Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 94

“คนที่ขายเก่ง เขาต้องขายด้วยความสามารถ ไม่ใช่เอาตัวเข้าแลก หรือใช้เสน่ห์ยั่วยวนผู้ชายให้เขามาซื้อ เพราะขายแบบนั้นมันเหมือนขายตัวโดยเอาประกันมาบังหน้า ในฐานะที่ผมเป็นเจ้าของบริษัทผมไม่สนับสนุนพฤติกรรมแบบนี้”

ถ้อยคำของเขาทำเอาบุรฉัตรเจ็บจนจุก ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างติณห์จะร้ายกาจได้ขนาดนี้

“ก็ช่วยไม่ได้นะคะ คนมันสวยมีเสน่ห์ ต่อให้ไม่ตั้งใจจะใช้ลูกค้าเขาก็วิ่งเข้ามาซื้อเอง คุณติณห์คงเข้าใจใช่ไหมคะ เพราะก็...เคยซื้อมาก่อน”

บุรฉัตรสาดคำพูดรุนแรงกลับไป นาทีนี้ต่อให้เขาจะโกรธจนยกเลิกสัญญาผูกปิ่นโตกับเธอ เธอก็ยอม ไม่ทนมันแล้วโว้ย คนอย่างอีบลูฆ่าได้หยามไม่ได้ ความอดทนมันมีขีดจำกัด

ติณห์ข่มอารมณ์สุดฤทธิ์ อยากจะหักคอคนที่ตั้งหน้าประชดประชันเขา นี่จะเอาชนะให้ได้ในทุกเรื่องเลยใช่ไหม อยากจะสาดคำพูดใส่เธอแรงๆ แต่ก็บอกตัวเองว่าให้ข่มใจ

“อยากไปไหนก็ไป วันนี้ไม่เอาต่อแล้ว หมดอารมณ์”

ติณห์หันหลังเดินเข้าห้องน้ำไป อย่างคนที่อารมณ์เสียสุดๆ

บุรฉัตรยักไหล่แสดงอาการว่าไม่แคร์แม้ในใจจะเจ็บร้าวไปหมด

นับวันติณห์ยิ่งร้ายกาจ ไม่ได้น่ารักเหมือนที่ผ่านมาเลยสักนิด เธอหลงรักผู้ชายแบบนี้เข้าไปได้ยังไงนะ

กว่าเจ็ดวันแล้วที่ติณห์ไม่ได้มาหาเธอเลย ซึ่งก็ดี เธอจะได้หายใจหายคอสะดวกหน่อย

ถ้าเจอหน้ากันแล้วต้องสาดอารมณ์ใส่กันแบบนั้นก็อย่ามาเจอกันเสียเลยจะดีกว่า

เสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้นพราวตาโทรเข้ามา

บุรฉัตรใจเต้นแรง เพราะรอลุ้นผลStar Talentของบริษัทอยู่

“ฮัลโหลเจ๊เป็นยังไงบ้าง”

บุรฉัตรเอ่ยถามน้ำเสียงตื่นเต้น

“ขอแสดงความยินดีด้วยนะจ๊ะเทรนเนอร์บลู”

พอได้ยินแบบนั้นบุรฉัตรก็กรี๊ดทันที

“เจ๊แปลว่าอะไร บลู บลูได้รับคัดเลือกใช่ไหม”

พราวตาถึงกับต้องเอาโทรศัพท์ออกห่างจากหูเมื่อรุ่นน้องกรี๊ดลั่นโทรศัพท์ ขี้หูเต้นระบำหมดแล้ว

“โอ๊ยหูเจ๊จะแตก ใช่จ้ะบลูได้รับคัดเลือก”

เมื่อได้รับการคอนเฟิร์มแบบนั้น ในใจของบุรฉัตรก็เบิกบานไปหมด อยากโทรไปบอกพ่อกับแม่มาก พ่อของเธอคงดีใจมากเมื่อรู้ว่าเธอได้รับคัดเลือกให้เข้าโครงการStar Talent ที่จะได้รับการฝึกฝนให้เป็นเทรนเนอร์ของบริษัท

ตอนนี้พ่อของเธอ ทำตัวดีขึ้นมากหลังจากที่เธอให้เงินพ่อทุกเดือนเดือนละสี่พัน โดยเธอบอกพ่อว่าไม่ต้องซื้อหวยแล้ว เธอจะให้เงินรางวัลกับพ่อเอง