วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2286

“อืม?”

เยี่ยหวู่ซวงยืนงงอยู่ชั่วขณะ

เขายื่นหน้าไปมอง ก็เห็นในสระเต็มไปด้วยปลาหลากสี เหมือนกับปลาคาร์ฟจากโลกมนุษย์

ปลาพวกนั้นตัวไม่ใหญ่ แต่เยอะมากๆ น่าจะมีหลายหมื่นตัว ว่ายไปมาในสระดาบ

และที่เหนือสระดาบนั้น ยังมีสิ่งที่คล้ายกระจกโปร่งใสครอบอยู่ด้วย

เยี่ยหวู่ซวงรู้ได้ทันทีว่า นั่นคือการผนึก

"แปลกจัง ทั้งที่รัยกว่าสระดาบ แต่ทำไมเต็มไปด้วยปลา?"

"แล้วทำไม ถึงมีการผนึกอยู่?"

“เป็นไปได้ไหมว่า การกินปลาเหล่านี้จะมีผลดีต่อสุขภาพ?”

เยี่ยหวู่ซวงจ้องมองไปที่สระดาบ สังเกตอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ไม่พบสิ่งผิดปกติใดๆ

"ไม่สนล่ะ ทำลายผนึกก่อนแล้วค่อยว่ากัน"

คิดได้เช่นนั้น เยี่ยหวู่ซวงก็ชักดาบยาวจากหลังออกมา และฟาดไปที่ผนึก

"ชิ้ง!"

เกิดเป็นประกายไฟกระจาย

ผนึกไม่สะทกสะท้านเลย

"มันแข็งมาก!" ในดวงตาของเยี่ยหวู่ซวงมีความประหลาดใจ

การฟาดดาบเมื่อครู่ของเขา แม้จะไม่ได้ใช้พลังเต็มที่ แต่ก็เพียงพอที่จะฆ่าผู้เชี่ยวชาญระดับปราชญ์ได้

ไม่คาดคิดเลยว่า ก็ยังไม่สามารถทำลายผนึกได้

เยี่ยหวู่ซวงไม่พูดพร่ำทําเพลง และฟันดาบลงไปอีกครั้ง

ครั้งนี้ พลังแรงขึ้น ดาบก็เฉียบคมมากขึ้น

"ชิ้ง!"

ดาบยาวปะทะกับผนึก เกิดประกายไฟกระจายอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่สามารถทำลายผนึกได้

“พลังไม่เพียงพอหรือ？”

เยี่ยหวู่ซวงจับดาบยาวแน่น แล้วเริ่มถ่ายพลังชี่แท้จากภายในร่าง แล้วฟันลงไปอีกครั้ง

“ตูม！”

บนผนึกนั้น ปรากฏรอยขีดข่วนของดาบที่ตื้นมาก แค่เพียงเท่านั้น

“ยังไม่แตกอีกเหรอ？” สีหน้าเยี่ยหวู่ซวงต็มไปด้วยความไม่เชื่อ ก่อนที่จะถอนลมหายใจออกมาแล้วพูดเบาๆ “ข้าจะดูซะหน่อย ว่าเจ้าจะแข็งแค่ไหนกัน?”

พูดจบ เยี่ยหวู่ซวงก็รวมพลังทั้งหมดในร่างไปที่แขนขวาของเขา จากนั้นใช้ทักษะกระบี่หวู่ซวง จากนั้นก็ฟันลงอย่างแรง

ด้วยดาบนี้ สามารถสังหารผู้ที่มีพลังถึงขั้นนักบุญใหญ่ได้เลย

“ตูม！”

ในที่สุด คมดาบก็ฟันทลายผนึกได้

แต่ทว่า ในขณะที่ผนึกแตกออกนั้น ปลาในสระดาบตัวหนึ่ก็งกระโดดออกมา และพุ่งเข้าหาเยี่ยหวู่ซวง

"แค่สัตว์ร้าย อย่าหวังจะทำร้ายข้า"

เยี่ยหวู่ซวงซึ่งเป็นคนที่มีความแข็งแกร่งมาโดยตลอด เมื่อเห็นปลากำลังพุ่งเข้ามาหา เขาก็ไม่ได้ใส่ใจ ยกดาบยาวขึ้นแล้วเตรียมฟันออกไป

แต่ทันใดนั้น เขาก็เห็นว่าปลาตัวนั้นแปรสภาพเป็นแสงสายหนึ่งที่เจิดจ้า พุ่งเข้าหาเขาอย่างรวดเร็ว

ในขณะนั้น โลกทั้งใบเหมือนจะไม่มีอะไรเหลืออยู่ แม้กระทั่งดวงจันทร์บนฟ้าก็ยังไม่มีแสงที่สว่างเท่ากับแสงสายนี้

พร้อมกันนั้น เยี่ยหวู่ซวงสังเกตเห็นว่าภายในแสงสายนี้ มีเจตนาดาบที่ยิ่งใหญ่ รุนแรงอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

เจตนาดาบนี้น่ากลัวเกินไป แม้แต่ราชันย์ปราชญ์ผู้ ก็คงไม่สามารถต้านทานได้

"นี่คือเจตนาดาบสายหนึ่งเหรอ?"

เมื่อเยี่ยหวู่ซวงตระหนักได้ เขาก็ไม่สามารถหลบหลีกได้ทัน เวลานั้นเจตนาดาบสายนี้ก็ได้ทะลุผ่านหัวใจของเขาไปแล้ว

ร่างของเยี่ยหวู่ซวงสั่นสะท้าน พร้อมกับความเจ็บปวดที่แทรกซึมลึกเข้าไปในใจ หลังจากผ่านไปสักพัก เขาก้มมองไปที่ตัวเอง แล้วก็หยุดอึ้งไป

เพราะที่บริเวณหัวใจ กลับไม่มีบาดแผล

"เกิดอะไรขึ้นกัน?"

"ถ้าเจ้าทำไม่ได้ ภายในร้อยปีเยี่ยชิวก็จะตาย"

"โลกฝึกเซียน ก็จะไม่เหลืออยู่เช่นกัน"

เยี่ยหวู่ซวงรู้สึกหนักใจ แม้ตอนนี้เขาจะอยู่ในระดับนักบุญใหญ่ แต่การจะกลายเป็นจักรพรรดิเซียนภายในห้าสิบปี มันเป็นเรื่องที่แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย

"ผู้อาวุโส การจะกลายเป็นจักรพรรดิเซ๊ยนภายในห้าสิบปี มันแทบจะเป็นไปไม่ได้"

เยี่ยหวู่ซวงพูดออกไปตามตรง

แต่ผู้อาวุโสชิงอวิ๋นกลับกล่าวว่า "ไม่ถึงปี จากขั้นราชา สู่ระดับปราชญ์ ถ้าไม่ได้สัมผัสด้วยตัวเอง เจ้าจะเชื่อว่ามันเป็นไปได้หรือ?"

เยี่ยหวู่ซวงนิ่งไปครู่หนึ่ง

ผู้อาวุโสชิงอวิ๋นกล่าวว่า "ทุกสิ่งล้วนเป็นไปได้! ขอแค่ความเชื่อของเจ้ามั่นคงพอ เจ้าก็สามารถทำได้อย่างแน่นอน"

"หวู่ซวง อย่าหวาดกลัว อย่าตกใจ ต้องเชื่อมั่นในตัวเองทุกช่วงเวลา"

"อนาคตของเยี่ยชิว เจ้า มีความสำคัญมาก!"

เยี่ยหวู่ซวงรีบกล่าวว่า "ผู้อาวุโสกรุณาบอกรายละเอียดเพิ่มเติมด้วยเถิด"

แต่ในขณะนั้นเอง เงาของผู้อาวุโสชิงอวิ๋นก็หายไปทันที

เยี่ยหวู่ซวงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม สีหน้าของเขาจริงจังมาก

“ผู้อาวุโสชิงอวิ๋นกล่าวว่าภายในห้าสิบปี ถ้าข้าไม่บรรลุทางจักรพรรดิเซียน ก็จะไม่สามารถช่วยเหลือชิวเอ๋อร์ได้ และชิวเอ๋อร์ก็จะตายภายในหนึ่งร้อยปี โลกฝึกเซียนก็จะสูญสิ้นไปด้วยเช่นกัน"

"ผู้อาวุโสชิงอวิ๋นหมายความว่าอย่างไรกันแน่?"

"หรือว่า หลังจากหนึ่งร้อยปี โลกฝึกเซียนจะเผชิญกับการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่?"

ในขณะนั้น เยี่ยหวู่ซวงก็รู้สึกหนักใจมาก

ไม่นานนัก สายตาของเขาก็เต็มไปด้วยความเชื่อมั่น

"โลกฝึกเซียนจะยังมีหรือไม่นั้นไม่สำคัญกับข้า ชีวิตหรือความตายของคนอื่นก็ไม่เกี่ยวกับข้า แต่เพื่อชิวเอ๋อร์แล้ว ข้าต้องกลายเป็นจักรพรรดิเซียนให้ได้"

เมื่อเยี่ยหวู่ซวงนึกถึงตรงนี้ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความมั่นใจและการตัดสินใจอย่างแน่วแน่ ดูเหมือนเขาจะเตรียมตัวเผชิญหน้ากับการทดสอบที่ยากลำบากครั้งนี้แล้ว

จากนั้น สายตาของเขาก็มองไปที่สระดาบ เขาก็กระโดดลงไปทันที โดยไม่มีความลังเลใดๆ