ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 1

ฤดูหนาวในเดือนสิบสองตามจันทรคติ ในคุกใต้ดินที่เย็นยะเยือก

บนเครื่องทรมานที่เต็มไปด้วยคราบเลือด ฉู่เชียนหลีถูกมัดมือทั้งสองข้างเอาไว้ มีเพียงปลายเท้าที่ฝืนเหยียดจนแตะพื้นดิน

เชือกป่านหยาบกระด้างเสียดสีข้อมืออันบอบบางของนางจนถลอก เลือดไหลลงมาตามแขนขาวละเอียด จนทำให้เสื้อคลุมเปียกโชก ไหลต่อลงไปตามส่วนเว้าส่วนโค้งของร่างกาย และหยดลงบนแผ่นหินเย็นเฉียบที่อยู่ใต้เท้า

“เผียะ !”

ฉู่หลิงเซวียนสะบัดแส้เส้นยาวในมืออย่างมีความสุข และฟาดลงไปที่ฉู่เชียนหลีอย่างแรง

“เจ้าเป็นแค่หญิงแพศยาที่เติบโตมาในชนบท แต่กลับได้ครอบครองฐานะบุตรีภรรยาหลวงจวนเฉิงเสี้ยง ได้หมั้นหมายกับองค์ชายสามผู้เป็นที่รักของข้า แล้วจะให้ข้าปล่อยเจ้าไปได้อย่างไร ?

แส้ฟาดลงมาครั้งแล้วครั้งเล่า เสื้อคลุมที่เดิมทีเปื้อนไปด้วยเลือดของฉู่เชียนหลีฉีกขาด เผยให้เห็นผิวขาวเนียนละเอียดที่ไม่ได้รับความเสียหายอยู่ภายใน

ดวงตาของฉู่หลิงเซวียนหยุดนิ่งทันที นางโยนแส้ทิ้ง แล้วหยิบกริชที่วางอยู่ด้านข้างขึ้นมา พลางพูดด้วยความริษยา : “หญิงอัปลักษณ์ที่มีปานสีแดงอยู่เต็มใบหน้า แต่กลับมีรูปร่างที่สมส่วนและงดงามไว้ในครอบครองเช่นนี้ ยังกล้าพูดอีกหรือว่าไม่ใช่หญิงแพศยาแต่กำเนิด ? ยังเพ้อฝันที่จะแต่งเข้าจวนขององค์ชายสามอีกหรือ ? ข้าจะบอกเจ้าให้นะ องค์ชายสามตรัสไว้นานแล้วว่า ชาตินี้เขาจะแต่งกับข้าเพียงผู้เดียว !”

เชือกถูกตัดขาด ฉู่เชียนหลีโยนมันลงไปที่แอ่งเลือดบนพื้นอย่างแรง อีกสิ่งหนึ่งที่ถูกโยนจนแตกละเอียดไปด้วยก็คือ ความรักและมิตรภาพระหว่างพี่น้องอันยาวนานของนาง

“ข้าเห็นเจ้าเป็นเหมือนน้องสาวมาตลอด......”

“หากไม่ใช่เพราะมารดาแท้ ๆ ของเจ้าเกิดในตระกูลซู มีอิทธิพลมหาศาลในราชสำนัก องค์ชายสามจึงจำต้องใช้เจ้าเอาชนะใจคน ผู้ที่มีดวงชะตาเกิดมาฆ่ามารดาอย่างเจ้า เป็นพวกหยาบกระด้างที่เติบโตมาในถิ่นทุรกันดาร จะมีสิทธิ์อะไรหมั้นหมายกับเขา ?”

ฉู่หลิงเซวียนก้มลง ถือกริชเอาไว้ในมือแล้วหัวเราะเยาะออกมา จากนั้นจึงกรีดลงไปบนแก้มของฉู่เชียนหลีอย่างแรง

เลือดสาดกระเซ็นไปทั่ว ฉู่เชียนหลีกรีดร้องโหยหวนออกมาทันที

“โอ๊ย !”

“หึ คนที่มีปานเต็มใบหน้าอย่างเจ้า จะมีรอบกรีดหรือไม่มีรอยกรีดก็คงไม่แตกต่างกันนัก แต่ว่า ได้กรีดเจ้าสักแผลทำให้ข้ามีความสุข”

ฉู่หลิงเซวียนและยิ้มด้วยความสบายใจอย่างถึงที่สุด

“ตอนนี้ ทุกคนต่างรู้เรื่องการหมั้นหมายระหว่างเจ้ากับองค์ชายสาม ต่อให้ต้องยกเลิก ก็ไม่อาจทำลายชื่อเสียงของเขาได้ ดังนั้น ความผิดทั้งหมดต้องตกอยู่ที่เจ้าเพียงผู้เดียว”

ฉู่เชียนหลีจ้องฉู่หลิงเซวียนตาเขม็ง แววตาฉาบไปด้วยความกลัวอยู่ลึก ๆ

“นำยาปลุกกำหนัดชั้นต่ำที่สุดมา ให้นางดื่มลงไป แล้วโยนให้นักโทษอุกฉกรรจ์เหล่านั้น จำไว้ว่า ข้าไม่ต้องการให้นางมีชีวิตรอดออกไปได้ แม้แต่ศพก็ห้ามมิให้เหลือซาก”

“ขอรับ”

ฉู่เชียนหลีถูกดึงตัวขึ้นมา และถูกบังคับให้อ้าปาก ยาปลุกกำหนัดที่เข้มข้นไหลลงไปในท้อง จากนั้นจึงถูกลากไปโยนทิ้งในห้องข้าง ๆ”

ภายในห้อง มีผู้ชายดวงตาแดงก่ำห้าคนพุ่งตรงเข้ามาหาทันที ดวงตาจับจ้องไปบนร่างกายของฉู่เชียนหลีอย่างตะกละตะกลาม

พวกเขาเคยเป็นอันธพาล เคยฆ่าข่มขืนหญิงสาวมาแล้วจำนวนมาก อีกทั้งยังมีนิสัยวิปริตกินเนื้อคน จึงถูกคุมขังอยู่ในคุกเพื่อรอความตาย คิดไม่ถึงว่าก่อนตาย พวกเขาจะยังได้ลิ้มลองรสชาติของหญิงสูงศักดิ์ที่กำเนิดในจวนเฉินเสี้ยง

ถึงแม้ใบหน้าจะอัปลักษณ์อยู่บ้าง แต่รูปร่างช่างงดงามไร้ที่เปรียบ