ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 24

นางอู๋รู้สึกมีเงาบนหัวทับลงมา เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมอง เธอเห็นต้นสนที่สูงแข็งแรงค่อย ๆล้มลงมาทางนาง

"อะ!"

นางอู๋รีบหลบ แต่ชนเข้ากับฉู่หลิงเซวียนที่กำลังวิ่งหนีพร้อม ๆ กัน และถูกกิ่งไม้ที่แข็งแรงกระแทกลงที่หลัง และเป็นลมพร้อมทั้งโกรธและเจ็บปวดในเวลาเดียวกัน

ฉู่หลิงเซวียนบังคับตัวเองให้ลุกขึ้น และถูกกิ่งไม้เกี่ยวโดนที่แก้ม ทิ้งรอยสีแดงเข้มไว้

“ฉู่เชียนหลี คอยดูนะ ท่านพ่อกลับมา ไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่!”

"หืม?"

ฉู่เชียนหลีลืมตาขึ้นและสะบัดนิ้วไปที่ฉู่หลิงเซวียน นางตกใจจนร้องกรีดร้องและหลบซ่อนไว้ ผ่านไปซักพักร่างกายไม่มีอะไรผิดปกติ จึงรู้ว่าตัวเองถูกฉู่เชียนหลีหลอกแล้ว และโมโหขึ้นมาทันที

“เจ้า...รอก่อนเถอะ!”

ฉู่เชียนหลีสีหน้าไม่รู้สึกอะไร: “ได้ รอเจ้าอยู่”

ฉู่หลิงเซวียนในใจรู้สึกหวาดกลัว กัดฟันและโมโหใส่คนรอบข้าง

“ยืนทำโง่อะไรอยู่？ ยังไม่รีบพยุงท่านแม่ลุกขึ้นอีก แล้วไปตามหมอหลวงมา!”

"ค่ะ"

เมื่อฉู่หลิงเซวียน นางอู๋และคนอื่น ๆ ออกไป เซินเป่าไอและวิ่งออกไปจากหลังต้นไม้ เมื่อเห็นฝุ่นที่เกิดจากต้นไม้ที่ตกลงมา จึงรีบวิ่งไปที่ฉู่เชียนหลี

“ท่านแม่ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ？”

ฉู่เชียนหลีมองไปยังต้นไม้ที่ล้มลงและมองไปทางเซินเป่าด้วยความประหลาดใจ

“เซินเป่า ตอนนี้เจ้ามีพลังขนาดที่ใช้มือล้มต้นสนได้แล้วหรือ？”

“เปล่าขอรับ ท่านแม่ ข้าใช้มีดกรีดที่โคนต้นสนแล้วยัดหญ้าแห้งกับหินเพลิงเข้าไป หินเพลิงดยอดเลย ไม่นานก็เผาลำต้นสนไปครึ่งหนึ่ง ข้าเห็นพวกเขากำลังรังแกท่านแม่ จึงใช้เท้ายันต้นไม้จนล้มลงมา”

ฉู่เชียนหลีถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร”

นางเกือบคิดว่าลูกชายของตัวเองจะเป็นคนมีพลังวิเศษแล้ว

หินเพลิงหล่นจากกำไลหยกเลือดหงส์ และเป็นสิ่งที่มีเพียงแค่เซินเป่าใช้ได้เท่านั้น ซึ่งพอเข้าใจได้กับความสามารถพิเศษเล็กน้อยนี้

เฟิ่งเสวียนตู้สั่งให้ลูกน้องของเขาไปส่งของ และรีบหันหลังกลับ ทันทีที่เข้าประตูก็เห็นต้นสนสูงใหญ่ล้มลงมาที่พื้นและร่องรอยแผดเผาของหินเพลิงที่ด้านล่างของลำต้น

"เกิดอะไรขึ้น?"

เซินเป่ายืดอกอย่างภาคภูมิใจ: "เจ้าอาขี้เหร่ข้าจัดการยายปีศาจและแม่ของนาง และปกป้องท่านแม่ของข้า"

ดวงตาของเฟิ่งเสวียนตู้อ่อนลง และก้าวเข้าไปกอดเซินเป่าไว้: "เซินเป่าเก่งมาก"

“ฮี่ ๆ เจ้าอาขี้เหร่รีบปล่อยข้าลงเถิด ยายปีศาจไม่มีแล้ว ข้าก็สามารถทำไก่ตุ๋นโสมให้ท่านแม่ได้”

เฟิ่งเสวียนตู้ได้เพียงเก็ยมือกลับ และเมื่อไม่มีน้ำหนักในอ้อมแขน รู้สึกผิดหวังอยู่ภายในใจ

ฉู่เชียนหลีลืมตาขึ้นอย่างเกียจคร้าน มองดูพวกเขาทั้งสองและเริ่มตัดกิ่งไม้

ในไม่ช้า คนใช้ที่ก็เข้ามาสวนฝูยู่เพื่อทำความสะอาดให้เรียบร้อย และยังนำหม้อปรุงอาหารสำหรับไก่ตุ๋นโสมมาให้เซินเป่า

จุดที่ฉู่เชียนหลีนั่งถูกแทนที่ด้วยเตียงนุ่ม ซึ่งปกคลุมไปด้วยขนสุนัขจิ้งจอกที่นุ่มนวล พร้อมชาและผลไม้ที่อยู่ในมือ

เมื่อลมพัดมา เธอหดคอลงอย่างเกียจคร้าน และขนสุนัขจิ้งจอกนุ่มก็สัมผัสกับแก้ม ให้อาการคันที่นุ่มนวลและอบอุ่น และความอบอุ่นของพระอาทิตย์ที่กำลังตกดิน สรุปได้สามคำคือ:

อ่า ผ่อนคลาย!

ฉู่เชียนหลีผล็อยหลับไปด้วยความงุนงง ใบหน้าอันบริสุทธิ์และไร้ที่ติที่มีรัศมีของแป้งคล้ายดอกพีช และมุมปากก็ถูกยกขึ้นเล็กน้อย ดูสบายใจยิ่งนัก

เฟิ่งเสวียนตู้ลุกยืนขึ้น แสงในดวงตาของเขาอ่อนโยนโดยไม่ตั้งใจ

เมื่อห้าวหันดุจพลังแห่งสายฟ้า ท่าทางขี้เกียจขึ้นมากลับอบอุ่นและไร้พิษภัยดั่งแมวน้อย ทำให้คนยากที่จะมองทะลุได้

เซินเป่าหยิบโสมเสวียนม่วงอย่างเงียบ ๆ จากนั้นทำท่าทางให้เฟิ่งเสวียนตู้และคนใช้อย่าเสียงดัง

วันนี้ท่านแม่เหนื่อยมากแล้ว อย่ารบกวนนางขณะพักผ่อนเลย

คนใช้ต่างมองไปที่เซินเป่า และมองไปที่นายท่าน มือสั่นราวกับเป็นโรคพาร์กินสันระยะสุดท้าย