ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 375

บทที่ 375 ไปพบเฉินเกอเพื่อขอความช่วยเหลือ

“คนนี้ใครกัน? ทำไมไม่มีมารยาทเอาเสียเลย ไม่รู้จักกฎระเบียบบ้างเลย!”

“นั่นน่ะสิ ประตูใหญ่ของประธานจูเจียง ใครก็เข้าออกได้ตามใจงั้นหรือ? ไม่เห็นหรือไงว่าพวกเรารอคิวอยู่ตั้งนาน!”

ระหว่างนั้น หลายคนพากันซุบซิบนินทาราวกับเสียงนกกระจอก

ส่วนหูฮุ่ยหมินและสวี่หยางหยาง มองเขาด้วยท่าทีเยาะเย้ย

เพราะจูหมิงไม่น้อยหน้าใครในเมืองฉู่ชวน เขามีอำนาจเหลือล้น แต่จูหมิงคนนี้ค่อนข้างให้ความสำคัญกับประเพณี เมื่อมีคนที่สุภาพกว่า ก็ต้องรอดูไปก่อน

แต่ขณะที่เฉินเกอออกแรงเคาะประตู

ประตูห้องโถงก็ถูกผู้ดูแลคนหนึ่งเปิดออก

“เด็กคนนี้นี่ รนหาที่เสียแล้ว!”

“คิดว่าเรื่องตัวเองสำคัญนักหรือไง? ฮ่าๆ!”

“อายุยังน้อยแท้ๆ ทำอะไรไม่ใช้หัวคิด ต่อไปจะทำงานอะไรสำเร็จได้ล่ะ!”

ผู้คนต่างมองไปพลางหัวเราะ

“เฉิน......คุณชายเฉิน คุณเองหรือนี่!”

ณ ตอนนี้ ผู้ดูแลกลับพูดด้วยท่าทีงุนงงเล็กน้อย

พลางรีบโค้งคำนับอย่างช้าๆ

“อืม ผมเห็นว่ายุ่งกันมาก ก็เลยรออยู่ข้างนอกสักพักแล้ว!”

เฉินเกอฝืนยิ้มให้

“ครับๆๆ เชิญคุณชายเฉินเข้าไปได้ครับ!”

ผู้ดูแลกุลีกุจอเชิญเฉินเกอเข้าไป

ถ้าจะพูดว่าเฉินเกอยังไม่ใช่แขกกิตติมศักดิ์อีกละก็ ในโลกนี้คงไม่มีใครเป็นได้อีกแล้ว

“อะไรนะ?”

เหตุการณ์นี้ ทำให้ผู้คนที่อยู่ด้านนอกประตูพากันตะลึง

“นี่คือคุณชายอะไรนะ? คุณชายเฉิน? ไม่เห็นเคยได้ยินเลย แต่ก็ไม่เคยเห็นพ่อบ้านโม่เป็นแบบนี้มาก่อนเลย!”

“จริงด้วย เขาเป็นใครกันแน่นะ?”

ผู้คนต่างรู้สึกประหลาดใจ

แม้แต่ หูฮุ่ยหมิน ก็พลอยอ้าปากค้างแบบเหลือเชื่อไปด้วย

หัวใจเต้นแรง

จนกระทั่ง ทำให้หูฮุ่ยหมิน เห็นภาพหลอน และรู้สึกหมดเรี่ยวแรง

ใช่แล้ว ตั้งแต่ชั้นมัธยม จนถึงปัจจุบันนี้หูฮุ่ยหมินดูถูกเฉินเกอมาโดยตลอด

ตอนที่เฉินเกออยู่ชั้นมัธยมต่อให้ขยันหมั่นเพียรขนาดไหน แต่ หูฮุ่ยหมิน ก็มองว่า อนาคตคงไปได้ไม่ไกลนักหรอก

ในชีวิตจริง ใครๆต่างก็รู้ว่าหูฮุ่ยหมินเป็นคนปากไวใจเร็ว บางครั้งพูดจาขวานผ่าซาก ทำร้ายจิตใจคนอื่น

พูดง่ายๆว่า ในแวดวงสังคมของหูฮุ่ยหมินที่เธออยู่มักมีอภิสิทธิ์อยู่เสมอ

ไม่เหมือนเวลาอยู่ต่อหน้าเฉินจุนเหวินและ หวางเจี้ยน หูฮุ่ยหมินมักพูดจาสงบปากสงบคำมากกว่านี้

ก็เพราะเคยดูถูกเฉินเกอไว้

แล้วตอนนี้ล่ะ เธอพบว่าคนที่ตัวเองเคยดูถูกมาตลอดกลายเป็นเศรษฐี ไม่เหมือนกับแต่ก่อน รวยกว่าเธอเสียด้วยซ้ำ

เวลานี้ หูฮุ่ยหมินเกินจะรับได้จริงๆ

โน้มน้าวตัวเองด้วยเหตุผลสารพัด เฉินเกออาจจะถูกล๊อตเตอรี่ ถึงได้รวย เงินพวกนั้นเชื่อว่าใช้ได้ไม่กี่ปีก็หมดแล้ว

แต่ว่า ต่อให้เฉินเกอมีเงินมากแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์อะไร เพราะเขาไม่มีเส้นสาย ฮ่าๆ ตอนนี้ในสังคมเรา ต้องการเส้นสายไม่ใช่หรือ

ด้วยเหตุนี้ กลยุทธ์ของหูฮุ่ยหมินในสองวันนี้ก็คือการตามหาคนที่เสมอภาคกัน

แล้วตอนนี้ล่ะ ตัวเองมาหาประธานจูเจียงเพื่อให้ช่วย แต่เฉินเกอ เข้าออกบ้านของประธานจูเจียงได้ตามอำเภอใจ

คิดดูแล้วความสัมพันธ์ระหว่างเฉินเกอและประธานจูเจียงคงไม่ใช่ธรรมดา

“คิดไม่ถึงเลยจริงๆว่า เฉินเกอจะรู้จักกับประธานจูเจียงกับเขาด้วย!”

สวี่หยางหยางรู้สึกกังวลมากขึ้น

แต่ถึงอย่างไร ตอนนี้ก็ช่วยไม่ได้แล้ว

ไม่มีใครช่วยตัวเธอ ความหวังที่มีนั่นคือประธานจูเจียง แต่ว่าประธานจูเจียงจะช่วยได้ขนาดไหนก็ยังไม่รู้เลย

“ฮุ่ยหมิน หรือว่าเธอลองโทรศัพท์ไปหาเฉินเกอดูสิ ให้เขาช่วยพูด เรื่องครั้งนี้ของพวกเราต้องแก้ไขได้แน่!”

เฉินจุนเหวินเป็นคนพูดประโยคนี้

“ฉันเนี่ยนะ?” หูฮุ่ยหมินร้อนใจราวกับโดนตบหนึ่งฉาด

“ใช่สิฮุ่ยหมิน อีตานี่เคยชอบเธอมาก่อน พวกเธอก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นกันด้วย เธอเป็นคนพูดย่อมดีกว่าพวกเราเป็นไหนๆ! ถ้าไม่งั้น ฉันว่าขืนเข้าคิวรอจนถึงตอนบ่าย อดทนรอจนกว่าจะได้พบประธานจูเจียง! เรื่องอาจจะลุกลามใหญ่โตไปมากกว่านี้อีก!”

เฉินจุนเหวินกล่าวอย่างร้อนใจ

“จริงด้วย ฮุ่ยหมิน เธอไปขอร้องเฉินเกอดูสิ เขาต้องช่วยได้แน่ๆ!”

สวี่หยางหยางเห็นด้วย