ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 374

บทที่ 374 ผู้ช่วยที่หาจนเจอ

เรื่องนี้ ฟางเจี่่ยนนันจนปัญญาแล้วจริงๆ

ถึงแม้ว่าเธออยากจะช่วย แต่ว่า ไม่สามารถออกตัวในฐานะ ตระกูลฟางได้

หรือจะกลับไปที่เฉินเกอทางนั้น

เวลานี้ เมื่อเห็นคนกลุ่มใหญ่กรูกันเข้ามาในห้องเรียนรวม สวี่หยางหยางรู้สึกหวาดกลัวแทบตาย

บอกตามตรง ขนาดเฉินจุนเหวินตอนนี้ยังแอบใจหายนิดหน่อย

ดูเหมือนว่าเรื่องครั้งนี้ จะลุกลามไปกันใหญ่แล้ว

“ทำอย่างไรดีล่ะ? อาจารย์หัวหน้าภาควิชาคงจะยับยั้งพวกเขาไว้ได้ไม่นานแน่!”

สวี่หยางหยางร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว

ในที่สุด เฉินจุนเหวิน มองไปทาง หูฮุ่ยหมิน “ฮุ่ยหมิน คราวก่อนหยางอยู่เฟยให้ช่องทางการติดต่อกับนายไว้ไม่ใช่หรือ? ถ้าไม่ได้แล้วจริงๆ นายไปหาหยางอยู่เฟยเถอะ เขาเคยบอกไว้ว่าถ้ามีเรื่องอะไร ให้ไปหาเขาได้!”

หูฮุ่ยหมินกล่าวว่า : “แต่ว่าผมกลัวว่า ตอนแรกพี่อยู่เฟยก็แค่อาจจะเกรงใจ เธออยู่ในสถานะอะไรล่ะ ทำไมเขาต้องมาสนใจพวกเราด้วย?”

เรื่องของหยางอยู่เฟย หูฮุ่ยหมินก็ไม่เคยนึกถึงมาก่อน

“เฮ้อ ตอนนี้อย่าเพิ่งสนใจเรื่องนั้นเลย ต่อไป พวกเรามีเพียงโอกาสเดียวคือหยางอยู่เฟยนี่แหละ!”

เฉินจุนเหวินกล่าว

ส่วน หลี่เหวินเทากับ สวี่หยางหยาง ต่างก็ฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่หูฮุ่ยหมิน

“เอาล่ะ ถ้างั้นผมจะลองดู!”

หูฮุ่ยหมินพยักหน้า

จากนั้นจึงรีบร้อนหาทางติดต่อหยางอยู่เฟยตามวิธีที่เขาให้ไว้

ที่ทำให้หูฮุ่ยหมินคาดไม่ถึงก็คือ ที่โทรติดต่อไปหา หยางอยู่เฟยรีบรับสายทันที

หูฮุ่ยหมินไม่ทันได้กล่าวทักทาย รีบแจ้งเรื่องราวที่เกิดขึ้น

“พี่อยู่เฟย ขอบคุณคุณมากเลยนะครับ ช่วยถามให้ผมหน่อยก็ดีที่สุดแล้วครับ!”

ดูเหมือนว่า หยางอยู่เฟย ทางนั้นจะรับปากแล้ว หูฮุ่ยหมินกล่าวอย่างตื่นเต้น

หลังจากนั้นไม่นาน หยางอยู่เฟยก็โทรกลับมาหา

“ฮุ่ยหมิน เรื่องครั้งนี้ไม่เหมือนคราวก่อน พี่ช่วยถามให้แล้ว คุณชายหวงออกหน้า แต่ว่าครั้งนี้ต้องทำอย่างไร พวกเธอไปหาประธานจูเจียงแห่งเมืองฉู่ชวน เมื่อเขาเข้าใจสถานการณ์ทั้งหมดแล้ว ถึงจะตัดสินใจว่าจะออกหน้าได้หรือไม่! เฮ้อ ฉันช่วยพวกเธอได้แค่นี้แหละ!”

หยางอยู่เฟยถอนหายใจ

แน่ล่ะ เมื่อครู่ตอนที่ตัวเองโทรหาคุณชายหวง คุณชายหวงรับปากแล้ว และสอบถามประธานจูเจียงแล้ว

คุณชายหวงเป็นน้องชายแท้ๆของคุณชายเฉิน ประธานจูเจียงคงไม่กล้าขัดใจอะไร

ดังนั้น เรื่องนี้ต้องไปเข้าพบประธานจูเจียงด้วยตัวเองเสียหน่อย อย่างน้อยเขาก็ควรจะรับรู้เรื่องราวทั้งหมด

หลังจากวางสาย

หูฮุ่ยหมินพวกเขารีบร้อนออกไปทันที

“โชคดีจริงๆเลยนะเนี่ย อย่างน้อยก็มีคนช่วยพวกเขาได้!”

หวางเสี่ยวหัวรู้สึกไม่ชอบใจนัก

เฉินเกอส่ายหัวไปพลางฝืนยิ้ม

บอกว่าช่วย ตัวเองก็ต้องช่วยพวกเขาสิ

ที่จริงแล้วในบางครั้งเฉินเกอก็อยากจะเปิดเผยตัวตนต่อสาธารณชน ถ้าเป็นเช่นนั้น อย่างน้อยตัวเขาก็จะมีปัญหาน้อยลง

แต่อย่างที่คุณพ่อเคยเตือนเอาไว้ เมื่อเปิดเผยตัวตนแล้ว ปัญหาอีกกองหนึ่งก็จะตามมา ไม่น้อยไปกว่าที่มีอยู่ตอนนี้เลย

ดังนั้นเรื่องพวกนี้ ไม่มีทางแล้ว

อีกอย่างเมิ่งชวนก็หาตัวไม่เจอ ก็ไม่ควรทำให้นักเรียนคนอื่นๆเดือดร้อนอีก

ได้เวลาเข้าเรียนแล้ว

รอให้จบสี่วิชาในตอนเช้าก่อน ตอนบ่ายก็ไม่มีอะไรแล้ว

เฉินเกอก็เตรียมตัวกลับ

ช่วงเวลานั้นพอดี เฉินเกอได้รับโทรศัพท์สายหนึ่ง เป็น จูหมิงโทรมา

“คุณชายเฉิน หลายวันนี้หลังจากพวกเราตรวจสอบกันข้ามวันข้ามคืน เรื่องของฟางเมิ่งซิน ในที่สุดก็พบเบาะแสแล้วครับ!”

จูหมิงพอรับสาย ก็กล่าวอย่างตื่นเต้น

“อ้อ? งั้นก็ดีแล้ว ตอนนี้ผมกำลังจะไปหาคุณอยู่!”

เฉินเกอก็ตื่นเต้นด้วยเช่นกัน

ได้ยินปลายสาย ดูเหมือนจูหมิงทางนั้นกำลังยุ่งมาก

เฉินเกอจึงไม่พูดอะไรมาก วางสายลงไป

จากนั้น ขับรถตรงไปหาที่คฤหาสน์ขนาดใหญ่ของจูหมิง

ตอนที่รอเฉินเกอมาถึง ข้างนอกวิลล่าของจูหมิง มีรถจอดอยู่ไม่น้อย

ความสัมพันธ์ของคนอย่างจูหมิงซับซ้อนมาก คนที่มาหาเขามีมากมาย เฉินเกอก็ไม่ใช่ธรรมดา

ได้แต่จอดรถไว้ข้างๆ

หลังจากที่เดินเข้าไป จึงพบว่าจูหมิงกำลังยุ่งมากจริงๆ คนที่มาหาเขาต่อแถวยาวออกไปถึงข้างนอก

พอๆกันกับหลี่เจิ้นกั๋วเลย

คนกลุ่มหนึ่งที่ยืนอยู่หน้าประตู ประเมินดูทีละคนๆ

เฉินเกอฝืนยิ้มให้

แล้วเดินตรงเข้าไปข้างใน

“พี่ฮุ่ยหมิน พวกเราต้องรอถึงเมื่อไหร่ครับ? คนเยอะแยะขนาดนี้ พ่อของฉันตอนนี้ยังไม่กลับมาเลย ฉันเป็นห่วงจะแย่แล้ว!”

ข้างๆ สวี่หยางหยางและเพื่อนๆก็อยู่ที่นั่นด้วย

เวลานี้ กำลังรอคอยด้วยความกระวนกระวายใจ

“ใจเย็นๆก่อน อย่างที่พี่อยู่เฟยบอกไว้ ประธานจูเจียงต้องให้พวกเราเข้าพบเพื่อทำความเข้าใจเรื่องนี้ อย่างแน่นอน!”

หูฮุ่ยหมินกล่าว

“เฮ้อ จริงๆเลย ไม่รู้ว่าประธานจูเจียงมัวยุ่งเรื่องอะไรอยู่ รอมาตั้งสองชั่วโมงแล้วเนี่ยะ!”

มีคนบ่นขึ้นมา

ณ ตอนนี้ สายตาของหูฮุ่ยหมินจับจ้องทันที ไปที่ชายหนุ่มคนหนึ่งซึ่งเดินเข้ามาจากด้านนอก

ความจริงแล้ว ตอนที่ชายหนุ่มเดินเข้ามา คนจำนวนมากก็มองไปทางนั้น

ทุกคนที่มาที่นี่ ต่างก็มีจุดมุ่งหมายที่จะพูดคุยธุระกับประธานจูเจียงกันทั้งนั้น

เกรงว่า ณ เวลานี้จะเจอคู่ต่อสู้เข้าแล้ว

พอเห็นเด็กหนุ่มขนดกเดินเข้ามา คนไม่จำนวนไม่น้อยมองด้วยสายตาดูถูก

คนแบบนี้นะหรือ จะมาเข้าพบประธานจูเจียง? ฮ่าๆ

แต่หนุ่มคนนี้ ถ้าไม่ใช่เฉินเกอแล้วจะเป็นใครได้ล่ะ

เฉินเกอย่อมมองเห็นหูฮุ่ยหมินกับ สวี่หยางหยางแน่อยู่แล้ว

เพียงแต่คิดไม่ถึงว่า นานจนป่านนี้ พวกเขายังทนรออยู่อีก

เฉินเกอกลับไม่หลบเลี่ยงใดๆ

เดินเข้าไปหา : “ยังรออยู่อีกหรือ?”

เฉินเกอกล่าว

“เออ เธอมาที่นี่ทำไม?”

หูฮุ่ยหมินมองหน้าเฉินเกอ แล้วนึกถึงเรื่องที่เฉินเกอตบหน้าเธอไปหลายครั้ง จากนั้นรู้สึกอึดอัดใจขึ้นมาทันที

ส่วนสวี่หยางหยาง ไม่ต้องพูดถึง มองไปทางเฉินเกอด้วยสีหน้าโกรธแค้น

ถ้าไม่ใช่เขาแย่งการเป็นจุดสนใจของเหลียงเฟยไป ทำให้เหลียงเฟยเสียใจ ตัวเองพาลหงุดหงิดไปหลายวัน ถ้าไม่ใช่เมื่อวานเขาหักหน้าตัวเธอ ทำไมตอนเย็นวันนั้นจะโมโหจนกินข้าวไม่ลง จากนั้นวันรุ่งขึ้นจึงควบคุมอารมณ์ไม่ได้จนก่อเรื่องทำร้ายคนเล่า

พูดจริงๆ ต้นเหตุทั้งหมดก็คือ เฉินเกอ

อย่างน้อยสวี่หยางหยางก็รู้สึกแบบนั้น

“เขาจะมาทำอะไรได้ ก็มาเยาะเย้ยพวกเรานะสิ! คิดไม่ถึงเลยจริงๆว่าเธอจะเป็นคนแบบนี้นะเฉินเกอ น่ารังเกียจจริงๆ มันน่าโมโหนัก!”

สวี่หยางหยางพูดอย่างไม่พอใจ

หูฮุ่ยหมินยิ่งรู้สึกรังเกียจ เห็นได้ชัดว่า หูฮุ่ยหมินก็เห็นด้วยกับสิ่งที่ สวี่หยางหยางพูด : “เฉินเกอ ฉันรู้ว่าตอนนี้เธอเป็นคนรวย แต่เธออย่าเพิ่งลำพองตัวเอง มาถึงที่นี่เพื่อเยาะเย้ยกัน ฉันจะบอกอะไรให้ คนอย่างฉันหูฮุ่ยหมินไม่ปล่อยให้คนอย่างเธอสมหวังได้หรอก!”

หูฮุ่ยหมินรีบบอก

ฮ่าๆ.....เฉินเกอส่ายหน้าพลางฝืนยิ้ม

ความจริงแล้ว เมื่อกี้ตอนที่เฉินเกอมองพวกเขา ก็รู้สึกว่าก่อนหน้านี้ตัวเองมองเป็นเรื่องสนุกมากพอแล้ว อย่างไรก็ดีพวกเขาพบความสัมพันธ์ระหว่างเสี่ยวหวงและประธานจูเจียงแล้ว

ในแง่ของเพื่อนร่วมชั้นเรียนในอดีต เฉินเกอกลับไม่รังเกียจที่จะให้ความเมตตากับหูฮุ่ยหมิน ช่วยเหลือเธอ

แต่ว่าตอนนี้ หูฮุ่ยหมินกลับไม่เห็นแก่ความเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนกันมา ดูเหมือนไม่ว่าตัวเธอจะทำอะไร เขาก็ดูถูกเหยียดหยามตัวเองอยู่เสมอ

ดังนั้นเฉินเกอส่งยิ้มให้แบบช่วยไม่ได้ :

“พวกเธอเข้าใจผิดแล้วล่ะ ฉันไม่มีเวลา และไม่เสียแรงมัวสนใจพวกเธออยู่ทุกวันหรอก และไม่ได้ว่างขนาดกินอิ่มแล้ว ตามมาสมน้ำหน้าพวกเธอถึงที่นี่!”

เฉินเกอปรายตามองหูฮุ่ยหมินทีหนึ่ง

จากนั้นเอามือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋า เดินตรงผ่านเข้าไปยังประตูของคฤหาสน์หลังใหญ่......