ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 29

วันรุ่งขึ้น พระอาทิตย์ขึ้น

ฉู่เชียนหลีลืมตาขึ้นด้วยความงุนงง และได้กลิ่นที่หอมหวาน กลิ่นไม่ฉุนเฉียวและเข้มข้นเหมือนไก่ตุ๋นโสม แต่กลับไม่มีเสียงอะไรเลย และแทรกซึมเข้าสู่หัวใจและปลุกความอยากอาหาร

"หอมจัง...เซินเป่า?"

ต้องเป็นลูกชายแสนดีที่ทำอาหารอีกแน่

เซินเป่าสวมรองเท้าและเดินมาพร้อมกับขยี้ตา

“ท่านแม่ เรียกข้าหรือขอรับ？”

“หืม?” ฉู่เชียนหลีประหลาดใจ “ไม่ใช่เจ้าที่ทำอาหารหรือ?”

“ไม่นะขอรับ!” เซินเป่าย่นจมูก ดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นทันที “หอมมาก!”

เฟิ่งเสวียนตู้เดินเข้ามา ใบหน้าสวมหน้ากากสีเงิน และเสื้อผ้าสีดำถูกย้อมด้วยดอกไม้ไฟ

“ถ้าเจ้ายังไม่ตื่นอีก ซุปปลาคาร์ปโสมหิมะก็จะเย็นหมดแล้ว”

ฉู่เชียนหลีลุกขึ้นและสวมกระโปรงอย่างรวดเร็ว และอุ้มเซินเป่าขึ้นมา: "เร็วเข้า เป่า ไปล้างหน้ากันเถิด"

"ขอรับท่านแม่"

หลังจากนั้นไม่นาน ฉู่เชียนหลีและเซินเป่าล้างหน้าเสร็จ และนั่งที่โต๊ะอย่างเชื่อฟัง

เฟิ่งเสวียนตู้นำซุปปลาคาร์ปโสมหิมะที่ตุ๋นมา มองสองแม่ลูกอย่างมีความหวัง และอดไม่ได้ที่จะหยุด

เมื่อตอนที่เริ่มเตรียมตุ๋น ตี้จวินหงส์ยังรู้สึกว่าจะเสียหน้าด้วยการล้างมือและลงมือทำซุป แต่ตอนนี้เมื่อได้สบตากับทั้งสองคนแล้ว เขารู้สึกได้ถึงความสำเร็จ

"ขอบคุณมาก เจ้าขี้เหร่"

“ขอบคุณขอรับ เจ้าอาขี้เหร่”

เสียงของทั้งสองแม่ลูกดังขึ้นพร้อมกัน

เมื่อเสียงลดลง เซินเป่าหยิบชามใบใหญ่ขึ้นมา และตักซุปให้ฉู่เชียนหลีเต็มชาม

“ท่านแม่ทานก่อน”

“ขอบคุณนะ เซินเป่า”

"ฮี่ ๆ"

และดื่มซุปปลาคาร์ปที่ขาวราวหิมะ ซุปอุ่น ๆ จากลำคอสู่ท้อง มอบอุ่นสบายอย่างไร้ขอบเขต

ดวงตาของฉู่เชียนหลีเต็มไปด้วยความชื่นชม: ทักษะการทำอาหารของเจ้าขี้เหร่เก่งกว่าเซินเป่า? ขุดเจอสมบัติเข้าแล้ว!

เมื่อเฟิ่งเสวียนตู้เห็นว่าสองแม่ลูกดื่มกันโดยไม่เงยหน้า มุมปากก็ค่อย ๆยกขึ้น

“โสมหยกหิมะขาวเติบโตถึงร้อยปี สรรพคุณทางยาเพิ่มความแข็งแรง แต่กลิ่นความหอมของยาก็จะอ่อนลง หากสามารถเติบโตได้ถึงพันปี โสมหยกหิมะขาวทั้งหมดจะกลายเป็นเหมือนหยก ไม่มีกลิ่นใด ๆ และสามารถยืดอายุได้ 30 ปี...…”

“อืม” ฉู่เชียนหลีตอบ และซุปปลาคาร์ปชามนี้ก็ถึงก้นชาม

เซินเป่าเติมซุปให้แม่อีกครั้ง และมองเฟิ่งเสวียนตู้ด้วยความชื่นชม

“เจ้าอาขี้เหร่ท่านรู้เยอะมาก เซินเป่าต้องเรียนรู้จากท่าน อนาคตจะได้พาท่านแม่กินแต่ของอร่อย”

“ถ้าเจ้าอยากเรียนรู้ ข้าก็จะสอนเจ้า”

เมื่อเฟิ่งเสวียนตู้ปรับอารมณ์กลับมา ต้องการดื่มซุปเพื่อตอบแทนตัวเอง แต่พบว่าซุปเหลือถึงก้นหม้อแล้ว

ฉู่เชียนหลีเช็ดปาก โดยที่ไม่มองเฟิ่งเสวียนตู้ จับมือเซินเป่าลุกขึ้น

“เซินเป่า หลังจากกินอิ่มนอนอุ่นแล้วต้องทำอะไร?”

“นอนอีกขอรับ!” เซินเป่าตอบเสียงดังทันที

ฉู่เชียนหลีก้าวไปหนึ่งก้าว มักจะรู้สึกว่าคำพูดและการกระทำของตัวเองค่อนข้างลำเอียง

“อะฮึ่ม ไม่ใช่ วันนี้เราจะไปหาอะไรทำกัน”

“ท่านแม่พูดถูก หาอะไรทำกัน!” เซินเป่ารีบเปลี่ยนคำพูดทันที “ท่านแม่ขอรับ งั้นเราหาอะไรทำหรือครับ？”

“ไปทวงหนี้กัน!”

เมื่อเห็นสองแม่ลูกคนหนึ่งสูงคนหนึ่งเตี้ยเดินออกไป เฟิ่งเสวียนตู้ก็อึ้งครู่หนึ่งแล้วหัวเราะอย่างช่วยไม่ได้

"แบบนี้นี่เอง เวลากินอาหารต้องไม่ฟุ้งซ่าน"

เทียนซูเข้ามาเก็บกวาด และเมื่อได้ยินแบบนี้ก็สะดุ้ง: นายท่านคงจะหิวมากเลย？