ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 525

บทที่ 525 ไม่ไกลเกินเอื้อม

เฉินเกอเหลือบมองไปด้านข้าง

เป็นสุนัขตัวน้อยนี่เอง กำลังเดินกะเผลกมาหาตน

บนตัวสุนัขตัวน้อย เต็มไปด้วยบาดแผล

เหมือนว่าจะขาหักอีกด้วย

เวลานี้ มันนอนลงที่เท้าของเฉินเกอ

แลบลิ้นออกมาข้างนอก เลียรองเท้าของเฉินเกอ

เฉินเกอตกใจ

คิดไม่ถึง ในป่าแห่งนี้ ยังมีเจ้าตัวนี้อีกด้วย

ด้วยสัตว์ร้ายมากมายในป่า จึงเป็นเรื่องมหัศจรรย์ ที่มันสามารถอยู่รอดได้

“แกอยากให้ฉันช่วยแกเหรอ?”

เฉินเกอพูดขึ้น

“โฮ่งๆ ……”

มันเห่าเสียงต่ำสองครั้ง แล้วเลียรองเท้าของเฉินเกอ

น่าเสียดายที่สุนัขตัวน้อยนี้ตัวเล็กเกินไป มิฉะนั้นเขาอาจใช้เลือดของมันเพื่อสร้างเป็นเกล็ดเลือดได้

นี่คือสิ่งที่เฉินเกอเพิ่งคิดได้

แต่ก็นะ เห็นสุนัขตัวน้อยตัวนี้ค่อนข้างมีพลังทิพย์ในตอนนี้

แล้วยังสามารถมีชีวิตรอดได้ในป่าแห่งนี้

ในใจก็ทำไม่ลงอย่างอดไม่ได้

ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้มันกำลังขอความช่วยเหลือจากตน

ตนจะฆ่ามันอย่างโหดเหี้ยมได้ยังไง!

“แกก็ช่างน่าสงสารจริงๆ ไม่รู้ด้วยว่าใครมันเอาแกมาทิ้งไว้ที่นี่ โชคดีที่เจอฉัน!”

เฉินเกอส่ายหน้า

ลูบหัวของสุนัขตัวน้อย

“ก็ได้ ฉันมีเวลาอยู่ที่นี่ไม่มากนัก ฉันจะช่วยแกพันแผลก่อน สำหรับเรื่องที่แกสามารถหลบหนีจากป่านี้ได้หรือไม่นั้น ฉันก็ช่วยอะไรแกไม่ได้แล้ว!”

เฉินเกอกล่าว

ขณะนี้มีความชำนาญ รวดเร็ว ช่วยห้ามเลือดสุนัขตัวน้อยพันเสร็จเรียบร้อย

“ตอนนี้ ถ้ามีพวกลุงเวินไล่ตามมาก็ยังดี ตอนนี้ต้องการเลือดคน พวกเราทุกคนมีส่วนร่วมคนละเล็กน้อย ก็สามารถล่อจิ้งจอกทิพย์มาได้เช่นกัน แต่ไม่รู้ว่าต้องรอนานขนาดไหน ถ้าช้าเกินไป กลัวว่าจิ้งจอกทิพย์จะหนีออกจากหุบเขานี้ ล่อก็ไม่สามารถล่อออกมาได้”

เฉินเกอหดหู่

แต่สุนัขตัวน้อย ตอนนี้นอนอยู่ตรงหน้าเฉินเกอ หัววางอยู่บนเท้าของเฉินเกอ

“ทำอะไร? ฉันบอกแล้ว ฉันไม่มีเวลาสนใจแก ตอนนี้ฉํนมีเรื่องสำคัญต้องทำ”

เฉินเกออดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่นเมื่อเห็นว่ามันพึ่งพาตน

แต่ทำไมสุนัขตัวน้อยไม่ไป

ในขณะนี้หูของเฉินเกอก็ขยับเล็กน้อย

มีความเคลื่อนไหว

ฟังดูเหมือน มีคนกำลังเดินมุ่งหน้ามาหาตนเอง

“โฮ่งๆ!!!”

และสุนัขตัวน้อยยังประสาทการได้ยินที่ดีเยี่ยม ดังนั้นจึงยืนขึ้น เห่าเสียงดังหลายครั้ง

หลังจากเห่าเสร็จ กระพริบตาดูเฉินเกอกระดิกหางและแลบลิ้นออกมา

“แกตื่นตัวมาก! ไม่กลัวจะล่อคนมารึไง แล้วฆ่าแก?”

เฉินเกอยิ้มอย่างขมขื่น

แต่สุนัขตัวน้อย กลับเงยหน้ามองเฉินเกอ

“หืม? แกเข้าใจที่ฉันพูดเหรอ? รู้ว่าฉันต้องการเลือดคน แล้วตั้งใจอยากล่อคนมา?”

เฉินเกออ่านคัมภีร์ไป๋โช่วแล้ว สามารถเข้าใจเข้าใจภาษาของสัตว์เหล่านี้

เมื่อกี้ สุนัขตัวน้อยก็กำลังสื่อสารกับเฉินเกอ

ในขณะนี้มันพยักหน้าอีกครั้ง หางของมันก็กระดิกอย่างมีความสุข

“มีพลังทิพย์มากจริงๆ!”

เฉินเกอลูบหัวของมัน

และไม่นาน ร่างนั้นก็เคลื่อนจากที่ไกลมาใกล้

มาถึงตรงหน้าเฉินเกอ

“ถึงว่าหายังไงฉันก็หานายไม่เจอ ที่แท้นายหนีมาที่นี่นี่เอง?”

คนที่ตามมา ก็คือชายชราคนเมื่อกี้ เวลานี้ เขาหัวเราะอย่างเย็นชา

และเมื่อเฉินเกอเห็นว่าเป็นเขา ก็รู้สึกดีใจ

ลูบหัวของสุนัขตัวน้อยทันที เพื่อแสดงว่ามันทำได้ดีมาก