ดน้ำตาอย่างงงๆ มันไหลออกมาเองเมื่อเห็นท่าทีเมินเฉยของเขา ไหลออกมาเองโดยที่ไม่ได้บิ้วอารมณ์อะไรตัวเองเลยแม้แต่น้อย

เธอได้แต่ปลอบตัวเองว่าอย่าคิดมาก ติณห์อาจจะแค่เครียดก็เท่านั้น

บุรฉัตรเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำอีกรอบ สวมชุดนอนแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียง สูดดมกลิ่นไอที่ยังหลงเหลืออยู่ของติณห์อย่างแสนคิดถึง

เธอเอื้อมมือไปหยิบหมอนที่เขาหนุนนอนมากอด แล้วปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา การรักคนที่ไม่มีทางเป็นไปได้ นี่มันเจ็บปวดจริงๆ

ติณห์นั่งทำงานอยู่ในห้องทำงานอย่างพยายามจะให้ตัวเองมีสมาธิ ภาพของบุรฉัตรที่มองเขาตาละห้อยและเหมือนคนที่กำลังเสียใจ รบกวนจิตใจของเขามาก

เขาหยิบโทรศัพท์มาดูเป็นระยะ อยากจะพิมพ์ข้อความอะไรลงไป แต่ก็วางเมื่อนึกถึงภาพที่เธอยิ้มแย้มหัวเราะกับผู้ชายคนอื่น มีจับมือกันด้วย

เด็กอยากได้เงินน่ะนะ ขายตัวแลกเงิน เขาจะคาดหวังอะไร ก็แค่ความสัมพันธ์ทางกาย เขามีความสุขได้ปลดปล่อยความต้องการ เด็กก็ได้เงินหรือของที่อยากได้ นั่นคือการแลกเปลี่ยนที่ลงตัวแล้ว