ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 25

ทันทีที่ฉู่เยี่ยนชิงออกจากวัง เขาได้รับข่าวว่าจวนเฉิงเสี้ยงกำลังพัง หลังจากกลับมาที่จวน ก็ได้ยินว่าฉู่เชียนหลีทำเรื่องวุ่นในสวนฝูยู่อีก เขารีบไปโดยไม่ได้เปลี่ยนเสื้อยศ โดยที่ไม่รู้เรื่องของนางอู๋

“เกิดอะไรขึ้นกับแม่เจ้า？”

ฉู่หลิงเซวียนร้องไห้เสียใจ: "ท่านพี่ให้คนมาตัดต้นสนที่ท่านพ่อเป็นคนปลูกเอง ท่านแม่ไม่สามารถหยุดไว้ได้ และได้รับบาดเจ็บจากกิ่งไม้ หมอหลวงที่เชิญมาบอกว่า อวัยวะภายในได้รับกระทบกระเทือน ต้องรักษาตัว”

ฉู่เยี่ยนชิงหันไปมองฉู่เชียนหลี สายตาที่แสดงออกถึงความรังเกียจยิ่งมากขึ้น

“กลับมาก็ทำร้ายแม่เจ้า เจ้าเก่งนัก”

สายตาเยาะเย้ยแวบเข้ามาในดวงตาของฉู่เชียนหลี: กิ่งไม้นั่นกระแทกโดนนางอู๋ก็จริง แต่กระทบกระเทือนอวัยวะภายใน อย่างน้อยก็หักซี่โครงก่อน ตอนที่พานางอู๋ไป ก็ยังดี ๆอยู่ จนถึงตอนนี้เป็นการแสดงน่ะสิ

“ขอบคุณสำหรับคำชมของท่านพ่อ ข้าคู่ควรกับชื่อนี้เลยล่ะ”

ฉู่เยี่ยนชิงไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้วที่ไม่มีใครไม่เชื่อฟังเขา เมื่อได้ยินคำพูดของฉู่เชียนหลี แทบไม่เชื่อหูตัวเองเลย

"เจ้าหมายถึงอะไร?"

“ขึ้นๆ ลงๆ ในจวน แพร่ข่าวว่าข้าทำให้ท่านแม่ตายไม่ใช่หรือ？และนั่นเป็นเหตุผลที่ท่านพ่อส่งข้าไปเติบโตที่ชนบท จนถึงตอนนี้ข้ากลับมา ฮูหยินเรียกข้าว่าแม่ไม่กี่คำ ก็โดนกระทบกระเทือนอวัยวะภายใน ดูเหมือนว่าความสามารถของข้าที่จะเอาชนะผู้คนนั้นไม่ธรรมดาจริง ๆ”

“เจ้าไม่ละอาย กลับภูมิใจงั้นเหรอ？” สีหน้าของฉู่เยี่ยนชิงซีดลง

“สามร้อยหกสิบศาสตร์อาชีพ ย่อมมีจอหงวนของตน ใครก็ตามที่ข้าเรียกว่าแม่ก็จะได้รับบาดเจ็บ สิ่งที่ข้าอยากมีคือคนที่ยอมจ่ายเงินจำนวนมาก และปฏิบัติต่อข้าในฐานะแขก เพียงแค่เปิดปากพูดเพื่อข้า ไม่แน่ในอนาคตเมื่อจวนเฉิงเสี้ยงเสื่อมลง อาจจะต้องพึ่งพาปากข้าเพื่อสืบสานความรุ่งโรจน์ของอดีต?”

หลังจากฉู่เชียนหลีพูดจบ ก็กัดน่องไก่หนึ่งคำ ท่าทางที่ทำให้คนโมโหไม่น้อย

ฉู่หลิงเซวียนแสดงสีหน้าตำหนิ: “ท่านพี่ เจ้าทำให้ท่านพ่อโกรธแบบนี้ได้อย่างไร?”

ฉู่เชียนหลีหยิบหม้อที่ใช้ต้มโสมเสวียนม่วง แล้วโยนไปที่ฉู่หลิงเซวียนเกือบกระแทกโดนหน้านาง

“ก็แค่ขโมยมักง่ายคนหนึ่ง เจ้ามีสิทธิ์พูดงั้นหรือ？ คิดว่าหาคนรับผิดแล้ว จะไม่มีใครรู้ว่าเจ้าทำอะไร？”

สีหน้าของฉู่หลิงเซวียนซีดลง และจับแขนเสื้อของฉู่เยี่ยนชิงไว้แน่น และพูดอย่างขี้ขลาด "ท่านพ่อ ท่านดูท่านพี่สิ..."

“ฉู่เชียนหลี! หลิงเซวียนเป็นน้องสาวของเจ้านะ!”

“มารดาผู้ให้กำเนิดข้ามีลูกสาวเพียงคนเดียว ท่าพ่อคิดว่าข้าเป็นลูกสาวแท้ ๆ ช้าและฉู่หลิงเซวียนถึงจะเกี่ยวข้องกันได้ แต่ถ้าหลังจากนี้ท่านพ่อยังเรียกข้าลูกกบฏอีก ข้าก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจลูกคนอื่นของท่านพ่อ”

ฉู่เยี่ยนชิงที่โมโหจนสั่น และดวงตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ

“เจ้าเชื่อไหม ข้าไล่เจ้าออกไปได้ทันที!”

ดวงตาของฉู่หลิงเซวียนเป็นประกายขึ้นมาทันที: หากท่านพ่อไล่ฉู่เชียนหลีออกไป แสดงว่านางเป็นบุตรีภรรยาหลวงคนเดียวในจวนเฉิงเสี้ยง และสามารถแต่งงานกับองค์ชายสามได้อย่างราบรื่น

ฉู่เชียนหลีโยนกระดูกของน่องไก่ในมือทิ้ง หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดมือและมุมปากอย่างอ่อนโยน ทันใดนั้นรอยยิ้มก็ผุดขึ้นบนใบหน้าที่สวยงาม และท่าทางช่างงดงามเหลือเกิน

เธอเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ฉู่เยี่ยนชิงอย่างเงียบ ๆ สายตาที่เหมือนสระน้ำลึกสองแห่ง เงียบจนไม่มีคลื่นแม้แต่น้อย

“ท่านพ่อ ท่านคงจะไม่ ยังลังเลอยู่”

ฉู่เยี่ยนชิงกัดฟันแน่น และสีหน้าที่ค่อย ๆเปลี่ยนไป

การกลับมาของฉู่เชียนหลีได้แพร่กระจายไปแล้วในเมืองหลวง และเธอเพิ่งช่วยชีวิตองค์ชายสาม ในมือครอบครองโสมเสวียนม่วงและยาหนิงลู่ ด้วยสองสิ่งนี้เพียงอย่างเดียว เขาจะไม่ไล่คนออกไปในตอนนี้

แค่ไม่ได้คิดว่า ฉู่เชียนหลีจะทำลายความตั้งใจของเขาทันทีที่เขาขึ้นมา

ลูกสาวบ้านนอกที่สั่นเทาก่อนหน้านี้ กลับใช้เวลาเพียงห้าปีเปลี่ยนแปลงตัวเอง มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

หลังจากนั้นไม่นานฉู่เยี่ยนชิงก็มองฉู่เชียนหลีลึก ๆ จากนั้นหันหลังและเดินออกไป

ฉู่เชียนหลีวางผ้าเช็ดหน้าลง รอยยิ้มมุมปากยังคงไม่เปลี่ยนแปลง

“ท่านพ่อ ข้าจะอยู่ในสวนฝูยู่ และข้าเกลียดต้นสนมาก ความสัมพันธ์ยาวนานอะไรนั่น พูดให้ชัด ก็คือการสวมเขาไม่ใช่หรือ？ ต้นสนรอบข้างในสวนนี้ทั้งหมดข้าจะกำจัดทิ้งให้หมด ยิ่งกว่านั้น ข้าเป็นรักสงบ ไม่ชอบให้คนอื่นมาเหยียบที่ลานเรือนของข้าตามใจชอบ ไม่อย่างนั้นผลที่ตามมาต้องรับผิดชอบเอง”

ฝีเท้าของฉู่เยี่ยนชิงหยุดชั่วครู่ จากนั้นก็เร่งฝีเท้าเร็วขึ้น เดินจากไปด้วยความโกรธ

ฉู่หลิงเซวียนหยุดนิ่งอยู่กับที่ โดยลืมเก็บสีหน้าลำบากใจของเธอ

ทำไมถึงเป็นแบบนี้? ทำไมท่านพ่อถึงปล่อยฉู่เชียนหลีไปง่าย ๆล่ะ?

รอยยิ้มบนใบหน้าของฉู่เชียนหลีค่อย ๆหายไป ดึงแส้ยาวออกจากเอวของเขา แล้วตีไปทางฉู่หลิงเซวียน

ฉู่เชียนหลีหรี่ตาลงเล็กน้อยและเอนไปทางเฟิ่งเสวียนตู้

“แล้วเจ้าคิดว่าในวันฤดูใบไม้ผลิควรกินอะไร？”

“ซุปปลาคาร์ปโสมหิมะ เป็นการดีที่สุดที่จะใช้โสมหยกหิมะขาวที่มีอายุร้อยปี เอารากที่เลอะเทอะออกแล้วเอาเฉพาะส่วนที่สำคัญเท่านั้น คัดสรรปลาคาร์ปที่สดและนุ่มที่สุด ไม่มีก้างแล้วรสชาติยิ่งดีที่สุด ตุ๋นออกมา ซุปเป็นสีขาวหิมะ เนื้อปลาสดหอมและอมหวานเล็กน้อย ให้ความอบอุ่นและเรียกน้ำย่อยในฤดูใบไม้ผลิได้ดีที่สุด"

แน่นอนว่าตี้จวินหงส์ไม่ได้กลัว และถอยออก จู่ ๆเขาก็แค่อยากกินซุปปลาคาร์ปโสมหิมะเท่านั้น!

ดวงตาของฉู่เชียนหลีเป็นประกายขึ้นมาทันที ดั่งคลื่นที่ส่องแสงเป็นประกายระยิบระยับ: "เซินเป่า แม่อยากกินซุปปลาคาร์ปโสมหิมะ"

เซินเป่าพยักหน้าอย่างรวดเร็ว: “ได้ขอรับ วางใจได้ขอรับท่านแม่ พรุ่งนี้ข้าและเจ้าขาวจะไปหาโสมหิมะมา”

"เซินเป่าเก่งมาก"

ในสามปี นางค้นพบกฎเกณฑ์มากมายไม่น้อย

เซินเป่าดูเหมือนจะเป็นที่โปรดปรานของพระเจ้า ตราบใดที่เขาต้องการบรรลุบางสิ่ง ผลลัพธ์ก็จะตามมาในไม่ช้า

เมื่อเขาได้ยินว่าเขาเป็นเทวดาโสม เขาก็เริ่มตามหาโสมน้องชายในหุบเขาไร้เงา แต่ผลลัพธ์ไม่กี่วัน เขากลับพบโสมเสวียนม่วงอันล้ำค่า

จนตอนนี้ในเมืองหลวง เป็นไปไม่ได้ที่โสมหยกหิมะขาวจะเติบโตจากอากาศที่บางเบา แต่ไม่ว่าจะเลวร้ายเพียงใดก็ยังมีกำไลหยกเลือดหงส์อยู่ข้างใต้？

ตราบใดที่โสมเป็นที่ต้องการทุกวัน โสมหยกหิมะขาวก็จะหลุดออกมาในไม่ช้า

เมื่อฉู่เชียนหลีกินอิ่ม ก็รอคอยที่จะได้ทานซุปปลาคาร์ปโสมหิมะ โดยลืมที่จะต่อว่าเฟิ่งเสวียนตู้ และหาวอย่างเกียจคร้าน และไม่อยากเคลื่อนไหวอีกต่อไป

เซินเป่าเก็บจานชาม เฟิ่งเสวียนตู้อยากจะช่วย แต่เซินเป่าหยุดเอาไว้

“เจ้าอาขี้เหล่ เจ้ารีบอุ้มท่านแม่ของข้ากลับไปพักผ่อนที่ลานเรือน”

“ได้ วางถ้วยชามไว้บนโต๊ะก็พอ เดี๋ยวจะมีคนมาเก็บกวาดเอง”

“เซินเป่าทำเองได้” เซินเป่ส่ายหัวและไม่ยอมรับความใจดีของเฟิ่งเสวียนตู้

ระหว่างทาง ได้รู้นิสัยที่เป็นอิสระของเด็กคนนี้ เฟิ่งเสวียนตู้ก็ไม่ได้บังคับอะไร ลุกขึ้นและก้าวไปข้างหน้า ก้มลงและอุ้มฉู่เชียนหลีขึ้นมา