ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 1045

"ตระกูลซือหม่า" โกวหลินเทียนเอ่ย

"ตระกูลซือหม่าคือตระกูลอะไร?" เฉินเกอและไป๋เสี่ยวเฟยถามพร้อมกัน

"ตระกูลซือหม่าเป็นหนึ่งในตระกูลของโลกการฝึกตน พวกเขาเชี่ยวชาญในการหลอม ดังนั้นอาวุธหรือเครื่องรางที่ผู้ฝึกตนส่วนมากใช้ล้วนมาจากตระกูลนี้ ยังจำดาบที่ห้อยอยู่กลางห้องโถงต้อนรับได้หรือไม่?"

โกวหลินเทียน ลูบเคราของเขา

"จำได้ครับ" เฉินเกอพยักหน้า

ในห้องโถงรับแขกของตระกูลโกว มีดาบยาวเล่มหนึ่งแขวนอยู่บนผนัง เฉินเกอรู้ว่ามีมันแต่ไม่สนใจมาก่อน

"ดาบเล่มนี้สร้างขึ้นโดยตระกูลซือหม่า ฉันได้มันมาโดยบังเอิญเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว เท่าที่ฉันรู้ ดาบแบบนั้นมีอยู่มากมายในตระกูลซือหม่า และเป็นของพื้นๆทั่วไป แต่สำหรับตระกูลโกวของฉันที่ไม่ใช่ตระกูลในโลกแห่งการฝึกตน แค่เพียงเล่มเดียวก็หาได้ยากอย่างยิ่ง"

"มันถือเป็นสมบัติของตระกูลโกวของเรา"

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ โกวหลินเทียนก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ สิ่งที่เขาให้ความสำคัญขนาดนั้นแต่ในตระกูลซือหม่ากลับเป็นของธรรมดาๆทั่วไปเท่านั้น

"อย่างนั้นกระถางนี้มีประโยชน์อะไรกัน คงจะไม่ได้เอาไว้ทุบหัวผู้คนหรอกมั้ง?" เฉินเกอเองก็ไม่เข้าใจอยู่บ้าง กระถางนี้หากดูเผินๆแล้วก็ดูจะไร้ซึ่งประโยนชน์อะไร

"ไว้หลอมยาไง นี่คือเตากลั่นยา" โกวหลินเทียนยังคงอธิบายต่อไป

"เตากลั่นยา..." เฉินเกอหรี่ตาลง หากพูดแบบนี้ ราคาของกระถางนี้ก็ดูจะเหมาะกับราคานี้ขึ้นมากแล้ว

ขณะที่พวกเขากำลังคุยกัน ราคาของเครื่องติ่งรูปสัตว์ก็ถูกประมูลจาก 50 ล้านเป็นมากกว่า 100 ล้าน และในที่สุดก็มันก็ถูกชายชราผมดอกเหลาคนหนึ่งได้ไป

ชายชราสวมเสื้อผ้าเรียบง่ายอย่างมาก มองดูเหมือนคนธรรมดาๆคนหนึ่ง แต่เมื่อเขาลงมือประมูลกลับจ่ายเงินไปจำนวนหลายร้อยล้าน นี่เพียงพอที่จะพิสูจน์ถึงตระกูลที่ร่ำรวยของเขา

อย่างไรก็ตาม ขณะที่เฉินเกอมองไปยังชายชราคนนั้นเขากลับพบว่าข้างกายชายชรามีชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ เมื่อมองงการแต่งตัวก็ดูเหมือนไม่ได้รู้จักกัน แต่คนผู้นี้กลับทำให้เฉินเกอรู้สึกคุ้นเคย

ไม่ใช่เพราะว่าเขาเคยเจอกับชายหนุ่มคนนั้น แต่เฉินเกอรู้สึกว่าตนเคยเห็นแผ่นหลังของเขามาก่อน

"น่าแปลกจริงๆ" เฉินเกอไม่เคยมีความคิดแบบนี้มาก่อน

การประมูลในตอนเช้าสิ้นสุดลงในไม่นาน ผู้ที่ได้รับของประมูลล้วนจากไปอย่างรวดเร็ว พวกเขาส่วนใหญ่ล้วนเป็นคนในตระกูลเล็กๆ ดังนั้นจึงไม่มีทรัพยากรทางการเงินมากพอที่จะร่วมแข่งขันสำหรับรายการประมูลครั้งต่อไป ดังนั้นพวกเขาจึงไม่กล้าที่จะรั้งอยู่ต่อ

พวกเขาต้องออกจากเกาะชิงเจียวโดยเร็วที่สุด ไม่เช่นนั้นหากถูกคนอิจฉาตาร้อนจับตามองเข้า ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ของที่ประมูลมาอาจถูกปล้นไป แม้แต่ชีวิตเล็กๆของพวกเขาก็อาจจะต้องจบลงที่นี่ไปด้วยเช่นกัน

เรื่องพวกนี้ใช่ว่าจะไม่เคยเกิดขึ้นในการประมูลที่ผ่านๆมา

เฉินเกอและโกวหลินเทียนเองก็ออกจากห้องส่วนตัวแล้วเช่นกัน ไม่ไกลไปด้านหลัง โจวว่านเจียงและผู้อาวุโสสามก็ยังคงเฝ้าดูเฉินเกอต่อ

เฉินเกอรู้สึกราวกับว่ามีใครบางคนกำลังจ้องมองเขาอยู่ แต่เมื่อเขาหันกลับไปมองกลับไม่เห็นอะไรเลย

"เจ้าหนุ่มนั่นมีสัญชาตญาณระวังตัวไม่น้อย" โจวว่านเจียงอดหัวเราะไม่ได้ รูปร่างหน้าตาของเฉินเกอนั้นล้วนไม่เลวอย่างยิ่ง อายุเองก็อยู่ในขอบเขตที่ยอมรับได้ นอกจากนี้เขายังครอบครองพลังเทพจิตเก้าภพเอาไว้ตั้งแต่อายุยังน้อย นี่เพียงพอที่จะพิสูจน์ว่าพรสวรรค์ในการฝึกตนของเขานั้นมีมากกว่าผู้ฝึกตนส่วนใหญ่

ถ้าหากมีลูกเขยเช่นนี้ ถือว่าดีไม่น้อยเลยเช่นกัน

นอกจากนี้ โจวว่านเจียงก็เชื่อว่าด้วยภูมิหลังของตระกูลโจว ความแข็งแกร่งของเฉินเกอจะสามารถเพิ่มขึ้นไปสู่ระดับที่ยิ่งใหญ่ได้ เมื่อเวลาผ่านไป เขาจะต้องกลายเป็นผู้ที่ดำรงอยู่สูงสุดในโลกการฝึกตนอย่างแน่นอน

โจวหยวนทงเองก็ตามไปด้วย แต่เขากลับนั่งบนโซฟาตลอดและไม่ได้พูดอะไร

เฉินเกอนั่งตรงข้ามเขา เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยและนึกถึงแผ่นหลังที่เขาเห็นในตอนเช้า เฉินเกอแน่ใจได้ว่าตนไม่เคยเห็นบุคคลผู้นี้มาก่อนและไม่รู้จักเขา แต่น่าแปลกที่ว่าแค่เห็นเพียงแผ่นหลังของคนผู้นี้ทำไมเขาถึงได้รู้สึกคุ้นเคยนัก

"กำลังคิดอะไรอยู่?" โกวหลินเทียนเดินเข้ามา

เมื่อเห็นว่าพวกเขากำลังจะพูดคุยกัน โจวหยวนทงก็เงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว งานของเขาคือการทำความเข้าใจเฉินเกอให้ได้มากที่สุด

"ไม่มีอะไร ผมแค่คิดว่าเช้านี้มีการประมูลก็ปาเข้าไปที่หลายร้อยล้านแล้ว อย่างนั้นการประมูลต่อจากนี้ในช่วงบ่าย จะเป็นของแบบไหนและมีราคาเป็นอย่างไร"

เฉินเกอส่ายหัว เขาสลัดความคิดในใจออกไปชั่วคราว แล้วพูดอย่างสบายๆ

"ไม่ใช่เรื่องที่เราคิดได้หรอก" โกวหลินเทียนถอนหายใจ เขาเหลือเงินไว้ 2 ล้านหยวนสำหรับเฉินเกอ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าถ้าเฉินเกอชอบอะไรขึ้นมาจริงๆ อาศัยเงินในมือของเขาก็คงไม่มีประโยชน์อะไรมากนัก

"ใครบอกว่าสามวัน?" ไหนเลยจะคิดว่า ยังไม่ทันที่เฉินเกอจะได้พูดอะไร เขาก็ได้ยินเสียงของโจวหยวนทง

"ฉันเข้าร่วมการประมูลมา 30 ปีแล้ว ทุกครั้งล้วนดำเนินการติดต่อกันเเป็นเวลาสามวันนี่" โกวหลินเทียนรู้สึกสงสัยอยู่บ้าง

"นั่นก็แค่สำหรับพวกคุณเท่านั้น การประมูลที่แท้จริงกินเวลาห้าวันติดต่อกัน และสองวันสุดท้ายต่างหากถึงจะเป็นของดีจริงๆ ส่วนผู้ที่ไม่มีกำลังในการประมูลแต่เดิมก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะอยู่ที่นี่จนถึงวันที่สี่ ดังนั้นถึงได้บอกกับพวกคุณไปว่าการประมูลจัดขึ้นติดต่อกันแค่สามวัน" โจวหยวนทงส่ายหัวและเอ่ยสถานการณ์ออกมา

"นายรู้ได้อย่างไร?" โกวหลินเทียนรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ที่อีกฝ่ายจะโกหก แต่ในขณะเดียวกันเขาก็สงสัยว่าอีกฝ่ายรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร

"ผมเองก็แค่ได้ยินมาเหมือนกัน ได้ยินมาน่ะ" โจวหยวนทงตะลึงไปชั่วครู่จากนั้นก็เอ่ยด้วยรอยยิ้มซื่อๆ