ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 373

บทที่ 373ซือถูหยางที่โกรธแค้น

ในขณะที่ทุกคนกำลังเข้าตาจน

“เจี่่ยนนัน เธอเรียกฉันออกมาทำไม?”

ฟางหยีเอ่ยถาม

ทันใดนั้นเขาก็นึกขึ้นมาได้ : “อ้อ....ฉันเข้าใจแล้ว เธอคงไม่คิดที่จะ?”

ฟางหยีส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้พลางกล่าวว่า : “บอกตามตรง ยัยสวี่หยางหยางนั่นก็ไม่ค่อยถูกชะตากับฉันสักเท่าไหร่ เธอก็ดูที่เขาทำกับเพื่อนร่วมชั้นเรียนพวกนั้นสิ แล้วก็เฉินจุนเหวินนั่นด้วย พอกันทั้งคู่ พวกเขาก่อเรื่องเองก็ให้แก้ไขกันเองสิ เธอจะไปเดือดร้อนทำไม?”

“ที่เธอพูดมาฉันเข้าใจดี แต่ว่า พวกเราก็ไม่เคยมีเรื่องโกรธแค้นอะไรกับพวกเขานี่ ยังไงซะเราก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นเดียวกัน พวกเขาก็ไม่เคยหาเรื่องอะไรฉันมาก่อน เมื่อวานตอนแข่งขัน นักเรียนหญิงหลายคนต่างก็เชียร์ฉันเต็มที่ รวมไปถึง สวี่หยางหยางคนนี้ด้วย!”

“ถ้าปล่อยให้เรื่องเป็นแบบนี้ต่อไป ฉันก็ไม่สบายใจสักเท่าไหร่ อีกอย่าง เมิ่งชวนคนนี้ฉันเคยได้ยินมาว่า เป็นน้องชายคนเล็กของซือถูหยาง ที่ยังไม่รวมอยู่ในนี้ ยังมีเงาของซือถูหยางอีกนะ!”

ฟางเจี่่ยนนันบอก

“ฉันเอาด้วย เจี่่ยนนัน ฉันมองเห็นถึงความเห็นอกเห็นใจในตัวเอง น่าจะเอาไปเขียนนิยายเลยนะ นี่ไม่ใช่เหตุการณ์ความขัดแย้งที่ง่ายๆเลยนะ?”

ฟางหยีกล่าวอย่างเงียบๆ

ฟางเจี่่ยนนันส่ายหน้า : “ฉันคิดว่าเรื่องนี้ไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก บางที มันคงเป็นสัญชาตญาณของฉัน เอาล่ะ ฉันหวังว่าฉันจะคิดมากไปเอง แต่เพื่อนร่วมชั้น พวกเราควรจะช่วยเหลือ ไปกันเถอะ!”

จากนั้น ฟางเจี่่ยนนันหยิบโทรศัพท์ออกมาอย่างไม่เต็มใจ

โทรไปหาซือถูหยาง

“มีอะไรหรือเจี่่ยนนัน ทำไมจู่ๆถึงได้โทรมาหาผม?”

ซือถูหยางเอ่ยถาม

“ก็ไม่มีอะไรหรอก มีเรื่องหนึ่งที่ฉันต้องการให้คุณช่วยหน่อย เมิ่งชวนเป็นน้องชายของคุณใช่ไหม ตอนนี้เขามีเรื่องกับเพื่อนร่วมชั้นเรียนเดียวกันฉัน ฉันหวังว่าคุณจะเกลี้ยกล่อมให้เขายอมวางมือได้น่ะ!”

ฟางเจี่่ยนนันกล่าว

“อ้อ? อย่างนี้นี่เอง ถ้างั้นตอนนี้คุณอยู่ที่โรงเรียนสินะ ผมกำลังอยู่ที่สำนักงานใกล้ๆกับโรงเรียนของคุณพอดี ผมจะไปคุยกับคุณที่นั่นดีกว่า!”

ซือถูหยางพูดอย่างรีบร้อน

ถึงแม้ฟางเจี่่ยนนันไม่อยากให้เขามาหา แต่ว่า ตอนนี้ตัวเองต้องพึ่งพาเขา จึงปฏิเสธไม่ได้

ยังไงซะ เรื่องพวกนี้ ปกติ ตระกูลฟางจะไม่ออกหน้าหรอก

อีกอย่าง ถึงแม้ตอนนี้ฟางเจี่่ยนนันรับหน้าที่สืบทอดกิจการต่อจากคุณพ่อแล้ว ก็ไม่ได้หมายความว่าตระกูลฟางจะเปิดเผยตัวอย่างโจ่งแจ้งได้

อย่างน้อยก็ยังไม่ใช่ตอนนี้

ต่อมา ฟางเจี่่ยนนันส่งแค่เสียงอืมตอบไป แล้วจึงวางสายลง

ครู่เดียว ซือถูหยาง ก็มาถึงโรงเรียน

ในมือถือช่อดอกไม้มาด้วยช่อหนึ่ง : “เจี่่ยนนันถ้าผมจำไม่ผิด นี่เป็นครั้งแรกที่คุณโทรหาผมก่อน!”

“อย่ามัวโม้อยู่เลย คุณจัดการเรื่องนั้นให้ฉันหรือยัง?”

ฟางเจี่่ยนนันกอดอกเอ่ยถาม

ซือถูหยางทำหน้างงๆ พลางอมยิ้มแล้วกล่าวว่า : “ผมโทรไปแล้ว แต่เด็กน้อยเมิ่งชวนคนนี้ ครั้งนี้ถูกทุบตีอย่างหนัก โกรธแค้นมาก ไม่ยอมฟังผมเลย คุณก็ดูสิผมไม่รู้จะทำอย่างไรดี หรือจะให้ผมเล่นงานเจ้าชวนสักตั้งเอาไหม?”

“อีกอย่างนะ ครั้งนี้ดูเหมือนว่าเพื่อนนักเรียนของคุณลงมือก่อนใช่ไหมล่ะ? ผมจะไปแทรกแซง มันก็ไม่ถูก!”

ซือถูหยาง กล่าว

“คุณ!”

ฟางเจี่่ยนนันมีสีหน้าตะลึง

“ก็ได้ ถ้างั้นฉันไม่พึ่งคุณ ฉันไปหาคนตระกูลอื่นช่วยก็ได้!”

ฟางเจี่่ยนนันก็คิดไม่ถึงว่า เรื่องแค่นี้ซือถูหยางก็ช่วยไม่ได้

จากนั้น จึงโทรหาคนในตระกูลอื่นอีกหลายแห่งด้วยความหงุดหงิด

ขอให้พวกเขาช่วยออกหน้าระงับเหตุให้

สุดท้าย พวกเขาล้วนหาข้ออ้างเพื่อปฏิเสธ

ซือถูหยางยิ้มเยาะอยู่ข้างๆ

ส่วนฟางเจี่่ยนนัน เริ่มเข้าใจทันที

เรื่องนี้ ที่แท้ก็เหมือนกับที่ตัวเองคิดเอาไว้ ไม่ง่ายขนาดนั้น

ตระกูลทั้งหลายเหล่านั้น เห็นได้ชัดว่าตอนนี้รอดูสถานการณ์ของตระกูลซือถูอย่างเดียว