วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 632

เยี่ยชิวหรี่ตา สิ่งที่นำโชคร้ายมาอยู่ในบ้านของตัวเองได้อย่างไร?

เป็นไปได้ไหมว่า คนที่สาปแช่งปู่นั้นเป็นคนจากตระกูลของตัวเอง?

เป็นใครได้บ้าง?

เยี่ยชิวตรวจดูลานภายในซึ่งมีห้องทั้งหมดมากกว่าสิบห้อง

“ลุง ใครอยู่ในห้องนี้บ้าง?” เยี่ยชิวถามอย่างไม่ตั้งใจ

“สำหรับตอนนี้ มีเพียงฉัน ป้าของคุณ และหรงเอ๋อร์เท่านั้นที่อาศัยอยู่ที่นี่ ลุงสองซื้อบ้านข้างนอกและไม่ได้อาศัยอยู่ในคฤหาสน์เก่าอีกต่อไป” เฉียนปั๋วเหวินยิ้มให้เยี่ยชิว “ในบ้านมีห้องหลายห้อง ฉันจะจัดห้องให้เรียบร้อยและเตรียมห้องสองห้องสำหรับคุณและจิ้งหลาน”

“ขอบคุณครับลุง”

ขณะที่เยี่ยชิวพูดจบ เขาก็เห็นพลังงานสีดำนั้นหยุดกะทันหันที่ประตูห้อง

นับจากซ้ายไปขวาคือห้องที่สาม

เยี่ยชิวจำหมายเลขห้องอย่างเงียบๆ และหันหลังกลับเพื่อกลับไปที่สวนหลังบ้าน ทันใดนั้น เส้นใยพลังงานสีดำก็เคลื่อนตัวอีกครั้ง ลอยไปที่ประตูห้องอื่น

นับจากซ้ายไปขวาคือห้องที่ห้า

เยี่ยชิวเลิกคิ้ว

ทั้งสองห้องนี้มีวัตถุที่นำโชคร้ายมาให้เหรอ?

นั่นไม่ได้หมายความว่ามีผู้กระทำผิดสองคนที่เกี่ยวข้องใช่ไหม?

เฉียนปั๋วเหวินเพิ่งบอกว่ามีเพียงเขา เฉาชุนเหมยและเฉียนหรง เท่านั้นที่อาศัยอยู่ในลานภายใน ไม่รวมเฉียนปั๋วเหวิน เหลือเพียงเฉาชุนเหมยและเฉียนหรง

แต่ทำไมพวกเธอถึงอยากทำร้ายปู่ล่ะ?

แรงจูงใจคืออะไร?

ทันใดนั้น สามพยางค์ก็แวบขึ้นมาในใจของเยี่ยชิว นั่นคือ

มรดก

เฉาชุนเหมยและเฉียนหรงเดินทางไปเจียงโจว เพื่อให้เฉียนจิ้งหลานลงนามในเอกสาร จุดประสงค์เดียวของพวกเธอคือเพื่อให้ได้มรดกของคุณปู่มาครอบครอง

เห็น​ได้​ชัด​ว่า​พวก​เธอเห็น​ค่า​มรดก​มาก

เยี่ยชิวคิดว่าหากสิ่งนี้เป็นจริง เพื่อประโยชน์ของมรดก พวกเธอจึงเต็มใจที่จะทำร้ายปู่ มันใจร้ายจริงๆ!

ท้ายที่สุดแล้วปู่ก็เป็นญาติสนิทของพวกเธอ

“คุณพบอะไร เยี่ยชิว?” เฉียนปั๋วเหวินเห็นเยี่ยชิวยืนนิ่งและจมอยู่กับความคิด จึงถามด้วยความกังวล

“ฉันยังไม่พบอะไรเลย” เยี่ยชิวกล่าวอย่างเหนื่อยล้า “ลุงครับ ฉันรู้สึกเหนื่อยนิดหน่อยและอยากพัก”

เฉียนปั๋วเหวินดูกังวล “แต่ว่าพ่อ...…”

“ลุงโปรดวางใจได้ ตอนนี้อาการของคุณปู่เริ่มคงที่แล้ว ไม่น่าจะมีปัญหาใดๆ ในทันที” เยี่ยชิวกล่าว

จางจิ่วหลิงตามมาและพูดว่า “เสี่ยวเยี่ยใช้ความพยายามอย่างมากเมื่อเขารักษาผู้อาวุโสเฉียนก่อนหน้านี้ ดังนั้นเขาจึงควรพัก”

“เอาล่ะ ในเมื่อเป็นเช่นนั้น คุณพักผ่อนก่อน ฉันจะไปเตรียมห้องให้คุณ”

เฉียนปั๋วเหวินพูดและกำลังจะจากไป

“ลุงไม่จำเป็นต้องลำบากตัวเองหรอก ฉันนั่งอยู่ในห้องของคุณปู่ได้สักพักแล้ว ฉันรู้สึกสบายใจมากขึ้นที่ได้อยู่เคียงข้างเขา”

เยี่ยชิวกล่าวต่อ “ลุง คุณมีเวลาว่างไหม? ถ้าว่าง คุณช่วยคุยกับฉันหน่อยได้ไหม ฉันเพิ่งมาใหม่และยังไม่คุ้นเคยกับสถานที่นี้มากนัก”

“แน่นอน” เฉียนปั๋วเหวินหันไปหาเฉียนเว่ยตงแล้วพูดว่า “ดูแลผู้ว่าการหาน และคนอื่นๆ อย่าละเลยผู้นำ”

“ได้” เฉียนเว่ยตงพยักหน้าเห็นด้วย

หลังจากนั้น เยี่ยชิว เฉียนปั๋วเหวิน เฉียนจิ้งหลาน และสามผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์ระดับชาติก็กลับมาที่ห้องหลัก

ก่อนเข้าไป เยี่ยชิวพูดกับจางจิ่วหลิง ว่า “ผู้อาวุโสจาง คุณและผู้อาวุโสทั้งสองมาไกลเพื่อคุณปู่ หนทางก็ลำบาก และฉันขอขอบคุณจริงๆ”

“ตอนนี้ฉันอยู่ที่นี่แล้ว ไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับอาการของคุณปู่”

“ชิวเอ๋อร์ ลูกแน่ใจหรือว่าจำไม่ผิด?” เฉียนจิ้งหลานก็ไม่อยากจะเชื่อเช่นกัน

“ผมจำไม่ผิด วัตถุเยี่ยนเซิ่งอยู่ในห้องของพวกเธอ”

เยี่ยชิวถอนหายใจและพูดว่า “ตอนนี้มีคนมากเกินไป ดังนั้นฉันอยากจะบอกเรื่องนี้กับลุงคนเดียว”

“ฉัน ฉันยังไม่อยากจะเชื่อเลย” เฉียนปั๋วเหวินไม่สามารถยอมรับข้อเท็จจริงนี้ได้และพูดว่า “ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมชุนเหมยและหรงเอ๋อร์ถึงทำร้ายพ่อ พ่อดีต่อพวกเธอ พวกเธอไม่มีเหตุผลที่จะทำสิ่งนั้น?”

“เยี่ยชิว ทำไมคุณไม่ค้นหาอีกครั้งอย่างระมัดระวัง บางทีคุณอาจทำผิดพลาด”

“แล้วถ้าทำผิดล่ะ?”

ท่าทางของเฉียนปั๋วเหวิน อยู่ภายในความคาดหวังของเยี่ยชิว

แม้ว่าจะเป็นคนอื่น พวกเขาก็ไม่กล้าเชื่อว่าภรรยาและลูกสาวจะวางแผนต่อต้านพ่อของตนเอง

“ลุง ฉันจำไม่ผิด วัตถุเยี่ยนเซิ่งต้องอยู่ที่ห้องป้ากับน้อง”

เยี่ยชิวลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ลุง ป้าและน้องมาหาเราที่เจียงโจว พวกเธอไม่ได้ขอให้แม่กลับบ้าน แต่พวกเธอกลับแสดงเอกสารสละมรดก โดยขอให้แม่ของฉันลงนามในนั้น และแม่ของฉันก็ทำ”

เฉียนปั๋วเหวินมองไปที่เฉียนจิ้งหลาน

เมื่อมาถึงจุดนี้ เฉียนจิ้งหลานก็รู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะซ่อนมันอีกต่อไป เธอพยักหน้าและกล่าวว่า “พี่สะใภ้และหรงเอ๋อร์ไม่เคยบอกว่าขอให้ฉันกลับบ้าน พวกเธอเพียงขอให้ฉันลงนามในเอกสารสละสิทธิ์ในการรับมรดกทรัพย์สิน”

ทันใดนั้น ใบหน้าของเฉียนปั๋วเหวินก็ซีดลง และดูเหมือนว่าเขาจะมีอายุไม่ถึงสิบปีในทันที

เยี่ยชิวกล่าวว่า “ตอนนี้ฉันมีคำถามอีกข้อหนึ่ง ทำไมคุณป้าและน้องถึงทำเช่นนี้? มันเป็นเพียงมรดกของคุณปู่เท่านั้นเหรอ?”

“ถ้าพวกเธอทำจริงๆ แรงจูงใจของพวกเธอควรจะได้รับมรดกของพ่อ”

เฉียนปั๋วเหวินกล่าวว่า “ชุนเหมยและหรงเอ๋อร์เป็นหนี้เงินจำนวนมากข้างนอก ฉันไม่ทราบจำนวนเงินที่แน่นอน แต่อย่างน้อยก็หลายสิบล้าน”

เยี่ยชิวและเฉียนจิ้งหลานตกตะลึง

เฉาชุนเหมยและเฉียนหรงทำอะไรกันแน่? พวกเธอเป็นหนี้เงินมากมายขนาดนั้นได้อย่างไร?